ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 187
ขุนนางที่ไม่รู้เรื่องถามท่านอัครเสนาบดีเซี่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านมหาเสนาบดี ท่านมีข่าวดีอะไรท่านก็พูดมาเถอะ อย่ามัวแต่ยกแก้วขึ้นรอ พวกเราร้อนใจมาก”
มหาเสนาบดีเซี่ยมองไปรอบ ๆ ฝูงชน รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาลึกซึ้งขึ้น “เป็นเช่นนั้น ฮองเฮาได้มีพระราชโองการให้องค์รัชทายาทอภิเษกกับหว่านเอ๋ออย่างเป็นทางการแล้ว”
เมื่อคําพูดนี้หลุดออกมา ฉากนี้ก็นิ่งงันไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เริ่มมีเสียงแสดงความยินดีดังขึ้นอย่างช้า ๆ
“ขอแสดงความยินดีท่านมหาเสนาบดี ขอแสดงความยินดีกับองค์รัชทายาท ยินดีกับคุณหนูรอง ด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
แม้จะเป็นคนที่รู้ภายหลังมากแค่ไหน แต่ก็รู้ว่าการที่ท่านมหาเสนาบดีเซี่ยได้ประกาศเรื่องการแต่งงานระหว่างองค์รัชทายาทกับเซี่ยหว่านเอ๋อในตอนนี้ ก็เท่ากับการประกาศจุดยืนของตนเอง
อย่างไรก็ตามคนส่วนใหญ่กําลังคิดว่าฮองเฮาและจวนอัครเสนาบดีมีความสัมพันธ์กันอย่างต่อเนื่องประการแรกคุณหนูใหญ่ได้กลับใจที่อภิเษกกับอ๋องเหลียง จากนั้นองค์รัชทายาทจะแต่งงานกับคุณหนูรอง ความลึกลับของเรื่องนี้ชัดเจนมาก
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ตาม ความสุขในครั้งนี้มักจำเป็น
ใบหน้าของหวงไท่โฮ่วดูมืดดำคล้ำและไม่สามารถทําอะไรได้ เพียงแค่มองไปที่ฮองเฮาอย่างเย็นชา
ฮองเฮามองนางอย่างกระสับกระส่าย เวลานี้ไม่ใช่เวลาขอขมาอธิบาย นางได้แต่นิ่งเงียบ แต่ในใจกลับรู้สึกเกลียดชังมหาเสนาบดีเซี่ยมากขึ้น
ฮูหยินหลิงหลงมองหยวนซื่ออย่างมีชัย ในเวลานี้พวกนางสองแม่ลูกกลายเป็นในที่สุด และไม่มีใครสนใจนางอีกความรู้สึกนี้ช่างเบิกบานใจจริง ๆ
แต่เมื่อเห็นสีหน้าไม่สะทกสะท้านของหยวนซื่อ ความดีใจในใจของนางก็ลดลงเล็กน้อย หยวนซื่อกลับดูไม่สนใจแม้แต่น้อย ดี รอจนศพของบุตรสาวของเจ้าถูกคนเอากลับมาเสียก่อน ดูว่าเจ้าจะสงบเช่นนี้หรือไม่
ฮูหยินหลิงหลงคิดอย่างชั่วร้าย
หลังจากเสียงของแสดงความยินดีลดลง หวงไท่โฮ่วก็ตรัสโดยไม่ยิ้มว่า “ช่างเป็นเรื่องน่ายินดีจริง ๆ ฮองเฮาก็เช่นกันควรบอกกับข้าก่อน ไม่ว่าอย่างไรองค์รัชทายาทก็เป็นหลานชายแท้ ๆ ของข้า หากเขาต้องการจะอภิเษกพระชายา ท้ายที่สุดข้าก็ไม่รู้งั้นหรือ”
ฮองเฮาเอ่ยขึ้นอย่างกระอักกระอ่วน “เสด็จแม่ เรื่องนี้ตัดสินใจอย่างเร่งรีบ เดิมทีคิดจะเลื่อนออกไปแล้วค่อยประกาศ เพราะท่านอ๋องเกิดเรื่องขึ้น การประกาศตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ดีนักเพคะ”
คำอธิบายนี้ทั้งไร้พลังและซีดเซียว หวงไท่โฮ่วได้ยินแล้ว เพียงแค่หัวเราะอย่างประหลาดใจ
เมื่อคนที่อยู่ในสถานที่นั้นเห็นดังนั้น พวกเขาก็รู้ได้ในทันทีว่าสิ่งที่เรียกว่าการอภิเษกสมรสที่ฮองเฮามอบให้นั้นเกี่ยวกับอะไร
อ๋องฉีเห็นบรรยากาศตึงเครียด หนังศีรษะก็แข็งทื่อ ดูท่าคืนนี้สถานการณ์จะไม่ค่อยดีนัก จัดการเรื่องให้เรียบร้อยก่อน แล้วรีบออกจากวังก่อนเถิด
ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นยืนและโค้งคํานับต่อหวงไท่โฮ่ว “ไท่โฮ่ว กระหม่อมขอขอบพระทัยสำหรับการต้อนรับที่อบอุ่นพ่ะย่ะค่ะ ขอบพระทัยฮองเฮา และขุนนางที่ทรงเกียรติมาร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้ ที่กระหม่อมได้มาในครั้งนี้ เป็นเพราะตามพระบัญชาของอ๋องเป่ยโม่ให้ต่ออายุการลงนามในพันธสัญญา พันธสัญญานี้เกี่ยวข้องกับประชาชนของทั้งสองแคว้น หากข้อตกลงนี้ไม่ลงนาม การดื่มอวยพรของกระหม่อมก็คงจะไม่น่าเชื่อถือ ไม่ว่าอย่างไร เป็นการดีกว่าที่จะต่ออายุการลงนามในพันธสัญญาเสียก่อน งั้นกระหม่อมขอดื่มอวยพรแก้วนี้ให้แก่หวงไท่โฮ่วและขุนนางที่ทรงเกียรติอีกจอกหนึ่งจอกดีหรือไม่?
ทุกคนรู้ว่าการแสดงได้เริ่มขึ้นแล้ว
การลงนามในพันธสัญญาเป็นสิ่งจำเป็น แ แต่ผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์ไม่ได้อยู่ที่นี่ใครจะเป็นผู้รับผิดชอบในการลงนามในข้อตกลงนี้?
ผู้ที่ลงนามประทับราชสมบัติ เกือบจะยอมรับในตัวตนของพวกเขาแล้ว
