ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 131
ความหวังดีของคนเฝ้าประตู กลับถูกมู่หรงจ้วงจ้วงเข้าใจผิด เธอก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว และพูดอย่างเย็นชาว่า “มันยังไงเล่า? ไม่ได้กลับมาทั้งคืนมันเป็นความผิดพลาดที่ร้ายแรงงั้นหรือ?”
จื่ออานดึงเธอออกไป เธอลดเสียงลง แล้วพูดว่า “เขาแค่หวังดี อย่าเพิ่งเข้าใจผิด”
มู่หรงจ้วงจ้วงมองเธออย่างแปลกใจ “เจ้าต้องกลับบ้านตัวเองอย่างลับ ๆ ล่อ ๆอย่างนั้นหรือ?”
จื่ออานกล่าวว่า “ไม่ได้ลับ ๆ ล่อ ๆ ข้าแค่ไม่อยากมีปัญหา ข้าเหนื่อย”
พูดจบเธอก็ดึงนาง และเดินจากไป
เธอไม่ได้ตั้งใจจะให้มู่หรงจ้วงจวงเข้ามา แต่เธอยังคงพูดยืนยันบนรถม้าว่าองค์ชายอานใช้ให้เธอเฝ้าดูจื่ออานจนกว่าจะนอนหลับ มันเป็นสิ่งที่เธอต้องทำ
ทันทีที่ทั้งสองเดินไปที่ทางเดิน พวกเขาก็ได้ยินเสียงพูดจาที่ทำให้คนอื่นเจ็บปวดดังขึ้น “คุณหนูใหญ่ทำไมถึงตื่นเช้าจังเจ้าค่ะ? หรือว่าเมื่อคืนไม่ได้กลับ?”
จื่ออานสาปแช่งอย่างลับ ๆ ไม่มีเวลาที่จะค้นหาหนังสือ
มู่หรงจ้วงจ้วงหันศีรษะ มองดูผู้คนที่อยู่ข้างหลังเขา พบว่าหญิงวัยกลางคนคนนี้กำลังถือดอกบัวที่เพิ่งหยิบขึ้นมาใหม่อยู่ในมือ ยังมีหยดน้ำอยู่บนดอกบัว คิดดูแล้วเขาน่าจะเป็นข้ารับใช้ในบ้าน
เธอพูดว่า “คุณหนูใหญ่อยู่ที่ไหน เจ้าช่วยไปถามให้หน่อยสิ?”
ป้าชุ่ยหยูมองมาที่มู่หรงจ้วงจ้วง เธอไม่เคยเห็นจ้วงจ้วงมาก่อน เป็นธรรมดาที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นธิดาที่โดดเด่นที่สุดในสมัยนี้ เมื่อเห็นว่าชุดที่เธอสวมไม่ได้หรูหรามาก จึงคิดว่ามันเป็นหญิงสาวที่ธรรมดา ประจวบเหมาะกับเห็นอารมณ์ของเธอ จึงเชื่อว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี
เธอไม่สนใจจ้วงจ้วง เพียงแค่มองไปที่จื่ออาน แล้วพูดว่า “คุณหนูใหญ่ไปมาหาสู่กับคนที่มีฐานะทางสังคมดีกว่า อย่าคิดจะเอาแต่ใจ เมื่อคืนก็ไม่ได้กลับมา มันเป็นเรื่องที่ไม่ดีเอาซะเลยนะ”
จื่ออานยังไม่ทันได้ตอบ จ้วงจ้วงก็รู้สึกไม่มีความสุขไปแล้ว “แล้วมันเรื่องอะไรของเจ้าเล่า? ไสหัวไปไกล ๆ อย่ามาขวางทางข้า ควรจะกลับไปทำหน้าที่ของเจ้าซะ”
ป้าชุ่ยหยูทำหน้าบูดบึ้ง “พาผู้หญิงที่ไร้มารยาทขนาดนี้จากมาที่ไหนกัน? ที่เซียงฟู่นี้ไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะมาพาลเกเรได้?”
จื่ออานมองดูเปลวเพลิงของสงครามที่ลุกโชติช่วงนี้ หัวใจของเธอสั่นไหว ตอนนี้ชีวิตของมู่หรงเจี๋ยยังแขวนอยู่บนเส้นด้าย เธอต้องการใครสักคนที่จะยับยั้งเหล่าฟูเหรินคนนี้ได้ เรื่องนี้เอะอะทำไปก็ไม่เสียหาย อีกทั้งยังให้อีกฝ่ายระวังตัวเองมากขึ้น ให้เวลากับตัวเองสักเล็กน้อย
ดังนั้นเธอจึงพูดกับจ้วงจ้วงว่า “นางเป็นป้าที่อยู่เคียงข้างเหล่าฟูเหริน สถานะของเธอในจวนไม่เหมือนเป็นทาสรับใช้”
เป็นป้าที่อยู่เคียงข้างเหล่าฟูเหริน ก็ยังคงเป็นทาสรับใช้อยู่ดี แต่เพราะเหล่าฟูเหรินเทิดทูนขึ้น จะสูงส่งกว่าทาสรับใช้คนอื่น จื่ออานกล่าวเช่นนี้ มู่หรงจ้วงจ้วงก็กล่าวด้วยความประหลาดใจว่า “มันก็ยังเป็นทาสรับใช้อยู่ดีนี่”
สิ่งที่ป้าชุ่ยหยูเกลียดที่สุดคือ เธอถูกเรียกว่าเป็นทาสรับใช้ เพราะเธอได้รับคำชมจากเหล่าฟูเหรินในช่วงไม่กี่ปีมานี้ ตอนที่อยู่ในจวนเธอก็เหมือนจะเป็นเจ้านายด้วย ตอนนี้จื่ออานบอกต่อหน้าคนนอกว่าเธอเป็นทาสรับใช้ ยังเหน็บแนมไม่ยอมหยุด ทำให้เธอรับไม่ไหวจริง ๆ
เธอก้าวไปข้างหน้าทันที และพูดว่า “คุณหนูใหญ่ ท่านไม่ได้กลับมาทั้งคืน แล้วท่านยังจะพาคนอวดดีแบบนี้กลับมาด้วย เรื่องนี้ข้าต้องไปบอกเหล่าฟูเหริน”
การใช้อำนาจคุกคามของเธอมีน้ำหนักมาก ถ้าคนที่พากลับมาไม่อวดดี ไม่รู้น้ำหนักในการพูด เธอก็ไม่จำเป็นต้องบอกเหล่าฟูเหริน กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ มู่หรงจ้วงจ้วงต้องชดใช้กับเธอ
จ้วงจ้วงเป็นคนตรงไปตรงมา ปกติแล้วเธอจะไม่ได้ยินความลับที่ซ่อนอยู่ แต่คราวนี้ฟังเข้าใจแล้ว เธอก้มหน้าลงทันที “จะให้พูดก็คือว่า ที่เซียงฟู่นี้มักเป็นเช่นนี้เสมอเหรอ? ทาสรับใช้สามารถเหยียบหัวเจ้านายได้งั้นหรือ?”
“นี่เจ้า…” ป้าชุ่ยหยูหน้าซีดเป็นสีตับหมู “ข้าไม่ใช่ข้ารับใช้ ในเซียงฟู่นี้เจ้านายและข้ารับใช้อาศัยอยู่ร่วมกันอย่างกลมกลืน และไม่มีการแบ่งชนชั้น”
“ไม่มีการแบ่งชนชั้น แต่สามารถดูถูกคนได้ตามต้องการเหรอ?” จ้วงจ้วงหันกลับไปมองจื่ออาน แล้วถามว่า “นางรังแกเจ้าแบบนี้ตลอดเลยหรือ?
สำหรับเรื่องของจื่ออาน จ้วงจ้วงไม่ค่อยรู้มากนัก หรือจะพูดได้ว่า เรื่องนินทาทั้งหมดนี้ล้วนไม่รู้เลย อีกอย่างก็ไม่ได้สนใจ
จื่ออานพูดอย่างเฉยเมยว่า “นางเป็นป้าที่อยู่เคียงข้างเหล่าฟูเหริน”
