ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 366
มหาเสนาบดีเซี่ยถึงกับชะงัก “อะไรกัน? ต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่าตบตีเจ้าหรือ?”
“ใช่เจ้าค่ะ นายท่านช่วยให้ความเป็นธรรมแก่บ่าวด้วยนะเจ้าคะ!” หลานยู่เอ่ยทั้ง ๆ ที่ยังร้องไห้
ซีเหมินเสี่ยวเยว่นั้นไม่ได้เป็นห่วงในเรื่องนี้ ถึงอย่างไรแล้ว นางก็เป็นแค่ทาสรับใช้ “ท่านแม่ได้เอ่ยกับนางเรื่องที่จะให้ย้ายออกจากเรือนเซี่ยจื่อหย่วนหรือยังเจ้าคะ?”
ฮูหยินผู้เฒ่าใบหน้าดูมืดมน “ยังมิได้เอ่ย และมิอาจเอ่ยขึ้นมาได้ เจ้าพักอาศัยอยู่ที่เรือนเซี่ยวเซียงหย้วนเป็นการชั่วคราวก่อน”
ซีเหมินเสี่ยวเยว่ทำหน้าตึง “เรื่องนี้ก่อนหน้านี้ก็ตกลงกันไว้ดีแล้ว”
ฮูหยินผู้เฒ่าสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เปลี่ยนแปลงความเมตตาที่เคยมีให้ซีเหมินเสี่ยวเย่วก่อนหน้านั้น เปลี่ยนเป็นรังเกียจและขยะแขยง “ที่นั่นคนมิอาจอยู่อาศัยได้งั้นรึ? สิ่งที่เซี่ยจื่อหย่วนมี เรือนเซี่ยวเซียงหย้วนก็มีเหมือนกัน สิ่งที่เซี่ยจื่อหย่วนไม่มี เรือนเซี่ยวเซียงหย้วนกลับมีครบ”
ซีเหมินเสี่ยวเยว่เมื่อพบว่าจู่ ๆ ฮูหยินผู้เฒ่าใบหน้าเริ่มเปลี่ยนแปลง ทั้งโมโหทั้งน้อยเนื้อต่ำใจ แต่มิอาจที่จะมีเรื่องมีราวกับนางในวันนี้ได้ ทำได้เพียงเอ่ยเสียงเบา “ข้าพักอยู่ที่นั้นมิได้เป็นไร เพียงแต่เรื่องที่พูดคุยตกลงกันไว้เป็นอย่างดีแล้วก่อนหน้านั้น มิควรที่จะมากลับคำ”
“หลานยู่ ไปกันเถอะ!” ฮูหยินผู้เฒ่ามิอยากที่จะเอ่ยอันใดอีก ความอึดอัดใจนี้สุมแน่นอยู่ที่ทรวงอก หากยังฟังคำซีเหมินเสี่ยวเยว่อีกต่อไปแล้วล่ะก็ ไม่แน่ว่าอาจจะมีการแตกหักกันเกิดขึ้นก็เป็นได้
นางเองก็ไม่อยากตกอยู่ในสถานการณ์เยี่ยงนี้ มีเรื่องมีราวกับซีเหมินเสี่ยวเยว่
หลานยู่เดิมที่คิดจะให้มหาเสนาบดีเซี่ยและฮูหยินผู้เฒ่าออกหน้าให้นาง ไปหาเซื่ยจื่ออันคิดบัญชีกัน เมื่อพบว่าสีหน้าของทั้งสองไม่ค่อยจะดีนัก จึงไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรออกมาอีก ความคับแค้นใจนี้จำต้องกลืนลงไป เพียงแต่ในใจนั้นแอบสาบานเอาไว้แล้วว่า มิอาจที่จะให้จื่ออันได้มีชีวิตที่สงบสุขอีกต่อไป
งานเลี้ยงแต่งงานถูกก่อเรื่องจนกลายเป็นเยี่ยงนี้ มหาเสนาบดีเซี่ยแม้แต่ความคิดที่จะร่วมหอก็ไม่มีแล้ว จึงได้เอ่ยกับซีเหมินเสี่ยวเยว่ว่า “เจ้าไปพักผ่อนก่อน ข้าจะไปจัดการธุระต่อที่ห้องหนังสือ”
ซีเหมินเสี่ยวเยว่ดึงแขนเขาเอาไว้ โกรธเคืองเล็กน้อย “คืนแต่งงานทั้งทีท่านจะทิ้งข้าไว้คนเดียวหรือเจ้าคะ?”
มหาเสนาบดีเซี่ยมองใบหน้านางที่โดนไฟไหม้นั้น ไม่มีแม้แต่ความสนใจเลย ก่อนหน้านี้อาจจะพอยังมีอยู่บ้างแต่ว่าวันนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ทำให้ใจเขาเกิดความหงุดหงิดขึ้นมา บวกกับรูปโฉมของนางที่ได้รับความเสียหาย น่าเกลียดซะเกินทน จึงได้หมดความสนใจ พยายามหาทางหลีกเลี่ยง “ไม่ใช่ว่าอยากจะทิ้งเจ้าไว้เพียงคนเดียว เป็นเพราะว่าวันนี้มีคนส่งจดหมายรายงานเข้ามา เป็นเรื่องที่ราชสำนักให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก จะต้องรีบสะสาง เพื่อที่พรุ่งนี้เช้าจะได้ถวายรายงานต่อไป”
เมื่อได้ยินว่าเป็นเรื่องสำคัญในราชสำนักแล้ว ซีเหมินเสี่ยวเยว่เองก็หมดคำกล่าวอ้างที่จะดึงรั้งเอาไว้ แต่ว่าในใจนั้นไม่มีความสุขนัก นางมิใช่คนโง่ มองออกว่าสายตาที่มหาเสนาบดีเซี่ยใช้มองนางนั้นมีความรังเกียจรวมอยู่ด้วย
นางคิดว่าเป็นเพราะใบหน้าของนาง เมื่อคิดถึงจุดนี้แล้วนั้น นางก็รู้สึกโกรธเกลียดจื่ออันจนเข้ากระดูก
จะต้องเป็นเซี่ยจื่ออันที่เป็นคนวางเพลิง เป็นเพราะดวงชะตาของนางยังดีจึงได้หลบหนีออกมาได้ มิงั้นวันนี้ก็คงจะถูกฝังร่างไว้ที่จวนมหาเสนาบดีนี้แล้ว
จิตใจช่างชั่วร้ายซะจริง
ซีเหมินเสี่ยวเยว่คิดออกมาเยี่ยงนี้ แต่กลับมิได้ไตร่ตรองว่า หากว่าเซี่ยจื่ออันค่ำนี้หลบหนีออกมามิได้ ก็จะถูกฝังกลบร่างอยู่ในทะเลเพลิงเช่นกัน และอีกทั้งทั้งหลายนั้นล้วนเป็นแผนการของนาง
จื่ออันประคองหยวนซื่อออกประตูไป ก็มีแม่นมหยางและเสี่ยวซุนคอยรอต้อนรับอยู่
“เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ? ฮูหยินผู้เฒ่าได้ทำความลำบากใจให้แก่ฮูหยินบ้างหรือไม่เจ้าคะ?” แม่นมหยางเร่งรีบเอ่ยถาม
จื่ออันเผยยิ้ม “ไม่เป็นอันใด สร้างความลำบากใจมิได้ แถมข้ายังตีหลานยู่ไปยกใหญ่เพื่อระบายแค้น”
หยวนซื่อหัวเราะเอ่ยออกมา “เจ้านี่นะ ลักษณะท่าทางอย่างสตรีก็ไม่มี ตบตีคนได้อย่างป่าเถื่อนจริงเชียว”
“ใช่ ป่าเถื่อนเจ้าค่ะ แต่ก็ได้ระบายแค้นมิใช่หรือเจ้าคะ” จื่ออันเอ่ยถามยิ้มๆ
หยวนซื่อค่อยโล่งใจ รอยยิ้มเริ่มที่จะเผยออกมา “ข้าไม่ค่อยรับรู้ว่าได้ระบายแค้นออกไปมากเท่าไหร่นัก ได้ยินเพียงแค่เสียง แต่มิอาจมองเห็นภาพเหตุการณ์ได้ อีกทั้ง ข้าคิดว่าเจ้าควรจะตบลงไปที่ปากของนางสักสองสามครั้ง ตบจนฟันของนางล่วงหลุดจากปากจะเป็นการดีที่สุด”
“รอก่อนเถอะ!” จื่ออันเอ่ยออกมาเสียงเย็น
เสี่ยวซุนแสดงออกถึงความตื่นเต้น “ท่านตีป้าหลานยู่ไปจริง ๆ หรือเจ้าคะ? บ่าวอยากจะเห็นจังเลยเจ้าค่ะ ป้าหลานยู่และป้าชุ่ยยู่สองคนนี้ล้วนช่างน่ารังเกียจ โดยเฉพาะป้าหลานยู่ปากคอช่างเราะร้าย ปฏิบัติต่อบ่าวเยี่ยงพวกเราเองก็โหดร้ายเป็นอย่างมาก กุ้ยหยวนเองก่อนหน้านี้ก็ถูกนางทุบตีไปแล้วหลายครั้ง”
