ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 355
ไม่ผิดแน่ จากการที่เห็นเซี่ยจื่ออันปรากฏตัวหลังจากเกิดเหตุเพลิงใหม่ที่เรือนด้านข้างแล้ว จากนั้นก็เกิดเพลิงไหม้ที่เรือนหอ เขาก็สงสัยว่าเป็นเซี่ยจื่ออันที่เป็นคนวางเพลิง
แต่ก็อย่างที่คาดเดาไว้ก่อนหน้านี้ ลำพังกำลังของเซี่ยจื่ออันคนเดียวก็คงจะวางเพลิงใหญ่ขนาดนี้ไม่ได้
มองดูสภาพในที่เกิดเหตุโดยทั่ว ๆแล้ว ประตูก็ลงกลอนไว้ โอกาสเหมาะเจาะพอดี จากนั้นก็วางเพลิง เรื่องทั้งหมดนี้ไม่ใช่เรื่องที่ผู้หญิงอ่อนแอเพียงคนเดียวจะกระทำการจนสำเร็จโดยลำพังได้
แต่ว่าเขาก็ยังรู้สึกสงสัย เพราะว่าจากที่เขาดูแล้ว เซี่ยจื่ออันไม่น่าจะหนีออกมาจากกองเพลิงที่เรือนด้านข้างได้ ทว่านางก็ทำได้แล้ว ทั้งยังพาเหลียงซื่อออกมาได้อีกด้วย
ซีเหมินเสี่ยวเยว่ท่าทางดูไม่มั่นใจ “คนที่ท่านสงสัยคือนางหรือ? แต่มันจะเป็นไปได้งั้นหรือ?”
“เป็นไปไม่ได้ แต่ว่านางหนีออกมาจากกองเพลิงที่เรือนด้านข้างได้ ในสายตาของทุกคน ก็คิดว่าเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้”
ซีเหมินเสี่ยวเยว่กลับพูดว่า “ข้าไม่เชื่อว่านางสามารถหนีออกมาได้ บางทีในช่วงที่เกิดไฟไหม้ นางกับเหลียงซื่อก็ได้ออกกันมาก่อนแล้ว”
“ไม่ พวกนางยังไม่ได้ออกมา ป้าชุ่ยยู่คอยจับตาดูอยู่ตลอด ก่อนที่ไฟจะไหม้ นางกับเหลียงซื่อก็ยังอยู่ข้างในเรือนด้านข้าง อีกทั้งซี่เหนียงก็เป็นพยานให้ได้ ซี่เหนียงถูกนางสั่งให้ออกไปเทน้ำ ถึงแคล้วคลาดจากหายนะได้”
“เป็นไปได้อย่างไร? ขนาดข้าที่อยู่ที่เรือนหอยังเห็นว่าไฟลุกลามเร็วมาก แล้วนางจะหนีออกมาได้อย่างไร?” ซีเหมินเสี่ยวเยว่รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้
มหาเสนาบดีเซี่ยมองไปที่ซีเหมินเสี่ยวเยว่ เพราะมีเรื่องบางอย่างที่อยากจะบอกกับนาง แต่ก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสมที่จะพูดต่อหน้าซีเหมินเสี่ยวเยว่
เขาอาจจะประเมิณลูกสาวคนนี้ต่ำไปจริง ๆ ความสามารถและความฉลาดของนางมีเกินกว่าที่เขาจะสามารถจินตนาการได้ หากไม่มีเฉินหลิงหลง ตลอดมามีเพียงเขากับหยวนซื่อ นางก็ยังคงเป็นบุตรสาวที่ฉลาดเฉลียวของเขาใช่หรือไม่?
หากในตอนแรกไม่ทำตัวใจจืดใจดำและเย็นชาใส่นาง ในตอนนี้นางก็น่าจะไม่ยกใจออกห่างตนเช่นนี้
เขารู้สึกเสียใจ แต่ก็ไม่อยากยอมรับมัน ความเสียใจสำหรับเขาแล้วเป็นความรู้สึกที่ไร้ประโยชน์ที่สุด
“ท่านช่วยตามนางมาที่นี่หน่อย ข้ามีเรื่องจะถามนาง” ซีเหมินเสี่ยวเยว่รู้ว่ามู่หรงเจี๋ยไปแล้ว นางจะไม่มีที่พึ่งพิงใด ๆ เซึ่ยจื่ออันจะยังสามารถพึ่งพาใครได้อีกเล่า?
มหาเสนาบดีเซี่ยก็คิดว่าตนเองจำเป็นต้องหยั่งเชิงเซี่ยจื่ออันเสียหน่อย จึงให้ป้าหลานยู่ไปเชิญนางมาด้วยตนเอง
ทางด้านเซี่ยจื่ออันเมื่อได้สั่งให้คนเตรียมรถม้าดีแล้ว ก็กลับไปที่เซี่ยจื่อหย่วน
คนของจวนกั๋วกงที่มาส่งเจ้าสาวก็ได้กลับกันไปหมดแล้ว แม้กระทั่งนายท่านรองซีเหมินก็ไม่แม้แต่จะมาดูฮูหยินของตนเอง
เหลียงซื่อเข้าใจดี บางทีสามีของนางออาจจะไม่ได้รู้เรื่องแผนการนี้มาตั้งแต่แรก แต่ว่าตอนนี้จะต้องรู้แล้วอย่างแน่นอน เขาจึงไม่กล้ามาเพราะรู้สึกผิด
“เขาได้พูดอะไรกับซีเหมินเสี่ยวเยว่หรือไม่?” เหลียงซื่อถาม
จื่ออันส่ายหัว “ข้าไม่รู้”
สีหน้าของเหลียงซื่อแลดูโศกเศร้าเล็กน้อย “คุณหนูใหญ่ ช่วยส่งข้ากลับจวนได้หรือไม่?”
“ข้ากำลังจะไปรับท่านแม่ เช่นนั้นระหว่างข้าจะแวะส่งท่านกลับจวนก่อนก็แล้วกัน” จื่ออันมองไปที่นาง “แต่ว่าท่านมั่นใจแล้วหรือว่าจะไม่กลับไปพร้อมกับพวกเขา?”
“ท่านส่งข้ากลับบ้านเดิมของข้าก่อน มีบางเรื่อง ข้าจะต้องเข้าใจให้กระจ่างก่อนถึงจะสามารถกลับจวนกั๋วกงได้” เหลียงซื่อกล่าว
ตายไปแล้วครั้งหนึ่ง นางก็เริ่มตื่นรู้ความจริงในทันที บางทีลึกเข้าไปในก้นบึ้งของหัวใจตระหนักรู้ดีว่าสิ่งที่นางได้รับตอบแทนก็คือการสังเวยชีวิตของนางอย่างไร้หัวใจ และไร้ศรัทธาตามใจชอบ
จำเป็นต้องโง่ถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?
เสี่ยวซุนเข้ามา “คุณหนูใหญ่ ป้าหลานยู่มา แล้วบอกว่ามหาเสนาบดีเซี่ยต้องการพบท่านเจ้าค่ะ”
