ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 418
กุ้ยไท่เฟยยกถ้วยชามาจ่ออยู่ที่ริมฝีปาก เป่าออกไปเล็กน้อย ดื่มลงไปในชั่วพริบจาเดียว
ป้าซือจูไม่กล้าที่จะหายใจออกมา ใจเต้นอย่างแรงเร็ว ในใจนั้นมีความทรงจำอยู่มากมาย ความทรงจำเหล่านั้น กุ้ยไท่เฟยสามารถลืมมันได้ แต่นางลืมไม่ได้
กุ้ยไท่เฟยค่อย ๆ จิบลงไป มองมายังป้าซือจู จากนั้นแววตาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นผิดหวัง นางคายใบชาในปากออกมา แล้วจึงทิ้งลงไปบนพื้น
ป้าซือจูกายสั่นไปทั่ว คุกเข่าลงมา ใบหน้าราวกับได้ตายไปแล้ว
“ในตอนที่ข้าดื่มมันเข้าไปนั้น หากว่าเจ้าขัดขวางข้า ข้ายังจะสามารถให้อภัยเจ้าได้ อย่างน้อยก็รู้ว่าเจ้ายังคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรา แต่ทว่าเจ้าช่างโหดร้ายเสียจริง คิดจะฆ่าข้าได้ลงคอ ซือจู ซือจูอ่า เจ้าว่าข้ายังจะปล่อยเจ้าไปอีกได้หรือ?”
“ท่านรู้แล้วหรือเพคะ?” ซือจูริมฝีปากสั่นสะท้าน แต่แววตาที่ตื่นตระหนกนั้นกลับไม่มี กลับดูสงบขึ้น
กุ้ยไท่เฟยแววตากราดเกรี้ยว เอ่ยเสียงเข้ม “ตั้งแต่ที่เจ้าเริ่มจะช่วยเอ่ยให้กับเขาในวันนั้น ข้าก็เริ่มที่จะมีสติตื่นรู้ สั่งให้คนคอยจับตาดูเจ้า เมื่อครู่เจ้าเอ่ยถามหลัวซุ่ยที่ด้านนอกนั้น แล้วก็ประคองถ้วยชากลับไป อาฝูก็ได้คอยติดตามเจ้าไป ก่อนที่เจ้าจะกลับมานั้น อาฝูได้เอ่ยบอกแก่ข้า ซือจู เจ้าทำให้ข้าผิดหวัง เจ็บปวดใจเสียจริง!”
ป้าซือจูดวงตาดูเงียบสงบ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว แล้วแต่ไท่เฟยจะจัดการกับบ่าวเถอะเพคะ”
กุ้ยไท่เฟยลุกขึ้นยืน กระโปรงยาวจนถึงพื้น กระโปรงได้กวาดลากน้ำชาที่หกไปเมื่อครู่นี้ เลอะละอองฝุ่น นางหันหลังให้แก่ซือจู นางพูดไม่ออกอธิบายไม่ถูกถึงความผิดหวังและเจ็บปวดที่มี “ก่อนที่เจ้าจะตายนั้น ข้าจะให้เจ้าได้เป็นมารดาบุญธรรมของอาเจี๋ย ถือซะว่าช่วยเติมเต็มความรักที่เจ้ามีต่อเขา”
ซือจูสีหน้าเปลี่ยนไป “ไม่ ไม่เพคะ บ่าวไม่ได้มีวาสนาขนาดนี้!”
กุ้ยไท่เฟยหันกายกลับมามองยังนาง จากนั้นก็ค่อย ๆ ย่อกายลง ประคองนางขึ้นมา น้ำเสียงอ่อนโยนอย่างมาก “เจ้าคู่ควร ตั้งแต่เล็กเขาก็สนิทชิดเชื้อกับเจ้า ตอนที่อยู่ในวังนั้น ไม่ใช่เจ้าที่คอยดูแล ก็เป็นนางที่ดูแล ข้าผู้ที่เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดนั้น ยังเทียบไม่ได้กับพวกเจ้า อาเจี๋ยในตอนนี้เคารพนาง เรียกนางว่าเสด็จแม่ แต่ว่าเจ้ายังไงเสียก็มีสถานะเป็นเพียงบ่าว เช่นนี้มันคู่ควรกับเจ้ามากเพียงไรแล้ว? เจ้าเป็นมารดาบุญธรรมของเขา เจ้าตายไปแล้ว เขาก็จะต้องไว้ทุกข์ให้แก่เจ้า บิดามารดาบังเกิดเกล้าต้องไว้ทุกข์สามปี เจ้าที่เป็นมารดาบุญธรรมของเขาจะต้องไว้ทุกข์ให้หนึ่งปี เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นถึงความโศกเศร้าของเขาที่มีต่อเจ้าเมื่อจากไปแล้ว”
“ไม่ ไม่เพคะ…” ป้าซือจูดูหวาดกลัว “ขอร้องไท่เฟยอย่าทำแบบนี้เถิดนะเเพคะ บ่าวไม่อยากที่จะทำให้ท่านอ๋องต้องเสียเวลา ไม่อยาก…”
“อย่าโง่ไปเลย ต่อให้เจ้าไม่ได้เป็นมารดาเลี้ยงของเขา เจ้าตายไป เขายังไงเสียก็ต้องไว้ทุกข์ให้แก่เจ้า เพียงแค่ว่าข้าช่วยเหลือเขา ให้เขาได้รับชื่อเสียงความชอบธรรม”
ป้าซือจูล้มลงไปกับพื้น ปิดหน้าแล้วร้องไห้ด้วยความขมขื่น
กุ้ยไท่เฟยค่อยทรุดลงนั่ง มองคราบน้ำเหล่านั้นบนพื้น ยิ้มแดกดันขึ้นมา “ชาสองถ้วยนี้ หากว่าข้าเลือกชาหลงจิ่ง ที่ไม่มียาพิษอยู่ เจ้าใช่ไม่ใช่ว่ากำลังลองใจข้าอยู่? ซือจูอ่า เจ้าช่างโง่เสียจริง เจ้าจะลองใจไปทำไมกัน? ข้าไม่ใช่ว่าไม่จดจำถึงสายสัมพันธ์แม่ลูก แต่ว่าข้าไม่มีทางเลือก ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นเขาที่บังคับข้า รู้แล้วหรือยัง? เจ้าเป็นผู้ที่ปรุงชาสองถ้วยนี้ เป็นเพราะกำลังหลอกตัวเองอยู่ ข้าที่ลงมือกับเขาอย่างโหดร้ายในวันนั้น ก็ไม่ได้เหลือทางรอดเอาไว้ การลองใจของเจ้านั้นก็ไม่จำเป็น”
กุ้ยไท่เฟยเอนกายอยูที่ตั่งที่ของของกุ้ยเฟย เอ่ยสั่งด้วยความแข็งกร้าว “ใครก็ได้เข้ามา!”
ประตูด้านนอกมีทหารองครักษ์สองนายเดินเข้ามา ประสานมือคำนับพร้อมเอ่ย “ขอรับกุ้ยไท่เฟย”
กุ้ยไท่เฟยแม้แต่มองก็ไม่มองป้าซือจูเพียงสักนิด เอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นำตัวออกไป เอาไปทรมาน”
ป้าซือจูคุกเข่าลงกับพื้น โขกศีรษะสามครั้งให้กับนาง น้ำตาไหลซึม “บ่าวลาก่อนนะเพคะ กุ้ยไท่เฟย!”
การทรมานนี้นั้น เป็นการลงทัณฑ์เหล่าสนมทั้งหลายในวัง ที่มีโทษประหาร
มัดแขนขาทั้งสี่ส่วนนี้ของผู้ถูกทรมานไว้ นำกระดาษเปียก ค่อย ๆ แปะไปทีละแผ่นลงบนใบหน้า เมื่อกระดาษเริ่มหนาขึ้น คนผู้นั้นก็จะขาดอากาศหายใจจนตายไป วิธีการตายแบบนี้ เพราะว่าขั้นตอนนั้นยาวนาน ผู้ที่ถูกลงทัณฑ์ก็จะทรมานเป็นอย่างมาก
องครักษ์ลากป้าซือจูออกไป บ่าวรับใช้อาฝูยังอยู่ที่ประตู เอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าไม่ควรที่จะทรยศเจ้านาย”
ป้าซือจูส่ายศีรษะ “จะต้องมีสักวันนึงที่เจ้าจะต้องเสียใจ
อาฝูส่ายศีรษะ “ไม่มีทาง ตลอดไป!”
