ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 67
เดิมทีมหาเสนาบดีเซี่ยได้พบกับฮองเฮาเป็นเวลานาน คิดว่าฮองเฮากำลังโกรธ ดังนั้นเขาจึงไปเข้าเฝ้าหวงไท่โฮ่ว
กงเหว่ยก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า “ฮองเฮา มหาเสนาบดีเซี่ยและนางสนมเหมยได้ไปที่วังโซ่วอันแล้ว โดยกล่าวว่าพวกเขากำลังทักทายไทเฮา”
ฮองเฮาโกรธเคือง “ก่อกวนไปทั่ว อยากจะไปเข้าเฝ้าไทเฮา แล้วจะมาหาข้าทำไม”
ฮองเฮาตอบกลับไปอย่างโกรธเคือง และอยากจะถามจื่ออานต่อไป
อย่างไรก็ตามจื่ออานได้ทำการรักษา โดยการเอาสมุนไพรซึ่งเผาร้อนแล้วนำมานาบตรงตำแหน่งที่ฝังเข็ม และใช้การฝังเข็มไปที่ท้องขององค์จักรพรรดิเหลียง
เธอนั่งยอง ๆ อยู่ข้างเตียง ใบหน้าของเธอเคร่งขรึมและพิถีพิถันมาก เธอไม่มีอาการประจบประแจงอีกต่อไปเมื่อเข้ามาในวังครั้งแรก และตอนนี้เธอเป็นหมอที่มีความมั่นใจ
ฮองเฮามองเข้าไปในดวงตาของเธอ รู้สึกรำคาญเล็กน้อยที่เธอให้ต้นดอกแดงบำรุงเชือดในวันนั้น มันคงจะดีถ้าเธอจะแต่งงานกับอาซิน
อย่างไรก็ตามเวลาของปีนี้ผ่านไปเพียงชั่วพริบตา เธอเสียใจกับการแต่งงานในที่สาธารณะ หากเธอยังเต็มใจที่จะเป็นนางสนมขององค์จักรพรรดิเหลียง เธอจะต้องถูกคนทั้งโลกหัวเราะเยาะอย่างแน่นอน
ขณะที่จื่ออานทำการฝังเข็ม ฮองเฮาก็นั่งถัดจากเธอและหมุนลูกปัดอธิษฐาน เพื่ออ่านพระคัมภีร์
การเอาสมุนไพรมาเผาร้อนใช้เวลาค่อนข้างนาน ฮองเฮาก็ไม่สบายใจในการอ่านพระสูตรนี้ โดยมักจะนึกถึงสิ่งที่จื่ออานพูดอยู่เสมอ
เธออยู่ในความสับสน ตื่นเต้นและตื่นตระหนก เธอไม่กล้าที่จะมองไปข้างหน้า แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะตั้งหน้าตั้งตารอ
ย้อนไปในปีนั้นในความทรงจำ หมอหลวงบอกเธออย่างโหดเหี้ยมว่า ขาขององค์จักรพรรดิเหลียงได้รับบาดเจ็บสาหัส ขาของเขาได้รับบาดเจ็บทั้งหมด ในอนาคตเขาอาจไร้สมรรถภาพ และไม่สามารถส่งต่อให้ลูกหลานต่อไปได้
ข่าวนี้เป็นเหมือนสายฟ้าที่ฟาด ทำให้หัวใจเธอแตกสลาย
เขามีโอกาสที่ดีที่จะได้เป็นรัชทายาท แต่เพราะเขาไร้สมรรถภาพ เขาจึงเกิดมาพร้อมกับความหวัง
ตลอดชีวิตของเธอ เธอเกิดในท่ามกลางผู้คน เป็นผู้หญิงที่มีชื่อเสียง หลังจากเข้าไปในวังแล้ว เธอมีเกียรติและไม่ธรรมดา ชีวิตของเธอควรจะสมบูรณ์มาก แต่นี่เป็นเพียงความเจ็บปวดนิรันดร์ของเธอ
ตอนแรกเธอหมดหวัง แต่จู่ ๆ ก็มีคนมาบอกเธอว่าเขารักษาได้ และอาการจะดีขึ้น เช่นเดียวกับผู้ชายคนอื่น ๆ เขาจะแต่งงานและรับมรดกจากตระกูล
เธอไม่เคยกล้าที่จะมีความหวังมากมายเช่นนี้ ก่อนหน้านี้เธอเพียงหวังว่าเขาจะเดินได้เหมือนคนปกติ และจะไม่ถูกเรียกว่าสูญเปล่า
เมื่อมู่หรงเจี๋ยเข้ามา เขาเห็นฮองเฮากำลังหมุนลูกปัดอธิษฐานในมือของเธอ แต่สีหน้าของเธอก็ตกตะลึง
เขาก้าวไปข้างหน้า และตะโกนว่า “ฮองเฮา”
ฮองเฮาฟื้นคืนสติ พยายามยิ้มอย่างมีเลศนัย “ท่านอ๋องเสด็จมาแล้วเหรอ?”
“ใช่ เพคะ!” มู่หรงเจี๋ยมองมาที่เธอ และถามว่า “ฮองเฮาไม่เป็นอะไรใช่ไหมเพคะ? สีหน้าของท่านไม่ค่อยดีนัก เหนื่อยใช่หรือไม่? หรือมิฉะนั้นท่านกลับไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะอยู่ที่นี่เอง”
ฮองเฮามองขึ้นไปที่จื่ออานที่กำลังทำการฝังเข็มให้กับองค์จักรพรรดิเหลียง เธอปฏิเสธที่จะจากไป จริง ๆ แล้วเธอไม่ต้องการให้ใครเข้ามา เธอมีเรื่องสำคัญจะถามเซี่ยจื่ออาน
แต่สำหรับมู่หรงเจี๋ย เธอไม่สามารถแสดงอาการใด ๆ ได้เลย แม้ว่าเธอจะรู้ว่ามู่หรงเจี๋ยมีความสัมพันธ์ที่ดีกับองค์จักรพรรดิเหลียง แต่องค์จักรพรรดิป่วยหนัก กลับขอให้ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิดูแลแทน ที่นั่งขององค์รัชทายาทกำลังว่างอยู่ สิ่งนี้ทำให้ทหารเตรียมพร้อม
เมื่อจักรพรรดิสิ้นพระชนม์แล้ว มู่หรงเจี๋ยจะยึดครองประเทศ และขึ้นครองบัลลังก์ได้ง่าย
ดังนั้นแม้ว่าเธอจะรู้สึกขอบคุณสำหรับความรักและความห่วงใยของมู่หรงเจี๋ยที่มีต่อองค์จักรพรรดิเหลียง แต่เธอก็ไม่สามารถลดการป้องกันได้
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าเขาปลอมตัวเป็นอาซินมันคงแย่เกินไป
“ข้าไม่เป็นไร แค่เหนื่อยนิดหน่อย นั่งพักสักพักก็ดีขึ้น” ฮองเฮาสับสน ไม่ต้องการที่จะสังสรรค์มากเกินไป เธอจึงตอบอย่างเฉยเมย
มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองเธอ และหยุดถาม ในตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงรักษาความสามัคคีเพียงผิวเผินเท่านั้น
