ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 407

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 407

เข็มเล่มหนึ่งลอยเข้าไปในกรงเหล็ก ไม่ได้ปักเข้าไปในหัวของหวางหยู

หวางหยูค่อย ๆ หยุดอาการกระตุกลงอย่างช้า ๆ กายก็ถอยไปด้านหลัง ดวงตาค่อย ๆ ปิดลง

ผู้ที่ปาเข็มออกไปนั้นเป็นมู่หรงเจี๋ย ในมือของเขาถือกล่องเข็มเล็ก ๆ อยู่ เป็นกล่องใส่เข็มพิษ แน่นอนว่าที่ปาออกไปนั้นไม่ใช่เข็มพิษ แต่เป็นเข็มยาสลบ

เขาก้าวใหญ่ ๆ ออกมา จูงมือจื่ออันเอาไว้ “ไป ข้าส่งเจ้ากลับไปก่อน”

จื่ออันอ้าปากค้าง มองเห็นแววตาเขามีร่องรอยของความเจ็บปวดออกมา ชั่วขณะนั้นก็เข้าใจขึ้นมา เขาไม่ยินยอมให้นางอยู่ที่นี่เพื่อเผชิญหน้ากันกับหวางหยูทหารของเขา

จื่ออันไม่รู้ว่าจะปลอบโยนเขาได้อย่างไร ทำได้เพียงแต่เงียบไปตลอดทาง

ในตอนที่ถึงจวนมหาเสนาบดีนั้น มู่หรงเจี๋ยจู่ ๆ ก็เอ่ยขึ้นมา “แผ่นดินต้าโจวของข้านี้ อาศัยทหารเหล่านี้ใช้เลือดปกป้องมันมา ราษฎรสามารถอยู่อย่างสงบมีความสุข เหล่าคนชนชั้นสูงสามารถอยู่อย่างสงบไร้กังวลเรื่องลมฝน ล้วนแต่พึ่งพาพวกเขา ข้าสาบานไว้ว่า ใครก็ตามที่ใช้ชีวิตของทหารเหล่านั้นมาต่อสู้แย่งชิงอำนาจกัน ข้าจะไม่ปล่อยไปแม้แต่คนเดียว”

จื่อหันมองเห็นแววตาของเขามีความกรุ่นโกรธแสดงออกมา เส้นเลือดบนหน้าผากของเขากระตุกเคลื่อนไหว นางจึงรู้ดีว่าได้ถึงขีดจำกัดของเขาแล้ว

จื่ออันเอื้อมมือออกไปอยากจะกอดเขาสักนิด แต่กลับรู้สึกว่าไม่ค่อยจะเหมาะสมนัก มือหยุดชะงักอยู่ในอากาศ ค่อย ๆ เก็บกลับมาอย่างช้า ๆ “ขอโทษด้วยเพคะ หม่อมฉันช่วยอะไรท่านไม่ได้เลย”

“เซี่ยจื่ออัน ข้าจะไม่ปล่อยเซี่ยหวายจุนไปแน่ จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ เป็นเพราะเขา” มู่หรงเจี๋ยมองยังจื่ออัน เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

จื่ออันผงกศีรษะ “อืม”

นางไม่รู้ว่าจะเอ่ยอะไรออกมา นางเองก็รู้ว่ามู่หรงเจี๋ยนั้นไม่ได้โมโหนาง เพียงแต่ทุกคนต่างก็รู้กัน ว่าเซี่ยจื่ออันนั้นเป็นบุตรสาวของเซี่ยหวายจุน จุดนี้มิอาจเปลี่ยนแปลงได้ เมื่อเกิดอะไรขึ้นกับเซี่ยหวายจุน ทุกคนในสกุลเซี่ยก็จะต้องเกี่ยวข้องไปด้วย

มู่หรงเจี๋ยกำลังเตือนนาง หากว่านางจะลงมือนั้น ทางที่ดีควรจะให้เร็วขึ้นอีก ไม่งั้นแล้วนางจะมีสถานะบุตรสาวของเซี่ยหวายจุน อาจจะถูกลากให้ติดร่างแหเข้าไปด้วย

มู่หรงเจี๋ยมองมายังนางพลางเอ่ย “หากว่าเจ้ายังมิอาจหลีกหนีออกจากจวนมหาเสนาบดีได้แล้วนั้น ทางที่ดีให้ทำอะไรก็ได้ที่ให้ทุกคนมองเห็นว่า เจ้ากับจวนมหาเสนาบดีนั้นมิได้มีใจคิดเช่นเดียวกัน ต่อไปหากว่าจวนมหาเสนาบดีเกิดเรื่องขึ้นมา หากว่ามีผู้ที่ยินยอมเอ่ยขอร้องให้แก่เจ้า ยังพอจะรู้ว่าควรเริ่มต้นจากที่ใด”

จื่ออันเงียบไปครู่หนึ่ง “ท่านอ๋องมีความคิดเห็นว่าอย่างไรเพคะ?”

“ทำไมข้าถึงได้ประทานที่ดินให้แม่ของเจ้าผืนหนึ่ง?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยถามกลับ

จื่ออันเงยหน้าขึ้น “ความหมายของท่านก็คือ อยากจะให้ข้าย้ายไปอยู่ยังเรือนด้านหลัง?” นางมีความคิดนี้ผุดขึ้นมา

“ใช่แล้ว และทางที่ดีเรือนด้านหลังและเรือนด้านหน้านั้นให้แยกออกจากกัน ให้สร้างกำแพงขึ้นมา พึ่งพาอาศัยเพียงจวนของตนเอง” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา

“พึ่งพาอาศัยจวนของตน?”

“ท่านแม่ของเจ้าคือตานชิงเสี้ยนจู่ นางสามารถยื่นเรื่องกับกรมพระคลังหาเลี้ยงพึ่งพาตัวเองได้ กรมพระคลังจะต้องมอบเงินให้แก่นาง”

ในที่สุดจื่ออันก็เข้าใจได้ถึงเจตนาดีของเขา เพราะว่านางตอนนี้ยังคงเป็นบุตรสาวของสกุลเซี่ย ยังมิได้ออกเรือน อย่างไรเสียก็ไม่ดีเป็นแน่ที่จะอยู่อาศัยด้านนอก จึงมอบที่ดินผืนนึงให้แก่ท่านแม่ อีกทั้งยังแต่งตั้งให้เป็นเสี้ยนจู่ ท่านแม่ก็จะสามารถออกมาอาศัยอยู่ได้ด้วยตนเอง ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาจวนมหาเสนาบดี แม้กระทั่งสามารถสร้างประตูหลักทางด้านสวนป่าไผ่ได้ เป็นจวนเล็ก ๆ ของตน

ถ้าอย่างนั้น นางก็มิได้ออกไปอาศัยอยู่ที่อื่น แต่ก็มิได้เกี่ยวข้องอันใดกับจวนมหาเสนาบดี

“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าไม่ใช่ว่าอยากจะสร้างเรือนไม้ริมทะเลสาบ ข้าเพียงแต่อยากจะสร้างจวนที่เป็นของข้ากับท่านแม่เท่านั้น” จื่ออันเอ่ยออกมา

“เรื่องนี้จะต้องก่อให้เกิดพายุขึ้นมา แต่เจ้าต้องจำเอาไว้ พายุยิ่งใหญ่เท่าไรก็ยิ่งดี คนยิ่งรู้มากเท่าไหร่ที่ว่าเจ้าและจวนมหาเสนาบดีแตกหักกันยิ่งดีเท่านั้น” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา

“ข้าเข้าใจแล้ว” จื่ออันคิดอยู่ครู่นึง “ข้าตัดไม้ในป่าไผ่นั้นออกให้หมด ทำให้เกิดที่ว่างแล้วจึงเริ่มก่อสร้าง ส่วนทางเดินหินลาดยาวมายังภูเขาหินจำลองนั้น ข้าจะทำลายมันทิ้งเสีย ไม่ให้คนของจวนมหาเสนาบดีเข้ามายังจวนของชิงตานเสี้ยนจู่ได้”

“อืม ประตูหลักให้เป็นทางด้านซ้าย อย่าได้เปิดจากทางด้านป่าไผ่ หากด้านนั้นก็เหมือนกับยังพึ่งพามหาเสนาบดีอยู่”

“ยังคงเป็นท่านอ๋องที่คิดอย่างรอบคอบ” จื่ออันรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก