ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 408
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยขึ้นมา “หากเป็นเช่นนั้นแล้ว ต่อให้ข้าจะไปหาเจ้าที่ห้องส่วนตัวแล้วล่ะก็ ก็สะดวกสบายขึ้นเยอะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องผ่านจวนมหาเสนาบดี”
“…”
ช่างมันเถอะ นางคิดว่าผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิที่โกรธโมโหอยู่นั้นยังคงมีสติสัมปชัญญะมากขึ้น
ก่อนที่จะลงจากรถม้า มู่หรงเจี๋ยได้เอ่ยกับนาง “พรุ่งนี้ข้าจะมารับเจ้าเข้าวังกัน”
จื่ออันรู้สึกประหลาดใจ “เข้าวัง?”
“ใช่ เสด็จแม่ได้เอ่ยเอาไว้ ก่อนที่จะประทานพระราชเสาวนีย์อภิเษกสมรส จะต้องได้พบหน้าเจ้าก่อน” มู่หรงเจี๋ยมองไปยังในหน้านั้นที่แสดงออกถึงความหวาดกลัวเล็กน้อย จึงเอ่ยออกมา “เจ้าก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยพบกับท่าน กังวลเรื่องอะไรกัน?”
นางไม่ได้กังวล นางเพียงแค่รู้สึกตื่นเต้น
ก่อนหน้านั้นจะเหมือนกันได้อย่างไรกัน? ตอนนั้นทำไปเพื่อให้มีชีวิตรอด อะไรก็ต้องแสดงออกไปให้ดีที่สุด
แต่ว่าครั้งนี้ นางจะต้องไปพบกับเสด็จแม่ของเขา โดยเฉพาะในตอนที่รู้ว่ากุ้ยไท่เฟยไม่ได้นับเขาเป็นลูกชายแล้ว หวงไท่โฮ่วจึงได้กลายเป็นเหมือนกับเสด็จแม่ของเขาแทน งั้นพรุ่งนี้ก็เท่ากับว่าไปพบกับแม่สามีในอนาคต จะไม่ตื่นเต้นได้หรือ?
คิดถึงเมื่อตอนที่เข้าวังก่อนหน้านั้น ทั่วทั้งร่างกายไม่เต็มไปด้วยรอยแผล เป็นใบหน้าก็เต็มไปด้วยความงุ่มง่าม นางจะต้องให้ภาพจำที่ไม่ดีไว้แก่หวงไท่โฮ่วเป็นแน่
ใบหน้านางเป็นกังวล “หวงไท่โฮ่วได้เอ่ยไว้หรือไม่ว่าต้องการพบข้าด้วยเรื่องอันใดเพคะ?”
“ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน ก่อนที่ข้าจะออกจากเมืองหลวงไปนั้นก็ได้เอ่ยออกมาแล้ว แต่ว่าในตอนนั้นข้ากำลังยุ่งวุ่นวายอยู่ จึงไม่ได้พาเจ้าเข้าไป”
จื่ออันนั้นจริง ๆ แล้วไม่ค่อยจะชอบบรรยากาศของภายในวังสักเท่าไหร่ เข้าไปในวังแล้ว ก็รู้สึกว่าทรวงอกมีอะไรบางอย่างกดทับอยู่ แม้แต่หายใจก็ไม่ค่อยจะราบรื่นนัก
“ยังมีอีก เมื่อครู่เจ้าเอ่ยถึงภูเขาจำลองและทางเดินทอดยาวนั้น หากว่าข้าไม่ได้จำผิดไป คงจะเป็นฮูหยินผู้เฒ่าที่สั่งให้คนสร้างขึ้นตามหลักของฮวงจุ้ย”
“ฮวงจุ้ย? นางเชื่อในเรื่องนี้ด้วยหรือ? ข้าจำได้ว่านางไม่เชื่อในเรื่องผีสางเทวดาอะไร ถึงแม้ว่าปากจะท่องอามิตตาพุทธอะไรอยู่”
“มีคนมากมายที่ไม่เชื่อเรื่องผีสางเทวดา แต่กลับเชื่อในเรื่องของฮวงจุ้ย”
“ช่างแปลกประหลาดซะจริง”
มู่หรงเจี๋ยยิ้มเย็น “มีอะไรแปลกกัน? ผู้ที่ทำชั่วมามากมาย หากว่าเชื่อในเรื่องผีสางเทวดาแล้ว ก็คงจะเชื่อในเรื่องสวรรค์ลงทัณฑ์ ไม่กล้าที่จะทำเรื่องผิดบาป แต่ว่าฮวงจุ้ยนั้นไม่เหมือนกัน สกุลสูงศักดิ์ทั้งหลายต่างก็คิดว่า หากว่าจัดสร้างฮวงจุ้ยได้เป็นอย่างดี ก็จะสามารถนำพาความมั่งคั่งร่ำรวยมาให้ผู้คน ไร้ความกังวลตลอดไป”
จื่ออันยิ้มเย็นขึ้นมา “งั้นท่านย่าผู้แสนดีของข้าผู้นี้ ช่างเลือกแต่สิ่งที่ดี ทำแต่สิ่งที่ถูกต้องซะจริง”
มู่หรงเจี๋ยมองมายังนาง เอ่ยอย่างเคร่งขรึม “ข้าอยากจะบอกกับเจ้าเอาไว้ว่า หากอยากจะทำลายภูเขาหินจำลอง ปิดกั้นสะพานทางเดินนั้น นางจะต้องขัดขวางเจ้าอย่างสุดกำลัง จะต้องแสดงอาการที่เกินกว่าเหตุออกมา เจ้าจะต้องระวังให้ดี”
“ไม่ต้องเป็นห่วงข้า ข้าจะจัดการมันให้เรียบร้อย” จื่ออันเองก็รู้ดีว่าตอนนี้นั้นเขาก็หัวไฟลุกอยู่แล้ว ตนช่วยเหลืออะไรเขาไม่ได้ ก็รู้สึกไม่สบายใจเพียงพอแล้ว ยังไงซะจะต้องไม่ทำให้เขาเป็นกังวลกับตนได้อีก
มู่หรงเจี๋ยมองนางอย่างลึกซึ้งอีกครั้งหนึ่ง “ไปเถอะ พรุ่งนี้ตั้งแต่เช้า ข้าจะมารับเจ้าเข้าวัง หลังจากที่ออกมาจากวังกันแล้ว เจ้ารีบให้มารดาของเจ้าตระเตรียมส่งมอบหนังสือให้แก่กรมพระคลัง”
“เข้าใจแล้วเพคะ” จื่ออันลงจากรถม้า มองรถม้าหมุนตัวจากไป ในใจรู้สึกอ่อนไหว
ก่อนหน้านี้ไม่นานนัก นางยังรู้สึกหวาดกลัวต่อชายผู้นี้ รู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่าเขาจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากในชีวิตตน แต่กลับคิดไม่ถึงว่า เขากลับกลายเป็นผู้ที่คอยคุ้มครองปกป้องตนอยู่
เมื่อเดินเข้ามาในจวนมหาเสนาบดีในชั่วขณะนั้น มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้นมาจากบนท้องฟ้า ในฤดูร้อนเยี่ยงนี้ มักจะเกิดฝนตกหนักอยู่ตลอดเวลา ก่อนหน้านี้ก็ตกลงมาหลายครั้ง ล้วนแต่เป็นฟ้าร้องเสียงดัง ฝนมีเพียงเล็กน้อย ในที่สุดฝนตกหนักนั้นกำลังมาแล้วหรือ?
จื่ออันค่อย ๆ ก้าวเดินเข้าไปด้านใน ฝีเท้ามั่นคงนัก
แผ่นดินนั้นเหี่ยวเฉาไปนานแล้ว นางกำลังรอฝนห่าใหญ่นี้!
