ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 423
จื่ออันไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในจวนอ๋องจริง ๆ วันนี้นางมายื่นหนังสือร้องขอเงินที่กรมคลัง การทำงานของที่นี่เป็นไปอย่างรวดเร็ว เนื่องจากแม่ของนางถูกแต่งตั้งให้เป็นตานชิงเสี้ยนจู่จึงได้รับที่ดินส่วนหนึ่ง ที่ดินส่วนนี้ตานชิงเสี้ยนจู่สามารถนำไปใช้ได้
แต่ว่าเรื่องการสร้างเรือนอื่น ๆ นั้น ยังต้องขอความเห็นจากหวงไท่โฮ่วหรือผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิอยู่ รอให้มีความคิดเห็นที่เป็นลายลักษ์อักษรลงมาก่อน กรมพระคลังจะไม่ประวิงเวลา และจะรายงานให้จื่ออันทราบ ภายในสามวันจะส่งหนังสือร้องขอให้ผู้สำเร็จราชการพิจารณาอย่างเป็นทางการ
ก่อนที่จะสร้างเรือน จื่ออันต้องตัดเส้นทางที่ติดต่อจากทางจวนมหาเสนาบดีก่อน
ทะเลสาบเทียมของจวนมหาเสนาบดี เชื่อมต่อกับสนามหญ้าบริเวณด้านหน้าและด้านหลัง และกลางทะเลสาบก็ยังมีภูเขาหินจำลองอยู่ด้วย ทางเดินคดเคี้ยว สามารถเดินทะลุจากสนามหญ้าด้านหน้าไปยังด้านหลังได้ นั่นก็หมายความว่า แม้จะปิดเส้นทาง แต่ว่าก็ยังเข้ามาทางทะเลสาบแล้วเดินมาตามทางเดินทะลุเข้ามาได้
จื่ออันไปคุยกับฮูหยินผู้เฒ่าด้วยเรื่องนี้
“เจ้าว่ากระไรนะ? จะตัดขาดทางเดินกับภูเขาหินจำลองออกจากกันหรือ?” พอฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินจื่ออันพูดดังนั้น ก็โมโหขึ้นมา และปฏิเสธนาง “ไม่ได้ ข้าไม่ยินยอม การก่อสร้างเรือนอื่น ๆ ก็ถือว่าเป็นละเมิดกฎแล้ว ที่ด้านหลังสวนดอกไม้ก็มีเรือนจรัสอยู่แล้ว ข้าจะบอกให้เฉินหลิงหลงย้ายออกมา พวกเจ้าก็พักอาศัยในเรือนจรัสไป อีกอย่างเจ้าจะโค่นป่าไผ่ไม่ได้”
จื่ออันกล่าว “ฮูหยินผู้เฒ่า ข้าไม่ได้มาเจรจาต่อรองกับท่าน ก็แค่มาแจ้งให้ท่านทราบเสียหน่อยก็เท่านั้น ภูเขาหินจำลองจะไม่ตัดขาดก็ได้ แต่ในส่วนของทางเดินจำเป็นต้องตัดออกไป ท่านวางใจเถิด ข้าจะเชิญคนมาตรวจวัด จะไม่รุกพื้นที่ของทางจวนมหาเสนาบดีกับพื้นผิวทะเลสาบแม้แต่นิ้วเดียว”
“เจ้ากล้าเหรอ?” ฮูหยินผู้เฒ่าแสดงความแข็งแกร่งออกมา แต่ภายในกลับอ่อนแอ “หากเจ้ากล้าตัดขาดส่วนทางเดิน ข้าจะไม่ให้พวกเจ้าได้อยู่ที่ด้านหลังสวนดอกไม้ได้อย่างสงบสุขหรอกนะ”
จื่ออันมองดูนางใบหน้าที่แลดูไม่สบายใจของนาง ดูท่าจะเป็นเหมือนที่มู่หรงเจี๋ยบอกไว้ ทางเดินตรงภูเขาหินจำลองนี้ เป็นเหมือนฮวงจุ้ยของนางจริง ๆ
จื่ออันเอ่ยเสียงเบา “ฮูหยินผู้เฒ่า คนดี ๆ เขาไม่เผด็จการเช่นนี้นะเจ้าคะ นั่นไม่ใช่ที่ของพวกท่าน ใครบ้างที่พูดจาโหดร้ายไม่ได้? แต่ไม่ใช่ในตอนนี้ที่จะพูดจาโหดร้ายแล้วจะทำอะไรตามอำเภอใจได้ จวนมหาเสนาบดีร้ายกาจกับข้ามาเนิ่นนานหลายปี ท่านก็เผด็จการกับข้ามาก็หลายปีเช่นกัน มาถึงตอนนี้ก็ควรจะหยุดได้แล้ว”
ฮูหยินผู้เฒ่ามองนางอย่างเคร่งขรึม “เจ้าจะบอกว่า ตอนนี้ถึงเวลาที่เจ้าก้าวร้าวและเผด็จการได้แล้วใช่ไหม? เจ้ากบในกะลา เจ้าก็แค่มีผู้สำเร็จราชการคอยปกป้องอยู่ เจ้าคิดจริง ๆ สินะว่าจะมองไม่เห็นหัวใครก็ได้?”
จื่ออันตอบในทันที “มิกล้า ข้าก็แค่เอาของที่ท่านแม่ข้าควรจะได้กลับคืนมา เรื่องนี้ ไม่ว่าจะเอาไปพูดที่ไหนมันก็ดูสมเหตุสมผล”
ฮูหยินผู้เฒ่ากลั้นหายใจ “เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่? อยากจะต่อต้านข้าใช่หรือไม่?”
จื่ออันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำพูดเหล่านี้จะออกมาจากปากฮูหยินผู้เฒ่า “ท่านคิดว่าข้ากำลังต่อต้านท่านอยู่อย่างนั้นหรือ?”
“หรือว่าไม่ใช่?” ช่วงนี้เจ้ายังก่อเรื่องไม่พออีกหรือ?”
จื่ออันยิ้มขึ้นมา และพูดประชดประชัน “เจ้าค่ะ ข้ามันประพฤติตัวไม่ดี เป็นข้าที่ขอร้องให้พวกท่านบังคับให้อภิเษกกับอ๋องเหลียง จากนั้นข้าก็ถอนหมั้นเอง และก็เป็นข้าอีกเช่นเคยที่เข้าวังไปกราบทูลหวงไท่โฮ่วถึงสาเหตุการหย่าว่าข้าถูกมหาเสนาบดีเซี่ยกับฮูหยินหลิงหลงบีบบังคับ เรื่องสุดท้ายคือข้าเองที่อยู่ในกองเพลิงเพื่อให้ไฟแผดเผาจนตาย ฮูหยินผู้เฒ่าอยากได้ยินเช่นนี้ใช่หรือไม่เจ้าคะ?”
ฮูหยินผู้เฒ่าตบโต๊ะแล้วยืนขึ้น “เซี่ยจื่ออัน เจ้าจงหยุดกล่าววาจาสามหาวซะ พ่อของเจ้าเลี้ยงดูเจ้ามาจนเติบใหญ่ขนาดนี้ อาหารการกินของเจ้าไม่เคยขาดตกบกพร่อง หรือว่าแค่ทำเพื่อครอบครัวก็ทำไม่ได้อย่างนั้นหรือ? อ๋องเหลียงมีตรงไหนที่ไม่คู่ควรกับเจ้า? ที่พ่อของเจ้าให้อภิเษกกับอ๋องเหลียงก็ล้วนทำเพื่อเจ้า อย่างน้อยก็จะได้เป็นพระชายา แต่งออกไปแล้วก็ไม่ต้องคอยกังวลเรื่องการอยู่การกิน สุขสบายชั่วชีวิต ความขัดแย้งที่มีในวันนี้ ทุกอย่างเริ่มต้นจากการถอนหมั้นของเจ้า เป็นเจ้าเองที่เป็นคนบาปของตระกูลเซี่ย”
“อ๋องเหลียงเป็นคนดีจริง ๆ แต่ว่าความตั้งใจจริงของพวกท่านคืออะไรกันเล่า? อย่าพูดเลยว่าทำเพื่อข้ามากมายขนาดไหน หากทำเพื่อข้าจริง ก็คงไม่ปล่อยให้เฉินหลิงหลงกับองค์รัชทายาทโบยข้า จนข้าเกือบจะต้องตายในสนามหญ้าไปแล้ว”
ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวเสียงเข้ม “แล้วเจ้าตายหรือยังเล่า? หากตายไปแล้วจะมาร้องแรกแหกกระเชอต่อหน้าข้าได้อย่างไร? ในวันนั้นพ่อของเจ้าก็คอยสังเกตการณ์อยู่ตลอด หากมีอันตรายจริง พ่อเจ้าก็คงออกไปช่วยเจ้าตั้งนานแล้ว ที่โบยก็ทำเพื่อเจ้าทั้งนั้น”
จื่ออันหัวเราะขึ้นมาทันที แล้วจ้องไปที่ฮูหยินผู้เฒ่า “นี่เป็นคำพูดที่ไร้ยางอายที่สุดตั้งแต่ข้าได้ยินมา ไม่มีใครเทียบได้จริง ๆ”
