ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 429
หลังจากที่กลับไปแล้ว จื่ออันก็ยังคงนอนไม่หลับ นอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใช้นิ้วแตะไปบนริมฝีปาก รู้สึกมึนงงเล็กน้อย นางคิดว่าน่าจะเป็นผลมาจากการดื่มสุรา
มีความรู้สึกบางอย่างจุกแน่นอยู่ในอก เป็นความปิติยินดีที่พูดออกมาไม่ได้
นี่นางกำลังมีความรักเหรอ? โอ้ย กวนใจยิ่งนัก ช่างมันเถิด นางก็แค่แกล้งทำ แต่ก็รู้สึกดีเสียจริง
นางกอดผ้าห่ม ทำให้กลับมาร้อนรุ่มอีกครั้ง จึงเตะมันออกไป ปากก็พูดพึมพำ “เขาหลับหรือยังนะ?”
“ยัง!” เสียงของมู่หรงเจี๋ยดังมาจากเก้าอี้ยาว ฟังดูงัวเงียเล็กน้อย
จื่ออันเอียงคอ มองผ่านแสงสลัวเข้าไป แต่ก็เห็นใบหน้าของเขาไม่ชัด เห็นเพียงรูปร่าง “ทำไมท่านถึงยังไม่นอน?”
“เจ้านอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันรบกวนข้า แล้วข้าจะนอนหลับได้อย่างไร?” มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองนาง ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงนอนบนเตียงไม่ได้ เมื่อครู่นี้ก่อนที่เขาจะดื่มสุราเขาก็ได้นอนอยู่บนเตียงแล้ว
จื่ออันลุกขึ้น “ไหน ๆ พวกเราก็นอนกันไม่หลับแล้ว เช่นนั้นพวกเราก็มาพูดคุยกันดีไหมเพคะ”
มู่หรงเจี๋ยก็ตั้งหน้าตั้งตารอให้นางมาชวนคุยอยู่ “ทำไมเจ้านอนบนเตียงได้ แต่ข้าต้องมานอนตรงนี้?”
จื่ออันกล่าว “หม่อมฉันก็ไม่ได้ให้ท่านไปนอนตรงนั้นเสียหน่อย ท่านไปนอนของท่านเอง”
“ก็เจ้าบอกว่าจะนอนบนเตียง เจ้าเลือกไปแล้วนี่ แล้วข้าจะโยนเจ้าลงจากเตียงได้เหรอ?”
จื่ออันกลอกตา “เตียงใหญ่ขนาดนี้ หม่อมฉันนอนคนเดียวไม่เต็มหรอกเพคะ ท่านก็มานอนด้วยกันสิ”
มู่หรงเจี๋ยพลิกตัวลุกขึ้นทันที หอบผ้าห่มและรองเท้าเดินเท้าเปล่าเข้ามา “พูดให้เร็วนี้กว่านี้ก็จบแล้ว?”
“ตอนที่อยู่ชานเมือง พวกเราก็เคยนอนด้วยกันนี่?” จื่ออันหยิบผ้าห่มในมือของเขามา เขยิบตัวเข้าไปนอนด้านใน
“ข้าคิดว่าค่ำคืนนี้มันต่างออกไปเล็กน้อย” ผู้หญิงค่อนข้างจะสงวนท่าทีมิใช่หรือ? เหตุใดข้าถึงไม่พบสิ่งนี้ในตัวนาง?
จื่ออันกระซิบ “ผ่านคืนนี้ไปพวกเราควรจะสนิทสนมกันมากขึ้นมิใช่หรือ?”
“ใครจะไปรู้กัน? วันนี้ตอนที่เจ้าอยู่ริมลำธารทำตัวอย่างกับเป็นหัวขโมยน้อย ข้าก็นึกว่าเจ้าจะใจเย็น หลีกเลี่ยงการกระทำผิด” มู่หรงเจี๋ยหนุนหัวลงบนหมอน ใบหน้าที่หล่อเหลาดูค่อนข้างจะหัวเสีย
“หม่อมฉันผิดอะไร? แค่เป็นห่วงท่านก็เท่านั้น แต่ท่านยังจะมาตั้งแง่กับหม่อมฉันอีก?” จื่ออันโกรธมาก อีกอย่างนางก็ไม่ใช่คนที่ไม่เคยสัมผัสเพศตรงข้าม เขาต่างหากที่ไม่เคย น่าจะเป็นเพราะว่าเขาแสดงออกถึงความวิตกกังวลมากเกินไปถึงจะถูก
“เอะอะอะไร? บรรยากาศถูกทำลายจนไม่เหลือแล้ว” มู่หรงเจี๋ยกดศีรษะของนางลงบนหน้าอกของเขา ใช้แขนรัดคอไว้ “นอนไปทั้ง ๆ อย่างนี้เถิด ไม่อนุญาตให้คิดอะไรทั้งนั้น”
ศีรษะของจื่ออันถูกเขากดเอาไว้ขยับไม่ได้ จื่ออันได้แต่กล่าวออกไปอย่างไม่พอใจ “ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครกันทำลายบรรยากาศ”
“เหอะ นอนซะ นอนเงียบ ๆ ไปอย่างนี้” มู่หรงเจี๋ยหลับตาลง แล้วเปลี่ยนมาโอบกอดนาง จื่ออันนอนขดตัว หนุนศีรษะลงบนแขนของเขา แม้บรรยากาศส่วนหนึ่งจะถูกทำลาย แต่ก็ยังเป็นความรู้สึกที่สวยงามมากอยู่ดี
ทั้งสองคนดื่มจนเมา ตอนนี้ก็กอดกัน ไม่มีความโกรธในใจ และไม่นานก็หลับไป
ตอนที่กลับมาก็ตกลงกันดีแล้ว ก่อนที่ฟ้าจะสางเขาจะต้องออกไป เพื่อไม่ให้ถูกผู้อื่นพบเห็น
แม้ว่าตอนนี้จะมีพระราชเสาวนีย์ลงมาแล้ว ทั้งสองคนไปมาหาสู่กันได้ แต่ก็เป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมถ้าจะนอนด้วยกัน
จื่ออันครุ่นคิดก่อนที่นางปิดตาลง หลับสักหน่อยแล้วค่อยตื่นขึ้นมา มิฉะนั้นฟ้าสางแล้วจะแย่
แต่ว่าการหลับครั้งนี้ ดันหลับถึงตอนฟ้าสว่าง
จื่ออันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงฝีเท้าที่ด้านนอกประตู นางลุกขึ้นมาทันที แล้วก็เขย่าตัวมู่หรงเจี๋ย “มีคนมาแล้ว ท่านรีบลุกขึ้นเถิด”
ช่วงมู่หรงเจี๋ยไม่ได้นอนหลับอย่างสุขสงบเลย หรือจะพูดว่า ส่วนใหญ่จะหลับได้ประมาณสองชั่วยามเท่านั้น เป็นการยากที่จะหลับได้อย่างสบาย แล้วจะเต็มใจตื่นขึ้นมาได้อย่างไร? เขาขดตัวในผ้าห่มแล้วผลักนางออก “อย่าส่งเสียงดัง!” แล้วเขาก็นอนหลับต่อไป
มีเสียงของมู่หรงจ้วงจ้วงที่อยู่นอกประตูดังเข้ามา “จื่ออันยังไม่ตื่นอีกหรือ? จวนจะถึงยามอู่แล้วนะ ไม่สบายหรือเปล่า?”
ยามอู่แล้ว?
จื่ออันตกใจมาก นี่จะยามอู่แล้ว? อีกอย่างจ้วงจ้วงก็อยู่นอกประตู นี่มันไม่ได้การแล้ว เดิมทีคิดว่าเป็นเสี่ยวซุน ก็ยังพอจะหลอกล่อนางได้บ้าง
