ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 431
เฉินหลิวหลิ่วกล่าวอย่างซึม ๆ “ไม่มีอะไร เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถิด ค่อยไปคุยกันบนรถม้า”
จื่ออันได้แต่หอบเสื้อผ้า เดินเอื่อยเฉื่อยไปยังหลังฉากกั้น
มู่หรงเจี๋ยจ้องนาง ด้วยใบหน้าที่ขุ่นเคือง
จื่ออันแตะนิ้วไปบนริมฝีปากของเขา ใช้คำพูดแบบไม่เป็นทางการ “อย่าส่งเสียง”
มู่หรงเจี๋ยเบือนหน้าไปทางอื่นด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ แต่ก็รีบหันกลับมาในทันที มองนางหัวจรดเท้า ราวกับว่ากำลังรอนางเปลี่ยนชุดอยู่
จื่ออันใจกว้างอยู่แล้ว ถอดชุดนอกออก มู่หรงเจี๋ยมองชุดชั้นในของนางอย่างอยากรู้อยากเห็น จื่ออันถลึงตาใส่เขา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่รีบ ๆ เปลี่ยนชุดให้เสร็จ
จากนั้นนางก็กระซิบข้างหูเขา “พวกเราจากไปแล้วท่านถึงจะออกไปได้”
พูดจบ ก็ไม่ได้สนในความขุ่นเคืองของมู่หรงเจี๋ย รีบออกไปทันที
“เสร็จแล้ว ไปกันเถิด” จื่ออันหยิบกล่องยากำลังจะออกไป
มู่หรงจ้วงจ้วงลุกขึ้น แล้วดึงเฉินหลิวหลิ่วให้ออกไป ก็มีเสียง “ฮัดชิ่ว” ดังมาจากหลังฉาก ทั้งที่ใช้มือปิดปากอย่างดีแล้ว แต่เสียงมันอยู่ใกล้มาก ทุกคนจะแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินก็เป็นไปไม่ได้
มู่หรงจ้วงจ้วงหันกลับไปด้วยความสงสัยทันที “ใครอยู่หลังฉากกั้น?”
“สาวใช้คนหนึ่ง กำลังซักเสื้อผ้าอยู่เพคะ” จื่ออันหน้าดำคร่ำเครียด อดทดสักหน่อยไม่ได้หรืออย่างไร?
“ซักผ้าที่นี่น่ะเหรอ?” มู่หรงจ้วงจ้วงรีบสับเท้าเดินไปทางนั้น ก็เห็นมู่หรงเจี๋ยหมอบอยู่ที่พื้นด้วยเท้าเปล่าอย่างน่าเวทนา ทั้งยังถือรองเท้าไว้ในมือ มงกุฎครอบผมก็ดูหลวม ๆ เสื้อผ้าก็ไม่เรียบร้อย
“เจ้าเจ็ด?” มู่หรงจ้วงจ้วงขึ้นเสียงสูง ไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเองเลย
ผู้สำเร็จราชการที่สง่าผ่าเผย ฉลาดหลักแหลมและมีอำนาจ จะซ่อนตัวอย่างน่าอนาถในห้องส่วนตัวของสตรีเช่นนี้? ขนาดรองเท้ายังไม่สวมใส่ หากให้คนนอกมาเห็นสภาพเขาที่เป็นเช่นนี้ ชื่อเสียงที่สั่งสมมาตลอดชีวิตคงจะถูกทำลายจนไม่เหลือ
จื่ออันวางกล่องยาลงดังปัง บังคับตนเองให้เดินไปทางนั้น แล้วกล่าวด้วยความจริงจังอย่างเต็มเปี่ยม “องค์หญิงเพคะ หม่อมฉันอธิบายได้ พวกเราเพิ่งจะพูดเรื่องจริงจังกัน”
เฉินหลิวหลิ่วเปลี่ยนจากความรู้สึกผิดหวังเมื่อครู่นี้ เป็นความตื่นเต้นแทน “เรื่องจริงจังอะไรเหรอ?
พวกท่านที่ต่างแต่งกายกันไม่เรียบร้อยคุยเรื่องจริงจังอันใดกันในห้องนี้? ข้าอยากจะฟัง”
“เรื่องนี้…” จื่ออันเหลือบมองไปที่มู่หรงเจี๋ยอย่างขอความช่วยเหลือ หวังว่าเขาจะออกมาช่วย
แต่มู่หรงเจี๋ยเหมือนจะมีความสุขที่นางตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก รอนางพูดถึง “เรื่องจริงจัง”
“เมื่อครู่นี้เจ้ายังเปลี่ยนชุดตรงนี้เลย” มู่หรงจ้วงจ้วงมองไปที่นางแล้วกล่าว
มู่หรงเจี๋ยเดินออกมาอย่างองอาจ หยิบเสื้อนอกสวมใส่ให้เรียบร้อย แล้วนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง “เซี่ยจื่ออัน เข้ามาจัดมงกุฎครอบผมของข้าให้ดีหน่อย”
จื่ออันเดินเข้าไปหยิบหวี กัดฟันพูดออกไป “พูดช่วยหม่อมฉันสักหน่อยก็ไม่ได้”
“ข้าไม่อาจพูดปดได้ เดิมทีคิดว่าเจ้าเป็นคนที่กล้าทำแล้วจะกลัารับ นึกไม่ถึงว่าจะยกข้ออ้างที่ไร้สาระขึ้นมาพูด และไม่กล้าพูดความจริง”
“ความจริง?” เฉินหลิวหลิ่วมองดูบนเตียงที่ไม่เป็นระเบียบ
จื่ออันดึงผมของเขา “ไม่มีความจริงอะไรทั้งนั้น ท่านนั่นแหละที่ดื่มสุรา แล้วก็มาทำตามอำเภอใจที่นี่”
“ทำตามอำเภอใจ?” เฉินหลิวหลิ่วเดินเข้าไปใกล้อีกหน่อย มองดูทั้งสองคนอย่างมึงงง ให้ตายเถอะ ฟังดูแล้วมันบ้ามากเลยนะ
“ทำตามอำเภอใจ? หรือว่าเจ้าไม่ชอบใจเหรอ?” มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองนางเล็กน้อย
เฉินหลิวหลิ่วมองจื่ออันอย่างอิจฉา “นางจะต้องชอบใจอยู่แล้ว”
“หลิวหลิ่ว!” จื่ออันมองไปที่นางอย่างขุ่นเคือง “คิดอะไรอยู่? ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดหรอกนะ”
เฉินหลิวหลิ่วกล่าว “สิ่งที่ข้าคิดมันชัดเจนมาก หรือว่ามันจะร้ายแรงกว่านั้น?”
มู่หรงจ้วงจ้วงยิ้มพลางดึงตัวนางออกมา “พอแล้ว เจ้าก็แค่อิจฉาล่ะสิ พวกเขาจะได้อภิเษกกันแล้ว แล้วเจ้ากับเซียวท่าเล่า?”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เฉินหลิวหลิ่วก็หน้าบึ้ง วันนั้นเซียวท่านัดนางออกไปข้างนอก นางดีใจที่สุด ยาก็เตรียมไว้พร้อมแล้ว วางแผนว่าหลังจากที่เขาเมาแล้วข้าวสารจะได้กลายเป็นข้าวสุก ใครจะไปรู้ว่าเขาจะพาซูชิงมาด้วย อีกทั้งนั่งลงพูดคุยกันได้ไม่กี่คำ ก็บอกว่าจะไปสุขา หลังจากไปแล้ว ก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย
