ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 316
เนื่องจากไม่อาจหลีกเลี่ยงความขัดแย้งนี้ได้แล้ว เป็นการดีกว่าที่จะใช้ประโยชน์จากคนจำนวนมากมายในวันนี้ นางจะต้องแสดงจุดยืนของนางโดยเร็วที่สุด
“คุณหนูใหญ่!”
จื่ออันที่กำลังอยู่ในภวังค์ของความคิด จู่ ๆ ก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหา
จื่ออันมองไปที่เขาที่มีใบหน้าที่หล่อเหลา แต่รู้สึกไม่คุ้นหน้าเขาเลยสักนิด และก็ไม่เคยพบเจอกับเขามาก่อน
“ท่านคือ?” จื่ออันกล่าวถาม
“ข้าคือซีเหมินเสี่ยวชิ่ง เป็นลูกพี่ลูกน้องกับซีเหมินเสี่ยวเยว่” ชายหนุ่มตอบกลับ
“อ๋อ ที่แท้ก็เป็นคุณชายซีเหมิน” จื่ออันไม่ได้ตกใจอะไร แต่กลับตอบเขาอย่างใจเย็น
ซีเหมินเสี่ยวชิ่งมองดูจื่ออันด้วยความชื่นชม “ข้ามาส่งเจ้าสาว เดิมทีว่าจะกลับไปหลังจากอาหารกลางวัน แต่เพราะว่ามีคณะละคร ท่านแม่ของข้าชอบดูการแสดงมาก ก็เลยต้องอยู่ที่นี่ต่ออีกสักพัก”
“อืม!” จื่ออันไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับตระกูลจิ้นกั๋วกงมากเกินไป จึงกล่าวว่า “เช่นนั้นคุณชายซีเหมินก็อยู่เป็นเพื่อนฮูหยินรองเถิด ข้าอยากเดินคนเดียว”
ซีเหมินเสี่ยวเยว่หยุดจื่ออันไว้ ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยสบายใจ “คุณหนูใหญ่อย่าได้เข้าใจข้าผิด ข้าไม่ได้มีเจตนาจะมากวนใจท่าน เพียงแต่ก่อนหน้านี้ได้ฟังเรื่องราวเกี่ยวกับท่าน ข้าเลย…เลยรู้สึกชื่นชมท่านมาโดยตลอด อยากทำความรู้จักกับท่านสักหน่อย”
จื่อมองเขาเบา ๆ “ข้าชื่อเซี่ยจื่ออัน”
ซีเหมินเสี่ยวชิ่งงุนงงไปชั่วขณะ “หืม?
“ท่านอยากรู้จักข้ามิใช่เหรอ? ข้าบอกท่านแล้วไงว่า ข้าชื่อเซี่ยจื่ออัน ท่านชื่อซีเหมินเสี่ยวชิ่งสินะ?ยินดีที่ได้รู้จัก” จื่ออันกล่าวอย่างเย็นชา
ได้ฟังเรื่องราวของนางมา จากนั้นก็รุ้สึกชื่นชมนางอย่างมากเช่นนั้นเหรอ เหลวไหล!
ไม่มีผู้ชายคนไหนหรอกที่ได้ฟังเรื่องของนางแล้วยังจะชื่นชมนางอยู่อีก
“คุณหนูใหญ่” ซีเหมินเสี่ยวชิ่งโบกมือ “ข้าแค่อยากพูดคุยกับท่าน ข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย อีกอย่างพวกเราสองตระกูลก็ดองเป็นญาติกันแล้ว ต่อไปจะต้องได้ติดต่อกันอย่างแน่นอน”
จื่ออันเบื่อหน่ายกับการเซ้าซี้ของเขา และคิดว่าที่เขาเข้ามาเซ้าซี้นี้จะต้องมีเจตนาไม่ดีเป็นแน่ จึงกล่าวออกไปอย่างเย็นชา “คุณชายซีเหมิน ในเมื่อต่อไปเราจะต้องได้พบกัน จะเป็นการดีที่สุดถ้าพวกเราจะไม่เกลียดกันในตอนนี้”
พูดจบเขา นางก็หันหลังเดินจากไปอย่างเย็นชา
ใครจะไปรู้ว่าซีเหมินเสี่ยวชิ่งจะไล่ตามนางไป แล้วก็ไปดักตรงทางที่นางจะไป “คุณหนูใหญ่ ข้าไปทำให้ท่านขุ่นเคืองตอนไหนกันแน่? ท่านช่วยพูดให้ข้าเข้าใจกระจ่างแจ้งเสียหน่อยเถิด”
จื่ออันขมวดคิ้ว “คุณชายซีเหมิน วันนี้เป็นวันที่ลูกพี่ลูกน้องของท่านแต่งงานกับท่านพ่อของข้า ถือเป็นวันมงคล หวังว่าท่านจะไม่ทำตัวน่าเกลียดจนเกินงาม”
เมื่อเห็นใบหน้าที่เย็นชาของจื่ออันก็อดไม่ได้ที่จะตอบกลับอย่างประชดประชัน “ท่านคิดว่าข้าอยากพูดคุยกับท่านมากนักเหรอ? ทำตัวสูงส่งเสียจริง ท่านไม่เล่นหูเล่นตาเหมือนที่ทำกับผู้สำเร็จราชหรอกหรอ? ยังไม่มีพระราชเสาวนีย์เรื่องการอภิเษกลงมาเลย ท่านก็ทำตัวสูงส่งราวกับว่าเป็นพระชายาเอกของผู้สำเร็จราชการเสียแล้ว แค่เห็นข้าก็รู้สึกขยะแขยงยิ่งนัก”
หลังจากที่จื่ออันได้ยินคำพูดเหล่านี้ นางก็ไม่ได้โกรธอะไร แต่กลับใจเย็นลงเล็กน้อย ซีเหมินเสี่ยวเยว่คงจะไม่ต้องการให้การแต่งงานของตนเองในวันนี้ผ่านไปอย่างราบรื่นสินะ
นางต้องไปก่อปัญหาซะแล้ว!
ซีเหมินเสี่ยวชิ่งผู้นี้ใช้คำว่าชื่นชมทำให้นางไม่ระแวดระวังตัว จากนั้นก็พูดจาหยาบคายและเกรี้ยวกราดใส่นาง จุดประสงค์ของเขาคืออะไรกัน?
จื่ออันยังคงเดินไปข้างหน้า ไม่อยากจะตอบโต้เขา
ซีเหมินเสี่ยวชิ่งก็หยุดนางไว้อีกครั้งและพูดต่อไปว่า “เซี่ยจื่ออัน ท่านอย่าได้คิดว่าท่านจะได้เป็นพระชายาเอกของผู้สำเร็จราชการในเร็ววัน แล้วท่านจะมองไม่เห็นหัวใคร ยังไม่มีพระราชเสาวนีย์ลงมา ดังนั้นเรื่องนี้ยังพอมีเวลาให้ไกล่เกลี่ย ท่านคิดว่ามู่หรงเจี๋ยจะยินยอมเกี่ยวดองกับตระกูลของจิ้นกั๋วกงของพวกเรา หรือว่าจะอภิเษกกับท่านซึ่งเป็นคุณเพียงหนูใหญ่ที่ไม่ได้รับความโปรดปรานจากจวนมหาเสนาบดีกันเล่า?”
จื่ออันไม่แยแส อืม เรื่องนี้ชักจะน่าสนใจขึ้นมาบ้างแล้ว
ตระกูลของจิ้นกั๋วกงต้องการเกี่ยวดองกับผู้สำเร็จราชการ? เซี่ยหวายจุนเป็นพวกเดียวกับองค์รัชทายาท จิ้นกั๋วกงกับเซี่ยหวายจุนก็ดองเป็นญาติกันอีก แน่นอนว่าจะต้องไปพึ่งพาราชครูเหลียงด้วย ถ้าหากให้ผู้หญิงจากตระกูลซีเหมินอภิเษกกับมู่หรงเจี๋ยแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นกันล่ะ?
ดังนั้นที่คนผู้นี้พูดมา ฟังแล้วก็ช่างเหมือน… เรื่องเหลวไหล!
