ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 320
ฮูหยินผู้เฒ่าเหลือบมองเล็กน้อย และพูดเพียงว่า “ใช่ มันเป็นของจื่ออัน”
เจ้ากรมอาญามองไปที่จื่ออัน “ตามการยืนยันของหลักฐานทางพยานวัตถุ เจ้ามีอะไรจะพูดไหม?”
เจ้ากรมอาญาได้พิจารณาคดีมาจำนวนนับไม่ถ้วน แน่นอนว่าย่อมเห็นความผิดปกติในคดีนี้ แต่ว่าองค์รัชทายาทยืนขึ้นชี้ตัวเซี่ยจื่ออัน และยังบอกอีกว่าเห็นเซี่ยจื่ออันเป็นคนลงมือตัวตาของตนเอง เขาจึงทำได้เพียงพิพากษาตามนี้เท่านั้น
จื่ออันยังไม่ทันได้พูดอะไร อ๋องหลี่ก็พูดขึ้นมาว่า “ช้าก่อน คดีที่เกิดขึ้นนี้ท่านราชครูน่าจะเห็นด้วยตาของเขาเองด้วย ลองถามเขาดูก่อนจะดีกว่า”
ทุกคนต่างมองไปที่ท่านราชครูเหลียง และแอบสงสัยว่าทำไมเขาถึงเห็นด้วยตาของตัวเอง?
ท่านราชครูเหลียงตกใจ “เหตุใดท่านอ๋องถึงกล่าวเช่นนี้?”
อ๋องหลี่กล่าว “ท่านราชครูเหลียงเพิ่งจะออกไปหาห้องสุขา เพราะห้องสุขาในเรือนมีคนอยู่ จากนั้นท่านก็นั่งยอง ๆ อยู่ที่ด้านหลังของสุขาที่เป็นทุ่งหญ้า และตรงที่ท่านนั่งยอง ๆ อยู่นั้นก็สามารถมองเห็นภูเขาหินจำลองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามได้อย่างพอดิบพอดี เป็นมุมที่ดีมาก ท่านสามารถมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างได้อย่างชัดเจน”
“ท่าน…” สีหน้าของไท่ฟู่กลายเป็นสีม่วงแดงและเขาก็กัดฟันแน่น “เกรงว่าท่านอ๋องคงจะจำคนผิดแล้วกระมัง? กระหม่อมไม่มีทางนั่งยอง ๆ อยู่ในทุ่งหญ้าเป็นแน่”
อ๋องหลี่ไม่ได้แสดงสีหน้าใด ๆ “ถ้ามองผิดก็ไม่น่าจะได้ยินผิด คนที่อยู่ในส้วมคือข้าเอง เพราะข้าก็กินถั่วไปเยอะเหมือนกัน ท่านผายลมเงียบ ๆ แต่กลิ่นมันเหม็นมาก กลิ่นส่วนนึงก็เป็นของข้า… อีกส่วนที่ทำให้แสบตา และในตอนเช้าข้าเองก็ได้ทานมันเทศเข้าไปด้วย”
ราชครูเหลียงจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า ฟังเสียงหัวเราะเบา ๆ ของผู้คนรอบตัวเขา และสาบานในใจว่าต่อไปภายภาคหน้าไม่ว่าจะมีงานเลี้ยงใดก็ตาม หากอ๋องหลี่มา เขาจะไม่มา
“ถึงแม้กระหม่อมจะนั่งยอง ๆ อยู่ที่นั่นจริง แต่ก็ไม่ได้หันหน้าไปทางภูเขาหินจำลอง”
อ๋องหลี่ส่ายหัว “เหตุใดท่านราชครูเหลียงถึงต้องพูดปดด้วยเล่า? ท่านหันหน้าไปทางภูเขาหินจำลองอย่างเห็นได้ชัด ข้าที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากข้างหลังท่าน ก็ยังมองเห็นภูเขาหินจำลองทางฝั่งโน้นเลย”
ราชครูเหลียงลุกขึ้นยืนในทันที “เหตุใดท่านถึงต้องเดินไปที่นั่น? ในเมื่อท่านก็เห็นข้านั่งยอง ๆ อยู่ในทุ่งหญ้า ทำไมถึงยังจะเข้ามาอีก?”
อ๋องหลี่เหลือบมองเขาอย่างไม่พอใจ “ใครจะไปรู้ว่าเจ้ากำลังนั่งยอง ๆ ทำอะไรอยู่ทุ่งหญ้า? เจ้าไม่ได้ติดป้ายบอกไว้นี่ว่าเจ้ากำลังอุจจาระอยู่ ถ้าข้าไม่ได้เห็นด้วยตาของตัวเอง ก็จะไม่อาจแน่ใจได้ ข้าเองก็จะรู้สึกไม่สบายใจ พอไปถึงก็เห็นเจ้ากำลังจ้องมองไปฝั่งภูเขาหินจำลอง ข้าเลยมองไปทางนั้นด้วย สายตาของท่านดีกว่าข้ามาโดยตลอด ข้ามองเห็นได้อย่างชัดเจน แล้วทำไมท่านถึงมองเห็นได้ไม่ชัดเล่า? เจ้าก็ไม่ได้ชราจนตาพร่ามัวเหมือนชุยไท่เฟยนี่”
ย้ำคิดย้ำทำ!
เจ้ากรมอาญาตกใจ “กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ท่านอ๋องก็เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นที่นั่นด้วยใช่หรือไม่? เช่นนั้นใครเป็นคนฆ่าเขา?”
อ๋องหลี่ชำเลืองมองเจ้ากรมอาญา แล้วก็มองไปที่องค์รัชทายาทกับซีเหมินเสี่ยวชิ่งที่ค่อนข้างจะดูประหม่าเล็กน้อย แล้วจึงชี้ไปที่จื่ออันพลางกล่าว “นางฆ่า…”
“เป็นนาง ข้าทายไม่ผิด!” องค์รัชทายาทถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบพูดเสียงดังออกมา อ๋องหลี่ขมวดคิ้ว “ข้ายังพูดจบเลย องค์รัชทายาทจะรีบร้อนไปใย? ข้าจะพูดว่า นางจะฆ่าหรือไม่ได้ฆ่า ถามคนที่เป็นผู้เสียหายดูก็จะรู้? คนผู้นี้ก็แค่ช็อกไป เขายังไม่ตายเสียหน่อย”
