ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 133
จื่ออานเดินเข้าไปรับหนังสือมาจากมือของเธอ
พูดถึงหนังสือนี้ จริง ๆ แล้วเป็นหนังสือที่บางมาก ตัวอักษรก็ไม่ได้เป็นตัวพิมพ์เรียงกัน แต่เป็นการเขียนด้วยมือ
ลายมือนั้นเลือนลางมาก หน้าปกหนังสือมองยังไงก็ไม่ชัดเจน
ในหนังสือมีรูปวาดที่วาดได้แบบลวก ๆ ผู้เขียนนี้คิดว่าไม่มีความชำนาญ
ตัวอักษรนั้นเขียนลวก ๆ ราวกับงูคดเคี้ยวบนกระดาษ แต่มองเห็นได้เลือนลาง
แต่สิ่งที่ทำให้จื่ออานตกใจก็คือ หนังสือเล่มนี้ไม่ได้ใช้ตัวอักษรดั้งเดิม แต่ใช้ตัวอักษรที่เรียบง่าย
เธอจำคำเหล่านี้ได้ในทันที หนังสือบอกว่าที่ปักกิ่งมีภูเขาอยู่ด้านนอก ภูเขานี้ชื่อฮานซาน บนภูเขาฮานซานมีบ่อน้ำ ชื่อว่า บ่อผีและบ่อยา มีคนสองคนอาศัยอยู่ข้างบ่อยา หนึ่งในนั้นคือ หวงไท่โฮ่วหลงจ่านเหยียน และอีกคนหนึ่งคือทาสรับใช้ของเธอชื่ออาเซ๋อ
ส่วนใหญ่ในหนังสือแนะนำผลกระทบของบ่อยา ภูเขาที่เย็นยะเยือกนี้มีชื่อว่าฮานซาน ไม่ใช่ภูเขาน้ำแข็ง หญ้าและต้นไม้ทุกต้นบนภูเขาเป็นยา น้ำจากภูเขาทะลักเข้ามา หยดทีละหยดบนที่ลุ่มต่ำ เกิดเป็นบ่อน้ำ บ่อน้ำนี้จึงถูกเรียกว่าบ่อยา
น้ำในบ่อยานั้น สามารถถอนพิษจากการบาดเจ็บได้ แม้แต่คนที่กำลังจะตายก็รักษาได้ รักษาได้ด้วยการแช่ตัวในบ่อยาเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง ก็สามารถรักษาให้หายขาดได้
จื่ออานปิดหนังสือ รู้สึกตกตะลึงอยู่ในใจ
เพราะประโยคสุดท้ายบอกว่าแช่ตัวในบ่อยาเป็นชั่วโมง ไม่ใช่สองชั่วโมง
เวลาที่นี่นับเป็นชั่วโมง ไม่ใช่เวลาตกฟาก
หัวใจของเธอเต้นแรง และถามหยวนซื่อว่า “ท่านได้หนังสือเล่มนี้มาจากที่ใด?”
หยวนซื่อกล่าวว่า “เมื่อก่อนมันเคยปะปนอยู่กับหนังสือเทคนิคเข็มทอง แต่มันหล่นออกมาเมื่อไม่กี่วันก่อน ข้าจึงเก็บมันแยกออกจากกัน”
“หลงจ่านเหยียนคนนี้ เป็นคนยังไง?” จื่ออานถาม
หยวนซื่อตอบว่า “หลงจ่านเหยียน หรือที่เรียกว่า ฮองเฮาหลง ต่อมานางก็ได้ชื่อว่าหวงไท่โฮ่วเฟิงเหวย เป็นพระมารดาของฮุ้ยจู่ แต่ฮุ้ยจู่ไม่ได้เกิดมาเพื่อนาง เรื่องฮองเฮาหลงคนนี้ มีความคิดเห็นที่แตกต่างกัน แต่ประวัติศาสตร์ดั้งเดิมบอกไว้มากมายว่า นางถูกส่งตัวไปฝังทั้งเป็นที่วัง แต่องค์จักรพรรดิไม่ยินยอม แต่นางกลับได้รับอำนาจสูงสุดในการปกครอง ให้อยู่ร่วมกันที่ตำหนักหลัง และยังราชาภิเษกกับฮุ้ยจู่ให้ขึ้นครองบัลลังก์ นางเป็นบุคคลที่ทรงพลังมาก นางยังไม่มีลูก นางอยู่ด้วยกันกับผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิมู่หรงฉิงเทียน มีทาสรับใช้ชื่ออาเซ๋ออยู่ข้างกาย หลังจากนางตาย อาเซ่อก็ตายเช่นกัน”
หยวนซื่อพูดจบ ก็หยุดชั่วคราว “ตามตลาดยังมีข่าวลือว่าฮองเฮาหลงองค์นี้เป็นปีศาจ”
“ปีศาจหรือ?” จื่ออานส่ายศีรษะ “มันช่างเหลวไหลเกินไปแล้ว”
แต่เรื่องของเธอควรมองข้ามไปให้มันเหลวไหลในตัวมันเอง
“มันก็จริง ช่างเหลวไหลเสียจริง ดังนั้นคนที่เชื่อก็มีไม่มาก” หยวนซื่อพูด
“ทำไมคนถึงคาดเดากันว่าฮองเฮาหลงคนนี้ถึงเป็นคนเหลวไหลกันเล่า?” จื่ออานถามด้วยความแปลกใจ ประชาชนไม่มีทางที่จะทำอะไรที่ไร้เหตุผล มันต้องมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นเป็นแน่
หยวนซื่อจับหนังสือใส่ในมือของเธอ พลิกไปหน้าสุดท้าย “ดูตรงนี้สิ ตรงนี้มีรูปวาดรูปงูอยู่ตัวหนึ่ง”
“ตรงนี้?” จื่ออานมองลงไป “ตรงนี้ได้เขียนชื่อตำแหน่งที่ตั้งของผู้ให้ไว้บนหนังสือจดหมายนี้”
“ใช่ ในสมัยนั้นมีคนในวังบางคนพูดกันว่าหลังจากอาเซ่อทาสรับใช้ของหวงไท่โฮ่ว พอตายนางก็กลายเป็นงู แม้แต่ศพของฮองเฮาก็ถูกเก็บไป”
จื่ออานอดแปลกใจไม่ได้ เรื่องนี้มาจากในวังเหรอ? ข่าวลือดังกล่าวจะเล็ดลอดออกมาจากในวังได้อย่างไร?
