ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 62
ตอนที่จื่ออานเข้าไปอยู่ในวัง เธอเคยเป็นคนที่คล้อยตามคนอื่นมาโดยตลอด ตอนนี้ก็ไม่สามารถบอกว่าไม่เพิ่มไม่ลดเท่าไหร่ แต่ เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ สามารถผ่อนคลายได้เล็กน้อย
ดังนั้น เธอจึงยกคำพูดของหวงไท่โฮ่วมาใช้ว่า “ไม่ควรซักถามข้อสงสัยเกี่ยวกับการเป็นหมอ”
มู่หรงเจี๋ยพึมพำ “เสด็จแม่ไม่ได้ชื่นชมเจ้า? ยังจะดีใจจนเกินตัว?”
จื่ออานไม่ตอบ เธอเอานิ้วไปจับขมับแล้วกดแรง ๆ สองสามครั้ง แล้วเลื่อนลงไปที่คอด้านหลัง ดึงคอลงมาเล็กน้อย กลับเห็นรอยแผลเป็นที่กระดูกสะบักขวาหลังคอของเขา
แผลเป็นสีเข้มมาก คิดว่าแผลน่าจะเพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน แผลน่าจะลึกเข้าไปในกระดูก จากรูปทรงน่าจะเป็นแผลที่เกิดจากรอยดาบ บริเวณรอบ ๆ มีรอยช้ำบ้าง อนุมานได้ว่าดาบนั้นมีพิษ หลังจากขับพิษออกไปแล้ว รอยฟกช้ำบางส่วนจะยังคงอยู่บนผิวหนังรอบ ๆ บาดแผล
เธอหยุดนิ้วเพียงครู่หนึ่ง เทน้ำมันสะระแหน่ออกมาทา แล้วเริ่มนวดด้วยนิ้วของเธอ
มีเส้นต่อมน้ำเหลืองสองเส้นที่คอ ต่อมน้ำเหลืองอุดตันและปูดโปนเล็กน้อย ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะปวดหัว
จื่ออานดันต่อมน้ำเหลืองให้เขาด้วยการกดจุด กดลงจากหลังใบหูไปยังส่วนของกระดูกสันหลัง ทันทีที่เธอนวด มู๋หรงเจี๋ยก็พูดอย่างฉุนเฉียวว่า “เจ้าเบามือลงหน่อย”
จื่ออานค่อย ๆ สงบลง “อดทนหน่อยเพค่ะ การอุดตันของต่อมน้ำเหลืองของท่านอ๋องเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมาก ถ้าไม่กดเข้าไป มันก็จะยิ่งเจ็บต่อไปเรื่อย ๆ”
น้ำเสียงของจื่ออานนุ่มนวลและผ่อนคลาย นี่เป็นเสียงปกติของเธอในการปลอบประโลมผู้ป่วย แต่กลับทำให้มู่หรงเจี๋ยมีความรู้สึกแปลก ๆ เมื่อได้ยิน
ความรู้สึกแปลก ๆ นี้ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด แต่เขาไม่สามารถอดทนต่อการดุด่าอย่างแรงได้
หวงไท่โฮ่วและกุ้ยไท่เฟยนั่งดูอยู่ไม่ไกล นางก็หัวเราะขึ้นมา “ดูหนุ่มน้อยคนนี้สิ ยังสบายดีอยู่ใช่ไหม?”
กุ้ยไท่เฟยมองข้ามไป แต่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เพียงแต่หวงไท่โฮ่วพูดอย่างนั้น ไม่สามารถโต้เถียงได้ เธอจึงแสร้งพูดว่า “ทักษะทางการแพทย์ของนางค่อนข้างดี”
“แน่นอน ทั้งหยวนพ่านและหมอหลวงต่างบอกว่าอาซินคงไม่รอด แต่ในคืนเดียว นางทำให้อาซินฟื้นคืนชีพ บางทีนางเป็นผู้สืบทอดที่อ่อนโยนจริง ๆ”
“ข้าเกรงว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น” กุ้ยไท่เฟยกล่าวอย่างเมินเฉย “ธิดาแห่งจวนมหาเสนาบดีคนนี้ นางไม่แม้แต่จะออกจากจวนไปติดต่อกับคนภายนอก แล้วจะเป็นผู้สืบทอดได้อย่างไร เดิมทีน้องสาวไม่มีความเห็นเกี่ยวกับเซี่ยจื่ออานผู้นี้ เพียงแต่ไม่ชอบท่าทางบุคลิกของนางแสร้งทำเป็นผู้สืบทอด ทักษะทางการแพทย์จะดีแค่ไหนก็คงไม่มีประโยชน์”
หวงไท่โฮ่วทรงโบกพระหัตถ์ “ไม่ เจ้าเป็นคนมีอคติกับลูกสะใภ้ที่มีความสามารถเช่นนี้ แล้วเจ้ายังจะตำหนิเรื่องอะไรอีก”
ด้วยคำว่ากุ้ยไท่เฟยและลูกสะใภ้ กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเธอกระตุกสองครั้ง ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่จื่ออานอย่างไม่ลดละ และดวงตาของเธอก็ขุ่นเคืองราวกับลูกศร เหมือนจะเจาะทะลุจื่ออานไปหลายรู
แม้แต่จื่ออานก็สัมผัสได้ถึงความรุนแรงของการจ้องมองทั้งสองนี้ เธอรู้ว่านางเป็นกุ้ยไท่เฟยโดยที่ไม่ต้องเห็น ตอนนี้ในวังแห่งนี้ คนที่ไม่พอใจเธอเช่นนี้มีเพียงกุ้ยไท่เฟย ยกเว้นท่านอ๋อง แต่ท่านอ๋องไม่อยู่ ดังนั้นจึงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากกุ้ยไท่เฟย
“มีสมาธิหน่อย!” มู่หรงเจี๋ยรู้ว่าเธอถูกรบกวนจากแรงกดที่นิ้วของนาง เขาลืมตา และเห็นกุ้ยไท่เฟยจ้องมองมาที่จื่ออาน
เขาค่อย ๆ หลับตาลง และพูดอย่างเฉยเมยว่า “เจ้าต้องเป็นตัวของตัวเอง และเจ้าไม่จำเป็นต้องไปสนใจสิ่งอื่นใด”
จื่ออานรู้ว่าเขามีอะไรจะพูด แต่เธอไม่กล้าพูดถึงการอภิเษก เธอแค่พูดเบา ๆ ว่า “พ่ะย่ะค่ะ!”
มู่หรงเจี๋ยหยุดชั่วคราวแล้วพูดว่า “พ่อของเจ้าขอให้คนไปสอบถามเกี่ยวกับเรื่องของเจ้าที่อยู่ในวัง”
ดวงตาของจื่ออานเย็นลง นิ้วมือของเธอหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วเธอก็นวดอีกครั้ง “หลังจากนี้ท่านอ๋องไม่ควรก้มศีรษะเป็นเวลานาน ท่านควรออกกำลังกายคอและศีรษะอย่างเหมาะสม หากใช้เวลานานในการนวด จะสามารถขยับกล้ามเนื้อและกระดูกได้”
ริมฝีปากของมู่หรงเจี๋ยม้วนขึ้นด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ดี เข้มแข็งและอดทน เก็บความในใจได้ดี และยังฉลาด หากเธอเป็นคนธรรมดาที่ทนไม่ได้ เธอคงจะเล่าให้ฟังเกี่ยวกับเรื่องของมหาเสนาบดีเซี่ยเมื่อนานมาแล้ว และพยายามหาคนที่พึ่งได้
นอกจากนี้ เธอก็น่าจะรู้เหมือนกัน ถ้าองค์จักรพรรดิเหลียงไดัรับความช่วยเหลือแล้ว คำขอใด ๆ ที่ได้รับเกินขอบเขตนั้น ทุกอย่างล้วนมาจากราชสำนัก
แต่เธอกลับไม่พูดอะไร
อย่างไรก็ตาม เธอยังดื้อรั้นและปฏิเสธที่จะพูด ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเธอมีเจตนาที่จะปกปิดความจริง
“เซี่ยจื่ออาน!” มู่หรงเจี๋ยก็ถามขึ้นทันที “หากเจ้าถูกสั่งให้อภิเษกกับข้า เจ้าจะยังเสียใจหรือไม่?”
