ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 338

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 338

ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยกันจื่ออัน “อาศัยช่วงเวลานี้ เจ้ากับฮูหยินรองก็ไปยังเรือนด้านข้างเถอะ”

จื่ออันและเหลียงซื่อลุกขึ้นยืน เหลียงซื่อย่อตัวคำนับให้แก่ทุกคน “ทุกท่านเชิญดื่มกันตามสบายเจ้าค่ะ ข้าขอตัวไปก่อนนะเจ้าคะ”

“ฮูหยินเชิญตามสบาย!” ชุยไท่เฟยและเหล่าไท่จวินต่างเอ่ยพูด

จื่ออันเดินไปได้เพียงสองก้าว จู่ ๆ ก็หันกลับมามองยังฮูหยินผู้เฒ่า “ใช่แล้ว ท่านย่า หลานสาวลืมพูดกับท่านย่าเรื่องหนึ่ง เมื่อครู่หลานสาวเอ่ยถามเซี่ยฉวน ข้าต้องการเด็กรับใช้หน้าห้องกุ้ยหยวน เซี่ยฉวนบอกว่าจะต้องถามความเห็นจากท่าน”

ฮูหยินผู้เฒ่าโบกมือ “หากว่าเรือนเจ้าขาดคนแล้วย้ายไปให้เจ้าเป็นพอ

“เจ้าค่ะ ขอบพระคุณท่านย่า” จื่ออันย่อตัวคำนับ หมุนกายออกไป

เซี่ยฉวนนำเหลี่ยงซื่อที่ใส่ชุดมังกรไฟเข้ามา ตรงไปที่ห้องด้านข้าง

ระหว่างทางเดินนั้น เซี่ยฉวนเอ่ย “คุณหนูใหญ่ ในเมื่อท่านเอ่ยถามฮูหยินผู้เฒ่าแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าเองก็เอ่ยออกมาแล้ว กลับไปบ่าวจะเอาสัญญาขายตัวส่งไปให้ท่าน”

จื่ออันเอ่ยกลับ “ลำบากพ่อบ้านแล้ว”

เซี่ยฉวนมุมปากมียิ้มเย็นปรากฎขึ้น “บ่าวสมควรทำแล้วขอรับ”

รอเจ้าตายก่อน ค่อยฆ่ากุ้ยหยวนส่งให้ไปรับใช้เจ้า

เข้ามายังห้องด้านข้างแล้วนั้น จื่ออันมองสถานการณ์ไปยังรอบ ๆ ทิศ ในห้องนั้นมีหน้าต่างอยู่สามบาน ล้วนปิดไว้อย่างแน่นหนา

ภายในห้องนั้น มีกลิ่นบางอย่างแปลก ๆ สายตาจื่ออันสอดส่ายไปทั่ว บนมุมห้องและพื้นต่างก็พบรอยเปียกชื้น ราวกับน้ำมันจุดไฟ

ในใจจื่ออันนั้นคาดเดาได้แล้ว

ของขวัญจากบ้านฝั่งมารดาของซีเหมินเสี่ยวเยว่นั้นถูกวางไว้ในเรือนด้านข้าง ยังมิได้เก็บเข้าคลังของจวน

และของขวัญที่จะส่งตอบกลับนั้นจวนได้จัดเตรียมไว้นานแล้ว จัดเตรียมไว้บนโต๊ะกองใหญ่นั้น และที่จื่ออันต้องทำนั้นคือ นำใบรายการของขวัญนั้นมาตรวจสอบ จัดวางลงในลังด้วยตนเองเพื่อให้คนของจวนจิ้นกั๋วกงนำกลับไป

ซีเหนียงคอยอ่านรายการอยู่ด้านข้าง “ผ้าแพรห้าพับ ไก่หนึ่งคู่ เหล้าชั้นเลิศสองไห บะหมี่สองชุด หยกหนึ่งคู่…”

ซีเหนียงอ่านไป จื่ออันก็ทยอยจัดวาง

เหลียงซื่อเดิมนั้นยืนอยู่ด้านข้าง แต่ว่าค่อย ๆ ที่จะนั่งลง นางเริ่มจะวิงเวียนศีรษะ

จื่ออันเมื่อพบเห็นเข้า จึงได้เอ่ยถาม

“ฮูหยินไม่เป็นอะไรนะเจ้าคะ?”

เหลียงซื่อโบกมือ “ไม่เป็นอะไร เพียงแค่ร่างกายอ่อนเพลียเล็กน้อย”

“ข้าพอจะเข้าใจการแพทย์อยู่บ้าง ไม่งั้นให้ข้าจับชีพจรให้ฮูหยินนะเจ้าคะ” จื่ออันคาดว่าเหล้าที่นางดื่มนั้นคงจะเริ่มออกฤทธิ์แล้ว นางเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าสิ่งที่อยู่ในเหล้านั้นคืออะไรกัน

นางเพิ่งจะก้าวเดินได้เพียงแค่สองก้าว ต้องเอื้อมมือไปจับพนักเก้าอี้ไว้ “ข้าเองก็รู้สึกว่าขาเริ่มจะอ่อนแรงแล้ว ร่างกายทั้งร่างเหมือนจะไม่มีกำลังแล้ว นี้มันเกิดอะไรขึ้น？”

เหลียงซื่อที่เดิมคิดจะหาโอกาสขอโทษจื่ออันนั้น พบว่านางเข้ามานั่งจับชีพจรให้นาง จึงได้ยื่นมือออกไป

จื่ออันเห็นว่าเซี่ยฉวนออกไปแล้ว จึงได้จับชีพจรให้นาง ชีพจรเต้นช้าเหมือนติดขัด ราวกับว่าลมปราณและเลือดมิอาจไหลเวียน

“ใจก็รู้สึกสั่นไหว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น?” เหลียงซื่อรู้สึกตื่นตกใจ ความรู้สึกเยี่ยงนี้ ทำให้นางไม่ค่อยจะสบายนัก ถึงกับลืมเรื่องที่จะต้องขอโทษจื่ออัน

ด้านนอกมีเสียงกลองและฆ้องดังเข้ามา เซี่ยฉวนเมื่อได้ยินเสียงฆ้องและกลองดังขึ้น จึงได้ออกไป

จื่ออันจึงได้ตะโกนหยุดเอาไว้ “เซี่ยฉวน รอก่อน”

เซี่ยฉวนมีอาการไม่ยินยอมที่จะหันกลับมา “มีเรื่องอันใด”

จื่ออันกลับมิได้พูดคุยกับเขา แต่หันมาเอ่ยกับซีเหนียงแทน “ซีเหนียง รบกวนท่านช่วยออกไปนำน้ำร้อนเข้ามาให้ฮูหยินรองหน่อยนะเจ้าคะ”