ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 105
เธอมั่นใจได้เลยว่าต้องมีบางสิ่งในห้องโถงที่คนนอกไม่รู้ องครักษ์บอกว่ากำลังดักฟังอยู่นอกประตู และพระสนมอี๋ก็โกรธมาก
จื่ออานไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ในวัง ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้ที่จะออกไป
องครักษ์มาถึง มีคนหลายคนจับเธอลง ผลักเธอเข้าไปในห้องโถงด้านข้าง และปิดประตูขังไว้ในห้องโถง
จื่ออานสามารถมองเห็นผ่านรอยแตกที่ประตู ทหารในวังกำลังเฝ้าอยู่ด้านนอก มีร่างหนึ่งจากไปอย่างรวดเร็ว บุคคลนี้ไม่ได้พานางรับใช้มาด้วย
จื่ออานจำด้านหลังนี้ได้ดี คือองค์ชายมู่หรงเฉียว
หัวใจของจื่ออานจมลง เป็นไปได้ไหมที่มีบางสิ่งที่ไม่อาจบรรยายได้ระหว่างพระสนมอี๋และองค์ชาย?
ถ้าเป็นเช่นนั้น พระสนมอี๋จะไม่ยอมให้เธอเดินออกจากประตูนี้แม้เพียงครึ่งก้าว
ไม่นานนัก ประตูห้องก็เปิดออก
การแสดงออกของจื่ออานเปลี่ยนไป ถอยกลับไปด้านข้างและตั้งเนื้อตั้งตัวห้อยมือลง
มีหญิงสาวในชุดหรูเดินเข้ามา ผมของเธอถูกม้วนขึ้นตามอำเภอใจ แล้วก็หวีเป็นมวยผมที่เรียบง่ายแต่อ่อนล้า ปิ่นปักผมเอียงและจอนผมของเธอก็หลวมเล็กน้อย
เธอมีผิวแดง หน้าแดง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความโกรธหรือเหตุผลอื่น เธอจึงก้าวไปข้างหน้า นั่งบนเก้าอี้ มองดูจื่ออานด้วยดวงตาที่ดื้อรั้น และถามอย่างเข้มงวดว่า “เจ้าเป็นนางในของวังไหน? หรือใครใช้ให้เจ้ามาที่วังอี๋หลานนี้?”
เมื่อเธอเดินผ่านจื่ออาน จื่ออานได้กลิ่นที่ชัดเจน กลิ่นนี้เป็นกลิ่นเดียวกันกับขององค์ชายมู่หรงเฉียวเมื่อเธอเข้าไปในวังในวันนั้น
นอกจากนี้ยังสามารถเห็นลักษณะท่าทาง สีหน้า ดวงตาจากพระสนมอี๋
จื่ออานเป็นหมอ และปฏิกิริยาทางร่างกายเหล่านี้ไม่สามารถหลอกเธอได้
หลังจากยืนยันการคาดเดาในใจแล้ว หัวใจของจื่ออานก็หนักแน่นขึ้น
เมื่อได้ยินคำถาม จื่ออานก็คำนับด้วยความเคารพ “ตอบกลับพระสนมอี๋ พระสนมเหมยขอให้ข้าเข้ามา”
“พระสนมเหมยงั้นหรือ?” พระสนมอี๋ตกใจ “นางขอให้เจ้ามาอย่างนั้นหรือ?”
จื่ออานตอบ “เพคะ”
นางสนมเมยไม่มีความคิดหรือการกะทำชั่วร้ายใดๆ ในวัง จะสามารถชักชวนผู้คนเข้ามาในวังของพระสนมอี๋ อีกทั้งยังรู้เรื่องของพระสนมอี๋กับใครบางคน ดังนั้นเธอจึงสรุปว่าระหว่างพระสนมอี๋กับพระสนมเหมยต้องมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก
“ในเมื่อพระสนมเหมยขอให้เจ้าเข้ามา ทำไมเจ้าถึงแอบดักฟังอยู่นอกวัง?” พระสนมอี๋จ้องมองเธอด้วยสายตาที่เฉียบคม ราวกับสังเกตว่าเธอรู้มากแค่ไหน
จื่ออานมึนงงเล็กน้อย “หม่อมฉันไม่ได้แอบดักฟัง ตอนที่เข้ามาไม่มีใครอยู่นอกวัง ดังนั้นหม่อมฉันก็เลยเข้ามา เพิ่งจะเดินขึ้นบันไดหิน องครักษ์ก็มาจับตัวแล้ว”
“เจ้าเพิ่งเดินขึ้นบันไดหินหรือ?” พระสนมอี๋ถามอย่างไม่เชื่อ
จื่ออานกล่าวว่า “ใช่ เพคะ เมื่อกี้องครักษ์ก็ได้เห็นกับตาของเขาเองแล้ว ถ้าท่านไม่เชื่อ ท่านสามารถถามเขาได้”
การแสดงออกของพระสนมอี๋ผ่อนคลาย เธอก็ส่งเสียงฮัม แต่เธอก็จำบางอย่างได้ทันที และถามอย่างระมัดระวัง “นางใน? เมื่อกี้นี้เจ้าบอกว่านางใน เจ้าเป็นขุนนางในวังไม่ใช่หรือ? เจ้าเป็นใครกันแน่?”
จื่ออานตอบว่า “หม่อมฉันชื่อเซี่ยจื่ออาน เป็นลูกพี่ลูกน้องของพระสนมเหมย บังเอิญว่าหม่อมฉันจะไปอำลาฮองเฮา ดังนั้นพระสนมเหมยจึงขอให้เข้ามา และส่งข้อความถึงพระสนมอี๋”
พระสนมอี๋คิดอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าของนางก็แปลกใจเล็กน้อย “เซี่ยจื่ออาน เจ้าคือเซี่ยจื่ออานที่เสียใจกับการอภิเษกกับองค์จักรพรรดิเหลียงใช่หรือไม่?”
“ใช่ เพคะ คือหม่อมฉันเอง” จื่ออานตอบ
พระสนมอี๋มองดูนางอย่างดูถูก “ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเสียใจที่อภิเษก เพราะเจ้าตกหลุมรักองค์ชาย?”
