ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 134
“ในวังมีตำนานเช่นนี้ ก็เลยไม่มีข้อห้ามงั้นหรือ?” จื่ออานถาม
“จะไม่มีข้อห้ามได้อย่างไร ย้อนกลับไปในตอนนั้น ฮุ่ยจู่ได้ออกกฎว่าใครก็ตามในวังที่พูดถึงเรื่องนี้โดยพลการจะถูกตัดหัว แต่ทุก ๆ สามปีมีใครบางคนจากวังพยายามปล่อยข่าวลือเหล่านี้”
“ทุกครั้งที่มีคนปล่อยข่าวพูดกันเช่นนี้หรือ?”
หยวนซื่อส่ายหัว “ไม่รู้สิ ผ่านมาก็หลายปีแล้ว ราชวงศ์ฮุ่ยจู่ก็ห่างจากตอนนี้มากกว่า 20 ปีแล้ว”
“ฮุ่ยจู่ต้องอายุเท่าไหร่ที่จะครองราชย์ได้? หลังจากที่ฮุ่ยจู่สิ้นพระชนม์ องค์จักรพรรดิก็ถูกครองบัลลังก์ องค์จักรพรรดิก็ไม่รู้ว่ามีอายุกี่ปีแล้ว?” จื่ออานถาม
“ดูเหมือนว่าฮุ่ยจู่จะครองบัลลังก์เมื่ออายุได้ 16 ปี เมื่อเขาสิ้นพระชนม์ ทั้งสวรรค์บนดิน และผู้คนรวมทั้งสิ้น 81 ชีวิต จักรพรรดิองค์แรกสิ้นพระชนม์ตอนอายุ 62 ปี จักรพรรดิองค์แรกสิ้นพระชนม์หลังจากครองบัลลังก์ได้ 12 ปี คิด ๆ ดูแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเวลา 14 ปีแล้ว”
จื่ออานคำนวณปี “นั่นก็หมายความว่า เมื่อฮองเฮาหลงเข้าไปในวัง จักรพรรดิของฮองเฮาหลงสิ้นพระชนม์แล้ว เขาจึงใช้ให้ฮุ่ยจู่ขึ้นสู่บัลลังก์แทน เมื่อฮุ่ยจู่ไปที่นั่น สวรรค์ โลก และผู้คนจึงรวมกันเป็น 81 ชีวิต ซึ่งเป็นอายุการตายที่ถูกต้องจริง ๆ คือเจ็ดสิบเก้า เป็นเวลา 26 ปีแล้วที่ฮุ่ยจู่สิ้นพระชนม์ ซึ่งหมายความว่าหากฮองเฮายังมีพระชนม์ชีพอยู่ก็จะมีอายุเกินร้อยปี”
“ใช่” หยวนซื่อคำนวณมัน “อาจจะเป็นเช่นนั้น”
จื่ออานเงียบไปครู่หนึ่ง “มีผู้คนมากมายที่สามารถมีชีวิตอยู่ได้เป็นร้อยปี”
“แต่งานพระบรมศพของฮองเฮาหลงนั้นเสียงดังสะท้านมากว่าตอนเธอสิ้นพระชนม์แล้ว” หยวนซื่อโบกมือ “เจ้าอย่าจริงจังจนเกินเหตุ นี่เป็นเพียงประวัติศาสตร์พงศาวดาร ไม่จำเป็นต้องเป็นความจริง แม้ว่าจะมีบ่อยานี้ด้วยก็ตาม อาการบาดเจ็บของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ ณ ปัจจุบัน ข้าก็คิดไม่ตกเหมือนกัน”
“ท่านแม่ นอกจากหนังสือเล่มนี้ที่บันทึกบ่อยาแล้ว ท่านได้อ่านบันทึกเล่มใดอีกบ้าง?” จื่ออานรู้ว่าเธออ่านหนังสือมามากมาย หากเธอไม่ได้อ่านหนังสือประมาณนี้ ก็คงจะมีน้อยคนที่รู้เรื่องแบบนี้
จื่ออานรู้สึกว่าตัวเองป่วยเล็กน้อยจึงไปพบหมอ เพราะตามความเข้าใจของเธอเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของมู่หรงเจี๋ย เขาไม่สามารถรอดจากการทดสอบนี้ได้ สาเหตุหลักมาจากการเสียเลือดมาก
แม้ว่าจะมีการพูดถึงในเรื่องของบ่อยาและสิ่งที่คล้ายคลึงกัน แต่ก็ไม่สอดคล้องกับทฤษฎีทางการแพทย์สมัยใหม่
อย่างไรก็ตาม เธอยังได้เรียนแพทย์แผนจีนด้วย โดยรู้ว่าสมุนไพร ใบไม้ และน้ำทุกชนิดในโลกสามารถใช้เป็นยาได้ ซึ่งมันอธิบายไม่ได้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งทางธรณีวิทยา อากาศ และสมุนไพร ถ้าเข้ากันได้ดีจะกลายเป็นน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่บำบัด และแม้กระทั่งล้างพิษ มันไม่ใช่เรื่องตามหลักวิทยาศาสตร์
หยวนซื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าไม่เคยได้ยินชื่อบ่อยามากนัก แต่เรื่องของบ่อผีเคยอ่านมันในหนังสือ แต่เล่มนี้เป็นหนังสือของราชวงศ์ต้าซิ่ง ซึ่งบันทึกเรื่องบ่อผีว่า ภูเขาฮานซานแต่เดิมไม่ได้เรียกว่าแบบนี้ เรียกว่าภูเขาอะไรแล้วข้าก็จำไม่ได้แล้ว ตอนนั้นมีหมอคนหนึ่งชื่อหลินไห่ไห่ เป็นผู้หญิง เปิดสำนักแพทย์ที่ปักกิ่ง ตอนนั้นสำนักแพทย์หลายแห่งขึ้นราคายาสมุนไพร ส่วนใหญ่จำนวนนั้นรักษาโดยการกุศล ดังนั้นพวกเขาจึงเปิดพื้นที่รกร้างบนยอดเขาเพื่อทำการปลูกสมุนไพร เนินเขานั้นก็คือฮานซาน”
“ถ้าอย่างนั้นราชวงศ์ต้าซิง มีหมออย่างหลินไห่ไห่จริง ๆ…” จื่ออานนั่งลง หลินไห่ไห่? ข้าคุ้นชื่อนี้
หลินไห่ไห่เป็นหลานสาวของศาสตราจารย์หลิน เขาสิ้นพระชนม์แล้ว…
คุณพระ ไม่ใช่ว่าได้ข้ามผ่านไปยังราชวงศ์ต้าซิงนั่นแล้วใช่หรือไม่?
ในอดีตถ้ามีคนบอกเธอเกี่ยวกับการข้ามเรื่องนี้ เธอคงไม่เชื่อว่าเธอถูกฆ่าตาย แต่หลังจากตัวเองข้ามผ่านไปแล้ว ดูสิว่าใครจะกล้าข้ามผ่านไปได้
อารมณ์ของมู่หรงจ้วงจวงนั้นตรงไปตรงมา ไม่คำนึงถึงข้อปลีกย่อย ไม่ว่าสมัยนั้นจะเป็นประเพณีที่ปฏิบัติกันทั่วไป เธอก็ยังสงสัยอยู่ดี
จื่ออานพยายามอย่างหนักที่จะโน้มน้าวตัวเองว่าโลกนี้มีบ่อยาจริง ๆ เพื่อที่มู่หรงเจี๋ยจะได้รับการรักษา
แต่เธอเป็นคนมีเหตุมีผล แม้ว่าเธอจะได้ยินสิ่งที่หยวนซื่อพูดและอ่านข้อมูลมามาก แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะโน้มน้าวให้เธอเชื่อในเรื่องนี้จริง ๆ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถต่อสู้กับฝูงชน และย้ายผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิไปที่ภูเขาฮานซานได้
แม้ว่าหนังสือเล่มนี้จะใช้อักษรจีนตัวย่อและใช้เวลาเป็นหน่วยเวลา แต่ก็ยังไม่เพียงพอสำหรับในการตัดสินใจของเธอ
และที่สำคัญที่สุดคือผู้อื่นไม่รู้จักบ่อยา เพียงแต่รู้จักภูเขาฮานซานเท่านั้น ถ้าหากว่าไปภูเขาฮานซานแล้วไม่มีบ่อยาล่ะ เธอคงมีความผิดจริง ๆ
