ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 430
นางก้มไปกัดหูของเขา “รีบลุกขึ้นมา จ้วงจ้วงจะจับผิดพวกเราเอาได้”
มู่หรงเจี๋ยดวงตาเบิกโพลงในทันที “เสด็จอา?”
จากนั้นก็หลับตาลงไปใหม่ “มาก็มาสิ ให้นางนั่งอยู่ข้างนอก”
“ไม่ได้ ถูกนางพบเห็นเข้าจะไม่ดี” ที่สำคัญภาพลักษณ์ของนางที่อยู่ต่อหน้าจ้วงจ้วงก็ดีมาก นางไม่ยอมให้ใครมาทำลายลงได้เป็นอันขาด
“ห้องก็ใหญ่ขนาดนี้ จะให้ข้าไปซ่อนที่ไหนหรือ?” มู่หรงเจี๋ยรู้สึกโมโหมาก ถูกปลุกให้ตื่นก็แย่พอแล้ว ตอนนี้ยังจะให้ทำตัวเหมือนกับหัวขโมยที่ต้องหลบซ่อนอีก
“ด้านหลังฉาก เร็วเข้า!” จื่ออันช่วยเขาถือรองเท้า คว้าปกเสื้อของเขาแล้วลากไปไว้ที่ด้านหลังฉาก
อีกทางด้านหนึ่ง จ้วงจ้วงก็ได้เคาะประตูแล้ว “จื่ออัน เจ้าตื่นแล้วหรือยัง? วันนี้ต้องไปจวนอ๋องเหลียงมิใช่หรือ?”
จื่ออันนึกขึ้นได้ว่าสองวันแล้วที่ไม่ได้ไปจวนอ๋องเหลียง โอ้ย หมกมุ่นอยู่สิ่งที่ชอบจนลืมไปเสียได้ เพราะมู่หรงเจี๋ยคนเดียวเลย
นางเกล้าผมให้เรียบร้อย แล้วเดินไปเปิดประตู แล้วมู่หรงจ้วงจ้วงกับเฉินหลิวหลิ่วก็เข้ามา เสี่ยวซุนยืนอยู่ด้านหลัง ทั้งสามคนมองดูจื่ออันอย่างสงสัย
“ไม่มีอะไร เมื่อคืนนี้ข้าดื่มสุรานิดหน่อย กลัวว่าจะถูกจับได้ ยืนขวางอยู่ตรงทางที่จะไปยังฉากกั้น
มู่หรงจ้วงจ้วงจ้องมองนาง “สีหน้าของเจ้าดูไม่ค่อยดีเลยนะ คงไม่ได้ป่วยหรอกใช่ไหม?”
“เปล่า หม่อมฉันสบายดี ก็แค่…ดื่มมากเกินไป หน้าก็เลยซีดน่ะเพคะ”
“มันไม่ได้ซีดน่ะสิ แต่แดงมากต่างหาก มีไข้หรือไม่?” มู่หรงจ้วงจ้วงยื่นมือไปแตะบนหน้าผากนาง แล้วกล่าว “ร้อนนิดหน่อย”
เฉินหลิวหลิ่วสั่งเสี่ยวซุน “เสี่ยวซุนเจ้าไปชงชาร้อน ๆ แล้วก็เอามาที่นี่”
“เจ้าค่ะ!” เสี่ยวซุนก็เดินออกไป
มู่หรงจ้วงจ้วงบอกให้จื่ออันนั่งลง เฉินหลิวหลิ่วตาแหลมคมเห็นเสื้อคลุมตัวนอกวางไว้อยู่บนเตียง “เสื้อคลุมนี้ คุ้นตายิ่งนัก!”
มู่หรงจ้วงจ้วงจึงมองไปทางนั้นด้วย ส่งเสียงประหลาดใจ “นี่มันใช่ของเจ้าเจ็ดหรือเปล่า?”
“ไม่ใช่เพคะ ของหม่อมฉันเอง มีอยู่หนึ่งตัวเหมือนกัน เป็นชุดคู่รัก!” จื่ออันหยิบมันขึ้นมาแล้วเอาไปไว้ในตู้ มีท่าทางที่ดูผิดปกติมากขึ้นเรื่อย ๆ
มู่หรงจ้วงจ้วงกับเฉินหลิวหลิ่วต่างมองหน้ากันอย่างสงสัย
“เจ้าเจ็ดคงจะไม่ได้อยู่ในนี้นะ?”
จื่ออันหัวเราะ “จะเป็นไปได้อย่างไร? ท่านอ๋องยุ่งมาก จะมีเวลามาหาหม่อมฉันได้หรือ? นี่ก็เพิ่งจะตื่นนอนนี่? ถ้าเขามาก็ต้องรอหม่อมฉันอยู่ข้างนอกอยู่ดี”
“ก็จริง ก่อนข้ามานี่ก็ได้ไปที่จวนอ๋องมา ได้ยินซูชิงบอกว่าเจ้าเจ็ดไม่อยู่ เพราะช่วงนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย” มู่หรงจ้วงจ้วงนั่งลงแล้วพูด
พอมู่หรงจ้วงจ้วงทราบว่าป้าซือจูตายแล้ว จึงรีบไปที่จวนอ๋องตั้งแต่เช้าตรู่
“ข้าจะไปที่จวนอ๋องเหลียงแล้ว พวกท่านก็ไปกับข้าด้วยสิ” จื่ออันหยิบกล่องยาขึ้นมา ต้องการพาพวกนางออกไปให้เร็วที่สุด จะได้เปิดโอกาสให้มู่หรงเจี๋ยแอบย่องออกไป
“เจ้าเพิ่งจะตื่น ไม่อาบน้ำแต่งตัวก่อนหรือ” เฉินหลิวหลิ่วกล่าวถาม นางดูลุกลนผิดปกติ
“ความจริงข้าลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้าแล้ว ตอนนี้จึงไม่จำเป็นอีก ข้าจะ…” นางมองตนเองในกระจก ผมยุ่งเหยิงมาก ออกไปทั้งแบบนี้ไม่ได้จริง ๆ
“เช่นนั้นก็เปลี่ยนชุดเสียหน่อยเถิด ดูเหมือนว่าเจ้าจะสวมใส่ชุดนอนอยู่เลย” มู่หรงจ้วงจ้วงกล่าว
จื่ออันหยิบชุดออกมาจากตู้หนึ่งชุด “ไปกันเถิด พวกเราไปเปลี่ยนที่ห้องถัดไป”
“เหตุใดต้องเปลี่ยนที่ห้องถัดไปด้วยเล่า? ที่นี่ก็มีฉากกั้นนี่?” มู่หรงจ้วงจ้วงกล่าวอย่างสงสัย
ดูเหมือนว่าเฉินหลิวหลิ่วก็ใจร้อน “ใช่แล้ว รีบไปเปลี่ยนเถิด ข้าอารมณ์ไม่ดี รอให้เจ้าไปจวนอ๋องเหลียง แล้วดื่มสุราด้วยกัน”
“เจ้าเป็นอะไรไป?” จื่ออันกล่าวถามอย่างเป็นห่วง เบี่ยงเบนความสนใจที่พวกนางจะให้นางไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หลังฉาก
