ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 66
จื่ออานมองไปที่ฮองเฮา ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ฮองเฮา แต่ไหนแต่ไรมาอยู่ต่อหน้าหมอ ไม่เคยอายหมอ และไม่เคยปกปิดเรื่องอาการเจ็บป่วย สถานภาพปัจจุบันของหม่อมฉันคือหมอของจักรพรรดิเหลียง แม้หม่อมฉันจะรู้ว่าเป็นการล่วงเกิน แต่ก็ต้องพูดออกไปตรง ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้”
ริมฝีปากของฮองเฮาสั่นไหวสองสามครั้ง จื่ออานก็ขยับมือข้างหนึ่งไปด้านข้าง “นี่เจ้าพูดอะไร? เจ้าบอกว่าเจ้ารักษาได้ เจ้ารักษาได้”
ฮองเฮาถามหลายครั้งติดต่อกัน จ้องมองไปที่จื่ออานอย่างงุนงง ราวกับไม่อยากพลาดคำใด ๆ ที่เธอพูด แม้ว่าจะกลัวการแสดงออกจากสีหน้าของเธอ
จื่ออานกำลังจะพูด แต่เห็นแม่นมหยางเดินมา “ฮองเฮา มหาเสนาบดีเซี่ยพาหมอของเขาเข้าไปในวัง และบอกว่าขอเข้าเฝ้าฮองเฮา”
ฮองเฮายกมือขึ้น ท่าทางของเธอน่าขยะแขยงเล็กน้อย “ให้พวกเขารอก่อน”
แม่นมหยางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “แต่พวกเขาคุกเข่าอยู่ด้านนอกห้องโถงอายุวัฒนะ”
“ใครอนุญาตให้พวกเขาเข้ามาที่ห้องโถงอายุวัฒนะ” ฮองเฮาทรงกริ้วมาก
แม่นมหยางกล่าวว่า “เป็นนางสนมเหมยที่มากับพวกเขา”
ฮองเฮาไม่พอใจ “นางสนมเหมย?”
นางสนมรีบเข้ามา “คุณหนูใหญ่ หยวนพ่านเชิญเข้ามา”
จื่ออานกราบฮองเฮา แล้วกล่าวว่า “ฮองเฮา หม่อมฉันขอไปก่อน”
ฮองเฮาต้องการถามความจริง แต่การมาเยี่ยมของนางสนมเหมย และมหาเสนาบดีเซี่ยอย่างกะทันหัน ทำให้เธอต้องกังวลและรำคาญ
แต่หลังจากได้ยินคำหยวนพ่านในการตามหาเซี่ยจื่ออาน เขาคิดว่าองค์จักรพรรดิเหลียงมีบางอย่างผิดปกติ จึงเดินตามเขาไปที่ห้องโถง
หยวนพ่านออกมาบอกจื่ออานว่า “คุณหนูใหญ่ ท่านอ๋องหลับไปแล้ว แต่อาเจียนออกมาหนึ่งครั้ง และทั้งหมดที่อาเจียนออกมามีแต่น้ำสีดำ”
จื่ออานก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบการอาเจียน จับชีพจรอีกครั้ง จากนั้นจึงตัดสินใจให้ส่งโรงหมอ “ไม่ได้มีอาการหนัก ขับยาออกมา ยาสามชนิดในวันนี้ บางชนิดทำให้ปวดท้อง และอาเจียน มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป จะลดปริมาณยาลงเหลือวันละสองครั้ง”
“เพคะ ข้าจะกำชับให้” หยวนพ่านกราบทูลฮองเฮา แล้วเดินออกไป
ฮองเฮาได้ยินดังนั้นเธอจึงรู้สึกโล่งใจ นั่งลงข้าง ๆ องค์จักรพรรดิเหลียง เพื่อปลอบโยนเธอก่อนจะออกไป
“ฮองเฮา ท่านเป็นคนเห็นเองหรือส่งคนไป” แม่นมหยางถามอีกครั้ง
ฮองเฮาตรัสอย่างเคร่งขรึมว่า “ข้าออกไปดูพวกเขา พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา”
“เพคะ เชิญเสด็จฮองเฮา” แม่นมหยางคำนับและถาม
ฮองเฮาเดินสองก้าว แล้วหันกลับมามองแม่นมหยาง “เจ้าตามเซี่ยจื่ออานไป เพื่อดูว่าเธอจะสั่งอะไร เจ้าอยู่ในวังมานานแล้ว ไม่มีนางสนมคนใดจะเข้าใจใบหน้าของพวกเขา ให้พวกเขารับใช้เซี่ยจื่ออาน เจ้าต้องไปด้วยตัวเอง”
การแสดงออกของแม่นมหยางยังคงไม่เปลี่ยนแปลง และเธอก็หลับตา “เพคะ!”
เธอสั่งให้นางสนมทั้งสองตามฮองเฮาออกไป และเธอก็เข้าไปในห้องโถง
หลังจากที่ฮองเฮาออกไป มหาเสนาบดีเซี่ยและนางสนมเหมยก็หายตัวไปด้วย
