ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 289
มู่หรงเจี๋ยมีท่าทีที่เปลี่ยนไป “เกิดอะไรขึ้น?”
ทหารองครักษ์กล่าวตอบ “ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ พอใต้เท้าหนี่กลับถึงจวนก็สลบไป แล้วบ่าวรับใช้ของเขาก็รีบพยุงตัวพาไปหาท่านหมอเซี่ย”
เซี่ยจื่ออันหรือหมอเซี่ย ในตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นหมอที่พักอยู่ในจวนอ๋อง ช่วงที่นางอยู่ที่นี่ ใครที่ไม่สบายก็ล้วนมาให้นางรักษากันทั้งนั้น
“พยุงเขาเข้ามาในห้องด้านข้าง!” มู่หรงเจี๋ยมองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของหนี่หรงแล้วออกคำสั่ง
ซูชิงก็เดินออกมาเช่นกัน เมื่อเห็นสภาพของหนี่หรง เขาก็โยนไม้กวาดไปที่ประตูในทันที แล้วจึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยพยุงเขา
จื่ออันรีบวิ่งไปข้างนอกเพื่อหยิบกล่องยา ทว่ามู่หรงเจี๋ยก็ดึงตัวเธอไว้ และสั่งให้เด็กรับใช้ที่อยู่ที่ประตู “ไปหยิบกล่องยาของหมอเซี่ยมา”
“พ่ะย่ะค่ะ!” เด็กรับใช้รีบสับเท้าวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
หนี่หรงถูกพยุงเข้าไปในห้องด้านข้าง และทหารองครักษ์ก็พาตัวเขาไปไว้บนเตียงไม้ หนี่หรงยังพอมีสติอยู่บ้าง ยังสามารถลืมตาขึ้นมาได้ แต่เห็นได้ชัดว่าเขาหายใจค่อนข้างจะลำบาก
“เกิดอะไรขึ้น?” จื่ออันจับชีพจรของเขาพลาง และถามเขาไปพลาง
หนี่หรงหลับตา “เวียนหัว…”
“เวียนหัว? เจ้ากินอะไรเข้าไป?” ปฏิกิริยาแรกของมู่หรงเจี๋ยคือเขาถูกวางยาพิษ
เห็นสีหน้าของหนี่หรงแล้ว มันเหมือนกับคนที่ถูกพิษจริง ๆ
หนี่หรงดึงแขนเสื้อขึ้น มีรอยฟันสองซี่บนมือซ้ายของเขา มีน้ำผลไม้สีเขียวฉาบอยู่ด้านบน และยังมีผงสมุนไพรบางอย่างติดอยู่ด้วย
“เจ้าถูกสุนัขกัดใช่หรือไม่?” ซูชิงตกใจมาก
“คน!” ดวงตาของหนี่หรงหงอยลงเล็กน้อย “เป็นคนที่กัด”
เมื่อเห็นดังนั้น จื่ออันก็รู้ว่าไม่ได้การแล้ว นางบีบปากของเขาให้เปิดออก ก็เห็นว่าในปากมีน้ำผลไม้สีเขียวและยังมีผงหินอยู่ในนั้นเล็กน้อย นางจึงรีบสั่งออกไป “รีบนำน้ำเกลือชามใหญ่ขึ้นมา จากนั้นก็ต้มซุปถั่วเขียวมาให้ด้วย”
มู่หรงเจี๋ยที่ได้ยินนางพูดว่าต้องต้มซุปถั่วเขียว ใบหน้าของเขาก็เย็นชา “เขาถูกพิษจริงหรือ?”
“ใช่ เขาถูกพิษแล้ว” จื่ออันรีบหยิบกระเป๋าใส่เข็มออกมา นางฝังเข็มลงไปที่จุดโยวเหมินและจุดช่างหว่าน ร่วมกับการทำให้เขาอาเจียนออกมา
“คนที่กัดเขามีพิษหรือ?” ซูชิงถาม
“ไม่ใช่ ดูแล้วบาดแผลจะไม่ได้มีพิษ เขากลืนบางอย่างที่มีพิษเข้าไป” จื่ออันดึงเข็มออกมาแล้วฝังลงไปที่จุดฟู่ทงกู่กับจุดจงหว่าน
ไม่ช้าน้ำเกลือก็ถูกยกขึ้นมา แล้วจื่ออันก็ตบที่หน้าของหนี่หรงเบา ๆ “หนี่หรง ตื่นขึ้นมา เจ้าพอจะดื่มน้ำได้หรือไม่? เจ้าต้องดื่มเข้าไปให้มาก พอดื่มแล้วข้าจะได้ช่วยทำให้เจ้าอาเจียนออกมา”
หนี่หรงพยายามลืมตาขึ้น หายใจอย่างไร้เรี่ยวแรง “ได้… ”
จื่ออันขอให้ซูชิงช่วยเหลือเขา รินน้ำเกลือลงในชามแล้วให้เขาดื่มลงไป
หลังจากดื่มไปได้ไม่กี่อึก ร่างของหนี่หรงก็มีอาการหนักขึ้น จื่ออันรู้ว่าเขาจะหมดสติไป นางจึงฝังเข็มไปที่จุดเสินฉางและหลิงซู เพื่อรักษาพละกำลังของเขาให้คงที่
“หยุดไม่ได้นะ ดื่มต่อไป ถ้าอยากจะรอดก็ต้องดื่ม” หลังจากที่จื่ออันฝังเข็มไปแล้ว นางก็ยังคงตบแก้มของเขาพร้อมกับตะโกนไปด้วย
มู่หรงเจี๋ยขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของจื่ออัน ท่าทางของเขาแลดูเคร่งขรึม
ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะร้ายแรงกว่าที่เขาคิด
จื่ออันรินน้ำให้เขาดื่มต่อไปเรื่อย ๆ ในขณะที่เขายังมีสติอยู่ เทน้ำลงไปได้เท่าไหร่ก็เทลงไปเท่านั้น
เทเพิ่มจนหนี่หรงดื่มต่อไม่ไหวแล้ว จื่ออันจึงยืดมือเข้าไปในลำคอของเขา ช่วยทำให้เขาอาเจียนออกมา
