ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 403
มู่หรงเจี๋ยมาถึงในตอนที่จื่ออันเชิญช่างมาก่อสร้างที่พักที่ด้านหลังสวนดอกไม้พอดี
หลังจากที่เขากลับมา ก็ยังไม่ได้กลับไปที่จวน แต่มุ่งตรงมาหาจื่ออันเลย
จื่ออันตอนนี้อยู่ที่ด้านหลังสวนดอกไม้ ในมือก็ถือแบบพิมพ์เขียวที่นางวาดเองแล้วก็ยื่นให้ช่างดู บอกให้เขาสร้างกระท่อมไม้เล็ก ๆ ริมทะเลสาบ
แดดแรงมาก จื่ออันจึงใช้แบบพิมพ์เขียวนั้นบังแดด ก็เห็นร่างสูงใหญ่เดินมาตามทางเดิน ผ่านเรือนจรัสของเฉินหลิงหลงมา เดินตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้านาง
ใบหน้าของเขาแลดูเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางมาก บนตัวไม่รู้ว่ามีกลิ่นเหงื่อหรือเป็นกลิ่นคาวเลือด จื่ออันเงยหน้ามองเข้าไปยังนัยน์ตาสีน้ำตาลของเขา ดวงตาดูน่าค้นหาและสง่างาม ใบหน้าที่แน่วแน่ทำให้ดูเคร่งขรึมยิ่งขึ้น
“กลับมาแล้วเหรอเพคะ?” จื่ออันกล่าว เขาจากไปครั้งนี้ เป็นระยะเวลาสิบวันเห็นจะได้ พอได้เห็นเขา ในใจก็รู้สึกโหยหาอย่างบอกไม่ถูก
นางคิดว่าเป็นเพราะเขาหน้าตาดี มีอำนาจกล้าหาญและมีเงิน ผู้ชายเช่นนี้ย่อมจะทำให้คนรู้สึกประทับใจได้อยู่แล้ว
นางเป็นเพียงแค่ปุถุชนคนธรรมดา จึงไม่อาจต้านทานต่อแรงดึงดูดนี้ได้
“ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า พอจะมีเวลาหรือไม่?” มู่หรงเจี๋ยกล่าวถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เห็นได้ว่าเขาเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางไปทำธุระครานี้เป็นอย่างมาก
จื่ออันพูดเพียงเอ่อ นำแบบพิมพ์เขียวลงมา แล้วชี้ไปยังฝั่งที่ช่างอยู่ “ยุ่งนิดหน่อย”
“มีเวลาก็ดี มาคุยกันทางนี้สิ” มู่หรงเจี๋ยชี้ไปที่บริเวณที่มีต้นหลิวล้อมรอบ ไม่ปล่อยให้นางพูดอะไรก็หันหลังเดินไปทันที
จื่ออันบ่นในใจอยากจะดึงเอาความทับใจเมื่อครู่นี้กลับคืนมาจริง ๆ ไม่สิ คนบางคนรูปร่างหน้าตาหล่อเหลามีอำนาจกล้าหาญและมีเงินก็อาจจะไม่ดึงดูดใครได้ เพราะเผด็จการเกินไป
“มีอะไรหรือเพคะ?” หลังจากจื่ออันเดินตามไปแล้วก็เอ่ยถาม
มู่หรงเจี๋ยมองนางแล้วกล่าวอย่างจริงจัง “เกิดเหตุคนกัดกันในทัพหวยเจียง ถูกกัดไปสามสิบแปดคน คนที่แสดงอาการว่าติดเชื้อบ้ามีสามสิบเจ็ดคน ถูกกักขังไว้จากนั้นก็ตาย คนที่เหลืออีกคนหนึ่ง ยังไม่มีอาการว่าติดเชื้อบ้า ข้าจึงพาเขากลับมาเมืองหลวงด้วย แต่ระหว่างที่กลับมานั้น เขาก็เริ่มเกิดอาการคลุ้มคลั่งขึ้นมา”
จื่ออันตกใจมาก “ทัพหวยเจียงอยู่ที่ไหน? ระยะทางห่างจากเมืองหลวงเท่าไหร่?”
“ห่างจากเมืองหลวงประมาณสองร้อยลี้ ทัพหวยเจียงคือกองกำลังเสริมของเมืองหลวง”
“นี่เป็นการตัดขาดเส้นทางหนีของเมืองหลวงเลย” จื่ออันตกใจเป็นอย่างมาก หากบอกว่าสิ่งที่เรียกกันว่าผีดิบนี้คือแผนการหนึ่ง เป้าหมายของฝ่ายตรงข้ามก็ชัดเจนมาก
“ครั้งนี้เกิดขึ้นเร็วมาก หากเกิดการระบาดในวงกว้าง หวยเจียงที่มีคนจำนวนสามหมื่นกว่า ๆ กล่าวได้ว่าสามารถกวาดล้างได้ทั้งกองทัพ” มู่หรงเจี๋ยรู้สึกหวาดหวั่น “เรื่องนี้เกิดขึ้นโดยบังเอิญ มีทหารเกณฑ์ที่อยู่เฝ้ายามพบเห็นนายทหารคนหนึ่งแอบเข้าไปในกระโจมของผู้อื่น ก่อนที่เขาจะลงมือก็จับตัวเขาไว้ได้ซะก่อน”
แต่ว่าคนที่อยู่ในกระโจมล้วนถูเขากัดจนตายทั้งหมดแล้ว
ทหารเกณฑ์คนนั้น จึงรีบมารายงานแม่ทัพที่บัญชาการอยู่ แล้วได้รับคำสั่ง ให้นำคนที่โดนกัดทั้งสามสิบแปดคนไปคุมขังไว้ จากนั้นให้ส่งจดหมายลับถึงเขา พอเขาได้รับจดหมายก็รีบเดินทางไปที่นั่นทันที
สามสิบแปดคน ตายเกือบทั้งหมดเหลือรอดอยู่คนเดียว
เขาสั่งคนให้ใช้ปูนขาวกลบปิดศพพวกนั้นด้วย แล้วจึงพาคนที่ไม่อาการกลับมายังเมืองหลวง
ก่อนที่จะกลับมาเมืองหลวง เขาก็ได้ตรวจสอบอีกครั้งว่าในกองทัพยังมีคนที่ถูกกัดอีกหรือไม่
“คนผู้นั้นอยู่ที่ไหน? พามาให้หม่อมฉันดูอาการที” จื่ออันรีบพูด นางสงสัยว่าไม่ใช่ผีดิบตั้งแต่แรกแล้ว แต่เป็นไวรัสชนิดหนึ่ง
แต่ว่าตอนที่นางอยู่ในยุคปัจจุบันก็ไม่เคยพบไวรัสชนิดนี้ ที่พอใครโดนกัด แล้วก็จะไปกัดคนอื่นต่อ ถึงแม้จะเป็นโรคพิษสุนัขบ้า ก็ต้องมีระยะฟักตัวก่อนถึงจะกำเริบขึ้นมา
อีกทั้งโรคพิษสุนัขบ้าก็ไม่ได้แพร่เชื้อได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ เพียงแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์ถึงเจ็ดสิบเปอร์เซนต์เท่านั้นที่มีโอกาสจะติดเชื้อ และถึงแม้โรคพิษสุนัขบ้าจะติดต่อสู่คนได้ ก็ต้องมีอาการกลัวน้ำ คลุ้มคลั่ง จากนั้นก็ตายไป แน่นอนว่าต้องตายร้อยเปอร์เซ็นต์อยู่แล้ว
