ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 326
มู่หรงจ้วงจ้วงรู้สึกว่าเขาเจ้าเล่ห์จริง ๆ หวงจู่มู่บอกให้เขาช่วยถ้าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นในอนาคต เขากลับช่วยเพียงสองเรื่องเล็ก ๆ ก็ถือว่าทำตามคำสั่งของหวงจู่มู่ได้สำเร็จแล้ว
แต่นางรู้สึกใจชื้นขึ้นมามาก ก่อนหน้านี้ได้คุยกับอ๋องสองว่าหวงจู่มู่อาจจะช่วยเรื่องในราชสำนักอย่างลับ ๆ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง
มู่หรงเจี๋ยให้เซียวท่าพากุ้ยหยวนออกไป จากนั้นก็เรียกให้จื่ออันเข้ามา
“ท่านอ๋อง!” จื่ออันเดินเข้ามา อันที่จริงนางสามารถคลี่คลายเรื่องนี้เองได้ แต่ก็คงต้องใช้ความพยายามไม่น้อย คิดไม่ถึงว่าอ๋องหลี่จะยื่นมือเข้ามาช่วย เรื่องราวจึงได้รับการแก้ไขได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้ ต้องขอบคุณเขาจริง
จื่ออันรู้สึกขอบคุณอ๋องหลี่ในใจ แต่กลับไม่รู้ว่าที่เขาช่วยนางในคืนนี้ ก็เพื่อที่จะไม่ต้องช่วยอีกหากเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับนางในอนาคต
มู่หรงเจี๋ยยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม้โบราณ “เมื่อครู่นี้ ซีเหมินเสี่ยวชิ่งกล่าวว่าเมื่อก่อนเจ้ากับเขาเคยคบหาดูใจกันมาก่อนใช่หรือไม่?
จื่ออันพยักหน้า “เขาพูดเช่นนั้นจริงเพคะ!”
“เป็นเรื่องจริงเหรอ?” มู่หรงเจี๋ยถามด้วยความประหลาดใจ ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย
“ท่านอ๋องเชื่อเหรอเพคะ?” เมื่อจื่ออันเห็นความโกรธสุมอยู่ในดวงตาของเขา ก็ดูจริงจังขึ้นมาในทันที
มู่หรงเจี๋ยมองดูนาง และค่อย ๆ ส่ายหัว “ไม่เชื่อ เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แม้ว่าซีเหมินเสี่ยวชิ่งผู้นั้นจะค่อนข้างจะน่ารังเกียจ แต่ดวงตาของเขาก็ไม่ได้มืดบอด เขาเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ จะมาคบหากับผู้หญิงเช่นเจ้าได้อย่างไร? เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว”
พูดจบ เขาก็เงยหน้าที่แลดูพยศของเขาและก็ยืนขึ้น จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย “ถอยไปหน่อยให้ข้ามองเจ้าชัด ๆ”
จื่ออันเพิ่งจะคิดว่าเขาสงสัยจริง ๆ ว่าระหว่างนางกับซีเหมินเสี่ยวชิ่งมีอะไรกัน นึกไม่ถึงว่าเขากลับมาพูดเย้ยหยันนาง จึงพูดออกไปด้วยความโกรธ “มองอะไร? ถึงมองอีกหน้าตาของหม่อมฉันก็ยังคงเป็นเช่นเดิม คนที่หูหนวกตาบอดเท่านั้นถึงจะชอบหม่อมฉันได้”
มู่หรงเจี๋ยพยักหน้า และกล่าวอย่างพึงพอใจมาก “ในเมื่อเจ้าก็รู้จักตัวเองดี ข้าก็มีความสุขยิ่งนัก จงรักษาความคิดที่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวนี้ต่อไป”
จื่ออันรู้สึกว่ามีเส้นสีดำขีดอยู่บนหน้าผากของนาง แต่ตอนนี้นางมีเรื่องอื่นที่จะต้องถามเขา ดังนั้นนางจึงไม่ตอบโต้ “ท่านอ๋อง อ๋องหลี่เคยได้รับบาดเจ็บมาก่อนหรือไม่? และพอได้รับบาดเจ็บจู่ ๆ นิสัยของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง?”
ได้รับบาดเจ็บ? นิสัยเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง? มู่หรงเจี๋ยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “ที่เจ้าพูดมา มันก็มีอยู่หรอก”
“เหตุการณ์เกิดขึ้นตอนไหน?” หัวใจของจื่ออันเต้นเร็ว ในขณะที่จ้องมองเขา
มู่หรงเจี๋ยกล่าวว่า “มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองสามเดือนก่อน ต้าจิน สุนัขที่เขาเลี้ยงไว้ ไม่รู้ว่ามันเป็นบ้าอะไร กระโจนใส่เขาจนล้มไปที่พื้น ทำให้หน้าผากด้านซ้ายของเขาได้รับบาดเจ็บ มันเป็นเรื่องที่แปลกมาก ๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาไม่มีทางที่จะบาดเจ็บเพียงด้านเดียวเป็นแน่”
จื่ออันพูดไม่ออก!
เมื่อเห็นแผ่นหลังที่สง่างามของมู่หรงเจี๋ยที่เดินจากไปแล้วนางก็บ่นพึมพำอยู่เบา ๆ “ตาของข้านั้นมืดบอด เมื่อก่อนคิดว่าเขาเป็นคนที่สงบเสงี่ยมและถือตัว ที่แท้เขาก็แค่คนเกเร!”
“ข้าได้ยินนะ อยากถูกโบยก้นงั้นหรือ?”
จื่ออันก้มศีรษะลงอย่างไว เมื่อได้ยินเสียงข่มขู่ของเขาที่ลอยมาแต่ไกล
นางจะทำให้เขาโกรธไม่ได้
