ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 212
จื่ออันเพียงแต่โค้งคำนับและขมวดคิ้ว โดยไม่แสดงสีหน้าท่าทางใด ๆ ในสายตาขององค์รัชทายาท เขาคิดว่าจื่ออันกำลังกลัว
“นี่เป็นคำสั่งของข้า” มู่หรงจ้วงจ้วงมองดูฮูหยินหลิงหลงอย่างเย็นชา “พวกเจ้าเพิ่งผลักหยวนซื่อให้ร่วงลงมาจากรถม้า จนนางได้รับบาดเจ็บสาหัส ข้าต้องการฟังคำอธิบายของพวกเจ้า เหตุใดถึงขาดสติยั้งคิดทำร้ายหยวนซื่อเช่นนั้น”
ฮูหยินหลิงหลงเตรียมข้ออ้างไว้ตั้งนานแล้ว และกำลังจากเปิดปากพูด แต่จื่ออันกลับก้าวมาข้างหน้าในทันที แล้วกระชากผมของนางลากไปที่ประตู
จื่ออันลงมือทันที แม้แต่มู่หรงจ้วงจ้วงก็คาดไม่ถึง ฮูหยินหลิงหลงอกสั่นขวัญแขวน ออกแรงทั้งหมดดันขาตนเองขึ้นมา มือทั้งสองก็คว้าตัวจื่ออันไว้ นางรู้สึกเจ็บปวดที่หนังศีรษะอย่างรุนแรง ปวดเสียจนร้องโหยหวนออกมา
เมื่อสติของเซี่ยหว่านเอ๋อกลับคืนมา นางก็กระโดดขึ้นจากพื้นและรีบเดินไปอย่างโกรธแค้น “เซี่ยจื่ออัน เจ้ากล้าดีอย่างไร รีบปล่อยท่านแม่ของข้าเดี๋ยวนี้นะ”
องค์รัชทายาทก็ตะโกนสั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ให้องครักษ์หยุดนาง
จื่ออันถูกทหารองครักษ์หยุดไว้ แต่ก็ยังคงไม่ปล่อยมือ กระชากผมของฮูหยินหลิงหลงอย่างเต็มแรง ใบหน้าแลดูโหดร้ายเสียจนทำให้องครักษ์รู้สึกหวาดกลัว
“จับนางไว้!” องค์รัชทายาทขึ้นเสียง
ทหารองครักษ์ชักดาบออกมามุ่งไปที่เซี่ยจื่ออัน ใบหน้าของมู่หรงจ้วงจ้วงเคร่งขรึมขึ้นมา “ใครกล้าทำร้ายว่าที่พระชายาของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ ข้าจะตัดหัวของมันผู้นั้นเสีย”
คำว่า ว่าที่พระชายาของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิทำให้ทหารองครักษ์ตกใจ คนขององค์รัชทายาทก็มองไปที่เขา แล้วก็มองไปที่มู่หรงจ้วงจ้วง ไม่กล้าลงมือไปชั่วขณะ
องค์รัชทายาทโกรธมาก “เสด็จย่าต้องการจะมีปัญหากับข้าใช่หรือไม่? ทำร้ายแม่พระชายาของกระหม่อมในอนาคต ท่านลืมไปแล้วหรือว่าตนเองก็เป็นเชื้อพระวงศ์ของราชวงศ์?”
มู่หรงจ้วงจ้วงไม่รู้ว่าจื่ออันต้องการทำอันใด แต่ในตอนนี้ ไม่ว่าจื่ออันจะทำอะไร นางก็สนับสนุนทั้งนั้น
ดังนั้นนางจึงสั่งทหารองครักษ์ที่ถือดาบไว้อยู่ “ทุกคนถอยออกมาให้หมด!”
ประโยคนี้ดุดันมาก สีหน้าสงบนิ่งเยือกเย็น แสดงให้เห็นถึงท่วงท่าที่สง่างามขององค์หญิงเจิ้นกั๋วอย่างเต็มเปี่ยม
นางมองไปที่จื่ออัน นัยน์ตาของจื่ออันแลดูโหดร้ายมาก อีกมือหนึ่งก็กำหมัดไว้แน่น จนเส้นเลือดปูดขึ้นมา นางเดาได้ว่าจื่ออันต้องการโจมตีก่อนเพื่อความได้เปรียบ เพราะที่องค์รัชทายาทถามเรื่องนี้ขึ้นมา ก็เท่ากับว่านางแทรกแซงคดีทำร้ายร่างกายนี้ ผลลัพธ์จะต้องขึ้นอยู่กับการตัดสินของเขา
จื่ออันไม่ต้องการลากนางไปยุ่งเกี่ยวกับปัญหานี้ด้วย ดังนั้นจื่ออันจึงวางแผนที่จะแก้ปัญหาด้วยตัวเอง
ตามที่คาดการไว้ ทันทีที่ทหารองครักษ์ผละตัวออกไปออกไป จื่ออันก็กระชากผมของฮูหยินหลิงหลงอย่างแรง จนไปกระแทกเข้ากับหินอ่อนข้างประตู
ในฐานะแพทย์ทหาร นางรู้ดีว่าจะควบคุมกำลังยังไงการกระแทกนี้ ทำให้ฮูหยินหลิงหลงกลิ้งลงไปที่พื้นทันที มีเลือดไหลออกจากหน้าผากของนาง
การกระทำนี้ทำให้เซี่ยหว่านเอ๋อและองค์รัชทายาทตกใจเป็นอย่างมาก และองค์รัชทายไม่เคยคิดเลยว่าเซี่ยจื่ออันจะกล้าทำร้ายคนต่อหน้าต่อตาเขา
ยิ่งไปกว่านั้น เซี่ยจื่ออันไม่ได้หยุดมือลงแค่นั้น นางยังหยิบมีดสั้นออกมา และก่อนที่ทหารองครักษ์จะพากันเข้าไปช่วยฮูหยินหลิงหลง มีดสั้นได้ส่องประกายระยิบระยับ นางได้ใช้มันตัดนิ้วก้อยที่มือข้างซ้ายของฮูหยินหลิงหลงออกไปแล้ว
เสียงกรีดร้องของฮูหยินหลิงหลงดังก้องกังวาน เซี่ยหว่านเอ๋อก็รีบวิ่งเข้าไปอย่างกระวนกระวาย นางพูดอย่างเคืองแค้น “เซี่ยจื่ออัน ข้าจะฆ่าเจ้า!”
องค์รัชทายาทเห็นประกายเย็นชาในดวงตาของจื่ออัน มองไปที่มือของนางอีกครั้ง และตะโกน “ท่าไม่ดีแล้ว เซี่ยหว่านเอ๋อ เจ้าถอยมา”
อย่างไรก็ตาม มันก็สายเกินไปแล้ว มีดสั้นของเซี่ยจื่ออันเฉือนไปที่แก้มซ้ายของเซี่ยหว่านเอ๋อ และเลือดก็ก่อตัวเป็นน้ำตกขนาดเล็กบนบาดแผลบนใบหน้าของนาง ค่อย ๆ ไหลลงมา
เซี่ยหว่านเอ๋อเพียงรู้สึกเย็นที่ใบหน้าเท่านั้น จากนั้นนางก็รู้สึกชื้นและลื่น ๆ ที่แก้ม นางยื่นมือออกมาสัมผัสมัน ทั้งมือเต็มไปด้วยเลือด นางตกใจเสียจนตาเหลือก หลังจากนั้นจึงสลบล้มลงไปที่พื้น
จื่ออันเช็ดมีดสั้นด้วยผ้าเช็ดหน้า ใบหน้าของนางเย็นชา และค่อย ๆ พูดกับเจ้าของโรงหมอว่า “รบกวนท่านหมอช่วยห้ามเลือดให้พวกนางที”
