ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 346
จากกการคาดเดาของคนรับใช้ ก็มีคนกลับมารายงานมู่หรงเจี๋ย “กราบทูลท่านอ๋อง คนที่ตายก็คือเซี่ยฉวน พ่อบ้านของจวนมหาเสนาบดี พ่ะย่ะค่ะ”
มู่หรงเจี๋ยกล่าวด้วยความหดหู่ใจเล็กน้อย “น่าสงสารเสียจริง เขาทำงานอย่างหนักเพื่อจวนมหาเสนาบดีมาทั้งชีวิต กลับลงท้ายด้วยการถูกไฟแผดเผาร่างจนไม่เหลือซาก อุบัติเหตุไฟไหม้ในครั้งนี้ ทำให้คนรู้สึกเศร้าใจจริง ๆ”
พอฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินว่าเป็นเซี่ยฉวน ตัวนางก็สั่นเล็กน้อย ใบหน้าแลดูโศกเศร้าและขุ่นเคืองมากยิ่งขึ้น เซี่ยฉวนคือมือขวาของนาง ไม่รู้ว่ามีกี่เรื่องต่อกี่เรื่องแล้วที่เซี่ยฉวนแอบไปดำเนินการแทนนาง ถ้าไม่มีเซี่ยฉวนก็เท่ากับแขนขวาได้ขาดไปแล้ว
ป้าชุ่ยยู่ที่ยืนอยู่ข้างหลังนาง กัดฟัดพูด “ฮูหยินเจ้าคะ บ่าวคอยสังเกตการณ์อยู่บริเวณด้านนอกตลอด คุณหนูใหญ่กับเหลียงซื่อไม่ได้ออกมาจากเรือนด้านข้างเลย อีกทั้งก่อนที่คบไฟมังกรจะหล่นลงมา บ่าวเข้าไปปิดประตู ก็ยังเห็นคุณหนูใหญ่กับเหลียงซื่ออยู่ในนั้น บ่าวไม่รู้จริง ๆ ว่าพวกนางออกมาตอนไหน ไฟโหมแรงถึงเพียงนั้น แต่พวกนางกลับไม่เป็นอะไรเลยสักนิด นี่ช่างเป็นเรื่องอัศจรรย์เสียจริง”
ใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าแลดูดุร้าย “ตั้งแต่ครั้งที่นางถูกบีบบังคับให้อภิเษก นางก็ทำตัวเหมือนเป็นผีมาโดยตลอด”
ป้าชุ่ยยู่ก็พูดขึ้นมาในทันที “ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ พอท่านพูดเช่นนี้ ก็ทำให้บ่าวนึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ ท่านคิดว่าคุณหนูใหญ่ผู้นี้ถูกผีสิงอยู่หรือไม่? นิสัยในตอนแรกกับตอนนี้ถึงได้แตกต่างกันมาก และอีกเรื่องหนึ่ง ที่จู่ ๆ นางก็รู้ทักษะทางการแพทย์ขึ้นมา แล้วในตอนนี้ก็สามารถออกมาจากเหตุเพลิงไหม้ได้ ทั้งยังพาเหลียงซื่อออกมาได้อีกด้วย ถ้าไม่ใช่ผี แล้วใครจะสามารถทำได้เล่าเจ้าคะ?”
กล้ามเนื้อบนใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่ากระตุกเล็กน้อย นางไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ แต่ถ้าตอนนี้ไม่เชื่อก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้วจริง ๆ
เรื่องนี้กระทำการได้อย่างรอบคอบอย่างมาก ตอนที่คบไฟมังกรตกลงมานางมั่นใจว่ามีคนอยู่ข้างใน ที่พื้นก็ถูกราดด้วยน้ำมัน ไฟโหมกระหน่ำห้อมล้อมอย่างรวดเร็ว คนไม่สามารถออกมาได้แน่ ขนาดเซี่ยฉวนที่รู้วรยุทธยังไม่สามารถออกมาได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเซี่ยจื่ออันกับเหลียงซื่อเลย
“เดี๋ยวเจ้าไปเชิญหมอผีมาดูให้ที” ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้พูดอะไรมาก
“เจ้าค่ะ!” ป้าชุ่ยยู่รับปาก
ออกคำสั่งเช่นนี้ได้ มันเป็นการยืนยันว่าฮูหยินผู้เฒ่ามาถึงทางตันแล้วจริง ๆ
สำหรับนางแล้ว เรื่องผีสางทั้งหมดเป็นเรื่องไร้สาระ แต่หลังจากล้มเหลวมาหลายครั้ง นางก็เริ่มเชื่อขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
อีกด้านหนึ่ง จื่ออันถูกมู่หรงเจี๋ยลากตัวไป
“เจ็บ!” จื่ออันขมวดคิ้ว
มู่หรงเจี๋ยรู้สึกได้ว่าข้อมือของนางเปียกเล็กน้อย จึงหยุดเดินและพับแขนเสื้อของนางขึ้นมาดู ก็เห็นรอยไหม้ที่ข้อมือ มือนี้ยังเป็นมือที่พระชายาซุนทำน้ำร้อนลวกใส่ที่หลังมืออีกด้วย
“พูดมาว่าเจ้าหนีออกมาได้อย่างไร?” เขาดึงแขนเสื้อของนางลง พยายามซ่อนความโกรธที่สุมอยู่ในดวงตาของเขาไว้ และกล่าวถามด้วยใบหน้าที่แลดูสงบ
จื่ออันกลั้นหายใจพูด “เมื่อครู่นี้ หลิวหลิ่วบอกว่า ท่านคิดว่าหม่อมฉันตายแล้ว”
“ใครก็คิดว่าเจ้าตายไปแล้วทั้งนั้น” มู่หรงเจี๋ยพูดด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว
“ท่านฝ่าเข้าไปในกองไฟเพื่อช่วยชีวิตหม่อมฉัน ทำไมกัน?” จื่ออันถามอีกครั้ง
มู่หรงเจี๋ยจ้องไปที่นาง “เจ้าอย่าคิดอะไรฟุ้งซ่าน มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด”
“หม่อมฉันคิดว่าใช่!” จื่ออันพูดอย่างมั่นใจ
“ไม่ใช่” ท่าทางของเขาแลดูไม่แยแส และใบหน้าที่หล่อเหลาจู่ ๆ ก็ดูเย็นชาขึ้นมามาก “คิดมากเกินไปแล้ว ข้าก็แค่…”
“ก็แค่ต้องการตอบแทนที่หม่อมฉันเคยช่วยชีวิตท่าน เพราะไม่ต้องการเป็นหนี้ชีวิต ดังนั้นวันนี้ท่านจึงพยายามช่วยหม่อมฉันอย่างสุดกำลัง หม่อมฉันทายถูกใช่ไหม?”
คิ้วของมู่หรงเจี๋ยค่อย ๆ โค้งขึ้น และใบหน้าที่ตึงเครียดก็ค่อย ๆ คลายลง นัยน์ตาของเขาดำสนิทราวกับกระแสน้ำวน ตรงกลางลูกตาดำของเขาดูเฉียบแหลมและเป็นประกาย เขาถอนหายใจเบา ๆ “เจ้าบอกมาซิว่า เจ้าฉลาดถึงเพียงนี้ได้อย่างไร? ฉลาดมากเสียจนทำให้คนอิจฉา ใช่แล้ว ความจริงมันก็เป็นเช่นนี้ ข้าไม่อาจติดค้างเรื่องที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเจ้าเคยเมตตาช่วยชีวิตข้าไว้ได้”
