ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 61
มู่หรงเจี๋ยเลิกคิ้วขึ้น “เหนื่อยไหม?”
จื่ออานตอบโดยไม่รู้ตัว “เหนื่อย!”
“ถ้าเหนื่อยก็นั่งลงเถอะ เจ้าทำงานหนักจริง ๆ” มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างใจดี
จื่ออานตัวแข็งอยู่ครู่หนึ่ง เธอเหนื่อยเกินไปจริง ๆ จึงนั่งบนเก้าอี้ข้าง ๆ เขา
ทันทีที่ก้นของเธอแตะลงที่เก้าอี้ มู่หรงเจี๋ยก็ขึ้นเสียง และพูดว่า “ใครสั่งให้เจ้านั่งบนเก้าอี้ที่เท่าเทียมกันกับข้า?”
จื่ออานยืนขึ้นทันที มองไปรอบ ๆ ไม่มีเก้าอี้ตัวใดที่ดูต่ำไปกว่าเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่
“นั่งบนพื้น!” มู่หรงเจี๋ยเหยียดเท้าออก และแตะที่พื้นตรงหน้าเขา
จื่ออานสาปแช่งเขาอยู่ภายในใจ นั่นคือฝ่าเท้าของเขาเองไม่ใช่เหรอ?
เธอตอบอย่างนอบน้อม และสุภาพว่า “ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่เหนื่อย แค่ได้ยืนก็พอแล้ว”
“ไม่เหนื่อยเหรอ?” มู่หรงเจี๋ยยื่นมือออกไปลูบขมับของเขา “ไม่เหนื่อยก็ดีแล้ว งั้นมานวดไหล่และศีรษะให้ข้า”
“ท่านอ๋องไม่สบายหรือเพคะ?” แม้ว่าจื่ออานรู้ว่าเขาจงใจทำให้ตัวเธอต้องอับอาย แต่เขาก็สนับสนุนเธอตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ เธอจึงอดทนต่อเรื่องที่ทำให้เกิดความวุ่นวาย
“ปวดหัว!” แม้ว่ามู่หรงเจี๋ยจะจงใจแกล้งเธอ แต่เขาก็น่าจะปวดหัวจริง ๆ
อาการปวดหัวของเขาเป็นเวลานานกว่าสองปีแล้ว แต่ละครั้งเป็นหลังจากการสนทนาทางการเมืองที่รุนแรง สองวันนี้ค่อนข้างวุ่นวาย นอกจากนี้ เมื่อเช้านี้ยังมีบางอย่างเกิดขึ้น และอาการปวดหัวก็เริ่มเกิดขึ้นหลังจากนั้น
จื่ออานคิดว่าเขาแสร้งทำ แต่เมื่อดูใบหน้าและริมฝีปากของเขาแล้ว มีอาการเลือดคั่งจริง ๆ
แพทย์แผนจีนเน้นว่าอาการปวดที่ไม่สมเหตุผล และไม่เจ็บปวดทั่ว ๆ ไป ร่างกายคนเรามีปัญหาต่าง ๆ มากมาย เห็นได้จากใบหน้า, ตา, ริมฝีปาก และลิ้น
จื่ออานคาดว่ากระดูกสันหลังส่วนคอของมู่หรงเจี๋ยอุดตัน จึงทำให้เลือดไปเลี้ยงสมองไม่ได้ ทำให้เกิดอาการปวดหัว
เธอถามแม่นมหยางว่า “มีน้ำมันสมุนไพรไหม?”
แม่นมหยางตอบว่า “หมอหลวงน่าจะมีน้ำมันสะระแหน่ ใช้ได้หรือไม่?”
“ได้!” จื่ออานพูด
เมื่อหมอหลวงในวังมักไม่มีอะไรทำ เขาชอบซื้ออุปกรณ์ ขี้ผึ้งและน้ำมันเหล่านี้ไว้ เป็นที่นิยมมากในหมู่นางสนมในวัง
แม่นมหยางหยิบน้ำมันสะระแหน่ส่งให้จื่ออาน มู่หรงเจี๋ยขมวดคิ้ว “สิ่งเหล่านี้ไม่มีประโยชน์ ข้าเคยใช้แล้ว และข้าก็ไม่ชอบกลิ่นมัน”
จื่ออานกล่าวว่า “จะมีประโยชน์หรือไม่ อีกไม่นานท่านก็จะรู้”
เธอหันกลับมา และพูดกับแม่นมหยางว่า “ข้ายังต้องใช้เศษไม้วอร์มวูดอยู่ในตอนกลางดึก ดังนั้นแม่นมต้องช่วยข้าม้วนมันด้วยกระดาษแล้วทาน้ำมัน และยัดมันให้แน่น”
มู่หรงเจี๋ยกำลังจะปฏิเสธ แต่นิ้วของจื่ออานได้แตะคิ้วของเขาแล้ว แยกสองนิ้วออกจากกัน และนวดบนจุดฝังเข็ม
ความรู้สึกสบายแผ่ซ่านไปทั่วศีรษะของเขา คำว่า “ไม่” ของมู่หรงเจี๋ยก็จมอยู่ในลำคอของเขา
“ขอแรงกว่านี้” มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างมีคำสั่ง
จื่ออานอธิบายว่า “ที่จุดฝังเข็มนี้ไม่ควรใช้แรงมากเกินไป ไม่ต้องกังวล รอจนกว่าท่านจะมีอาการเจ็บปวด”
“เจ้าเริ่มกล้าหาญขึ้นแล้ว” มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างไม่พอใจ แต่กลับหลับตาลง และเพลิดเพลินกับมันอย่างช้า ๆ
