ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 382
ไท่เป่าเงยหน้าขึ้น มองดูฮูหยินผู้เฒ่าด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “ที่ท่านพูดมาก็มีเหตุผล คนที่มือสะอาดไม่จำเป็นต้องล้าง ไม่จำเป็นต้องไปสนใจคำพูดเหลวไหลพวกนั้น อีกทั้งทุกคนก็ล้วนเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน เรื่องที่ไม่ดีก็ได้ผ่านพ้นไปแล้ว เช่นนั้นก็ให้มันแล้วกันไป ดีหรือไม่?”
ตอนที่เขาคำถามนี้ ก็ได้มองไปที่จิ้นกั๋วกง
แม้ว่าจิ้นกั๋วกงต้องการที่จะยุติเรื่องนี้เป็นอย่างมาก แต่ว่าเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว พูดออกมาแล้วก็ตั้งมากมาย ประเด็นที่เหลียงซื่อกล่าวมาก็มีข้อสงสัยอยู่หลายจุด หากไม่อธิบายให้กระจ่าง เหล่าผู้อาวุโสก็ไม่รู้ว่าจะคิดเห็นเช่นไรกับจวนกั๋วกง
ดังนั้นเขาคิดว่ามีเรื่องไหนที่จำเป็นต้องพูดก็แค่พูดออกมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ตอนนี้พวกเขาก็ถือไพ่เหนือกว่า ไท่เป่าก็จะได้ไม่เชื่อคำพูดของเหลียงซื่อ หากไม่ใช้โอกาสในวันนี้ทำให้ทุกเข้าใจ ก็ไม่ว่าวันไหนจะมีใครหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก
ดังนั้นจิ้นกั๋วกงจึงลุกขึ้นมาและกล่าวอย่างนอบน้อม ไท่เป่า ตระกูลซีเหมินของพวกเราตั้งรกรากอยู่ในเมืองหลวงมานานกว่าสองร้อยปี ชื่อเสียงดีงาม เกียรติยศสูงส่ง ไม่เคยแปดเปื้อนด้วยเรื่องสกปรกอันใด ด้วยเหตุนี้จึงได้รับความเคารพรักจากประชาชนเป็นอย่างดี แม้ว่าเหตุเพลิงไหม้จะเกิดขึ้นที่จวนมหาเสนาบดี แต่ว่าฮูหยินรองกลับกล่าวหาว่าข้าก็มีความผิด ข้าทนไม่ได้จริง ๆ ในเมื่อไท่เป่าได้ถามออกมาแล้ว เช่นนั้นก็โปรดช่วยถามต่อไป ฮูหยินรองนางจะได้สบายใจเสียที”
ไท่เป่ากล่าวอย่างลำบากใจ “วันนี้คือวันงานเลี้ยงต้อนรับลูกเขยของจวนกั๋วกง เดิมทีก็เป็นเรื่องที่น่ายินดี เหตุใดต้องพูดถึงเรื่องที่ไม่ดีเหล่านี้ด้วยเล่า?”
ซีเหมินเสี่ยวเยว่กล่าว “ท่านปู่ห้า พูดตามตรง ข้าไม่เคยคิดที่จะไม่เคารพรักท่านอาสะใภ้รองเลย เรื่องที่ท่านอาสะใภ้รองช่วยออกหน้าทำร้ายเด็กรับใช้ในจวนมหาเสนาบดี เพื่อใส่ร้ายคุณหนูใหญ่เซี่ยจื่ออัน เป็นข้าที่ผิดเอง ดังนั้นข้าจึงต้องขออภัยอาสะใภ้รองไว้ตรงนี้ด้วย”
พูดจบ นางก็หันไปคุกเข่าโขกหัวคำนับ ติดต่อกันสามครั้ง เสียงดังปังปังปัง
หลังจากโขกเสร็จ นางก็เงยหน้าขึ้น น้ำตาคลอเบ้า น้ำเสียงสะอื้น “อาสะใภ้รอง ข้าต้องขอบคุณที่ท่านช่วยออกหน้าแก้แค้นแทนข้า แต่ว่าข้าไม่ได้สั่งให้ใครไปทำร้ายท่านจริง ๆ และก็ไม่ได้วางยาพิษใส่ท่านด้วย ท่านอย่าได้ไปเชื่อคำพูดใส่ร้ายของผู้อื่นนะเจ้าคะ”
อืม ถูกคนใส่ร้าย จื่ออันรู้สึกว่าหลังของนางเต็มไปด้วยรูแล้ว เพราะถูกคนแทงใส่
เฮ้อ นางถอนหายใจอย่างสงบเสงี่ยม ฉากดี ๆ รีบเกิดมาขึ้นมาสักที ไม่อย่างนั้นนางก็จะรู้สึกง่วงนอนขึ้นมาแล้วนะ
ไท่เป่าก็พูดกับเหลียงซื่ออย่างประนีประนอม “ใช่แล้ว เราก็ปล่อยให้เรื่องนี้มันผ่านไปดีไหม อีกอย่างเจ้าก็วู่วามเกินไป ซีเหมินเสี่ยวเยว่มาบ่นให้เจ้าฟังไม่กี่คำ เจ้าก็ไปคิดบัญชีกับคุณหนูใหญ่ตระกูลเซี่ยเสียแล้ว? มันก็ล้วนเป็นเรื่องของคนในครอบครัวพวกเขา หากนางทำไม่ถูกต้อง ก็ยังมีฮูหยินผู้เฒ่ากับท่านมหาเสนาบดีคอยจัดการอยู่ เจ้าจะเข้าไปยุ่งให้มันยุ่งยากทำไมกัน?”
คนเหล่านั้นฟังไม่ออกถึงหลุมพรางในคำพูดของไท่เป่า แต่จื่ออันกลับฟังออก
ในวันนี้นางได้รู้แล้วว่าอะไรที่เรียกว่าฝีมือสูงส่ง
นางเชื่อว่าอีกไม่นาน นางก็จะถูกลากเข้าไปเกี่ยวพันอย่างแน่นอน
ซีเหมินเสี่ยวเยว่เช็ดน้ำตาแล้วกล่าว “ข้าขอโทษ ท่านอาสะใภ้รองด้วย ท่านยกโทษให้ข้าได้หรือไม่?”
เหลียงซื่อมองดูนาง ราวกับว่าจะเชื่อคำพูดของนาง “เจ้าไม่ได้สั่งให้คนวางยาข้า เพื่อให้ตายอยู่ในกองเพลิงที่เรือนด้านข้างจริงรึ?”
“จริงเจ้าคะ ข้าไม่ได้ทำเช่นนั้น” ซีเหมินเสี่ยวเยว่กล่าว
ไท่เป่ายื่นมือไปดึงตัวทั้งสองคนขึ้นมา แล้วกล่าวด้วยใบหน้าที่แลดูใจดี “เอาล่ะ ลุกขึ้นเถอะ เรื่องนี้มันก็ได้ผ่านไปแล้ว ฮูหยินรองได้รับบาดเจ็บ เสี่ยวเยว่ก็บาดเจ็บเช่นกันมิใช่หรือ? ก็ตามที่ทางจวนมหาเสนาบดีเชื่อ เรื่องทั้งหมดมันคืออุบัติเหตุ ในเมื่อมันคืออุบัติเหตุ มันก็เป็นอะไรที่ไม่สามารถควบคุมได้”
เหลียงซื่อลุกขึ้น ท่าทางแลดูลำบากใจอยู่เล็กน้อย “ขออภัยเจ้าค่ะ ที่ต้องทำให้ท่านต้องเหน็ดเหนื่อย ต้องโทษที่ข้าเป็นคนที่ขี้สงสัยจนเกินไป รู้สึกวิงเวียนศีรษะจึงคิดไปเองว่ามีคนต้องการจะทำร้าย”
ฮูหยินผู้เฒ่ากับมหาเสนาบดีเซี่ยมองหน้ากัน ทั้งสองคนต่างรู้สึกโล่งอก เมื่อครู่นี้สงสัยจะคิดมากกันไปเอง เหลียงซื่อผู้นี้จะมีปัญญาทำอะไรได้ ก็แค่ทำตัวให้คนขบขันเล่นกันก็เท่านั้น
