ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 95
เวลาดูเหมือนจะหยุดลง จื่ออานถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ มู่หรงเจี๋ยกลัวว่าพระสวามีในอนาคตของเธอจะหายไป ทั้งสองไม่มีความรัก เพียงใช้ประโยชน์ซึ่งกันและกันเท่านั้น
จากนั้น หลังจากได้ยิน ความเงียบของฮองเฮาเป็นเวลานาน เธอถามหยวนซื่อว่า “ภาพวาดนี้ไม่ได้ตกไปอยู่ในมือขององค์ชายอาน นางสนมของเจ้าขายให้เฉินหลิงหลง และเฉินหลิงหลงมอบให้พระสวามีของเจ้า”
หยวนซื่อพยักหน้า สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง “พระชายาของมหาเสนาบดีรู้ว่า เซี่ยหวายจุนนำภาพวาดนี้กลับไปให้พระชายาของมหาเสนาบดีในวันนั้น เขาบอกว่า ตกหลุมรักคนคนหนึ่งและต้องการพานางกลับบ้าน”
คำพูดของหยวนซื่อนั้นสงบและอ่อนโยน ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ในน้ำเสียงของนาง ราวกับว่านางกำลังพูดถึงเรื่องธรรมดา
ฮองเฮาตรัสว่า “เขาแสดงให้เจ้าเห็นจริง ๆ เหรอ? ทำไมเจ้าไม่บอกเขาว่าเจ้าเป็นคนวาดภาพนี้”
หยวนซื่อหัวเราะคิกคัก ฟันของนางเผยออกมาเล็กน้อย แต่น่าขันอย่างยิ่ง “เขาชื่นชมชื่อของหม่อมฉันและไล่ตามหม่อมฉัน หม่อมฉันแต่งงานกับเขาในฐานะพระชายาของเขา แต่เขาไม่รู้รูปแบบการวาดภาพของหม่อมฉันเลย ตั้งแต่นั้นมาหม่อมฉันก็ได้รู้ว่าเขาไม่เคยรักหม่อมฉันเลย หม่อมฉันก็เลยเลิกคิดอย่างเด็ดขาดเหมือนกันเพคะ”
“เจ้าเสียใจไหม?” ฮองเฮาถามอย่างสงสัย หยวนซื่อยิ้มอีกครั้ง รอยยิ้มนี้ดูว่างเปล่า แต่นางไม่ตอบฮองเฮา มองดูรอยยิ้มขอองนาง ไม่รู้ว่าทำไม นางอ่านความหมายของความสิ้นหวังจริง ๆ ในฐานะผู้หญิง นางรู้ว่าหยวนซื่อต้องการความรักจากเซี่ยหวายจุนมาก
ผู้หญิงที่หยิ่งผยองจะยอมรับได้อย่างไรว่านางเลือกคนผิด? มีเพียงตัวเองเท่านั้นที่แบกรับผลที่ตามมาทั้งหมดอย่างเงียบ ๆ
ข้างหลังม่าน มหาเสนาบดีเซี่ยมองดูรอยยิ้มแทบสิ้นหวังบนใบหน้าของนาง เขาเพียงรู้สึกว่าอากาศรอบ ๆ อบอ้าวจนหายใจไม่ออก เขายืดคอและสูดหายใจเข้าลึก ๆ แต่เขาไม่สามารถละเลยความเจ็บปวดรวดร้าวที่เกิดขึ้นทันใดได้
หลิงหลงฟูเหรินค่อย ๆ มองผ่านประตูมา เธอมองหยวนซื่อด้วยความงุนงง เธอไม่เชื่อ หยวนซื่อเห็นภาพนี้ในวันนั้น และเธอไม่เชื่อว่านางจะไม่พูดอะไรหากเห็นมัน
นางคิดจะทำอะไร? ทำไมฮองเฮาถึงไม่ไล่ตามเรื่องการทรยศนี้อีกต่อไป?
บรรยากาศในห้องโถงเงียบสงัด
หลังจากเวลาผ่านไปนาน ฮองเฮาก็พูดช้า ๆ ว่า “นางสนมเหมย เซียงแหย ออกมาเถอะ”
หลิงหลงฟูเหรินก็เงยหน้าขึ้นมองฮองเฮาด้วยความผวา เมื่อเห็นม่านทางด้านซ้าย ทั้งสองก็ออกมา
เธอทรุดตัวลงกับพื้นมองมหาเสนาบดีเซี่ยด้วยใบหน้าเศร้า เหลือเพียงความสิ้นหวังในใจของเธอ
หยวนซื่อถอนสายบัวให้แก่นางสนมเหมย “นางสนมเหมยเข้าเฝ้าฮองเฮา”
นางสนมเหมยลืมตาขึ้นเพื่อมองดูหญิงสาวผู้สง่างามที่มีคิ้วขมวด และถอนหายใจเบา ๆ “เสียงแสดงความสงสัย”
ฮองเฮาถามมหาเสนาบดีเซี่ยว่า “เจ้ามีอะไรจะพูดอีกหรือไม่?”
มหาเสนาบดีเซี่ยคุกเข่าลง และพูดอย่างเงียบ ๆ “หม่อมฉันไม่มีอะไรจะพูดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
ฮองเฮาตรัสว่า “เจ้ายินดีจะลงนามในจดหมายปล่อยตัวพระชายาหรือไม่?”
มหาเสนาบดีเซี่ยส่ายหัวโดยไม่รู้ตัว “ไม่ พ่ะย่ะค่ะ!”
การปล่อยตัวของพระชายาของเขาคือการคืนดี และเขาไม่สามารถคืนดีกับเธอได้
ทุกวันนี้ มีสิ่งถูกผิดและยากทุกประการ เมื่อได้คืนดีกับนางแล้ว ก็จะมีความผิดและถูกตามมาอีกนับไม่ถ้วน และจะมีการประเมินอย่างเป็นทางการทันที ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิได้ตรัสไว้แล้วว่า ให้เป็นคนกลาง ๆ หลายต่อหลายครั้ง ถ้าเขาคืนดี คนนอกจะชี้ให้เห็นเอง
เขาทำได้แค่หย่ากับพระชายาของเขา และถ้าเขาบอกว่าเป็นความผิดของหยวนซื่อ เขาจะดูแลตัวเองได้
เมื่อหลิงหลงฟูเหรินได้ยินเรื่องนี้ นางก็ปิดปากและเริ่มร้องไห้
เป็นเวลานานที่เธอหวังว่าหยวนซื่อจะออกไปได้ ด้วยวิธีนี้เธอจึงสามารถเป็นพระชายาของเขาอย่างชอบธรรม และลูก ๆ ของเธอไม่ได้เกิดจากเขา
