ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 435
กุ้ยไท่เฟยยิ้มเย้ยหยัน “ความหมายของฮูหยินผู้เฒ่าก็คือ ข้าพูดให้หวงไท่โฮ่วมีพระราชเสาวนีย์ลงมาไม่ได้เองเช่นนั้นหรอกหรือ? นางคงมีพระราชเสาวนีย์ลงมาแล้ว ถ้าสร้างความเชื่อมั่นให้นาง เรื่องนี้ไม่ช้าก็เร็ว”
ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มประชดประชัน “กุ้ยไท่เฟยเข้าใจผิดแล้ว หม่อมฉันไม่ได้หมายความเช่นนั้น หม่อมฉันเองก็รีบเหมือนกัน เห็นได้ว่าหว่านเอ๋อโตแล้วไม่ใช่เด็กอีกต่อไป แม้ว่าฮองเฮาจะมีพระราชเสาวนีย์ลงมา แต่หวงไท่โฮ่วไม่เคยแสดงท่าทีใดเลย ก็ทำให้ไม่สามารถกำหนดวันอภิเษกได้ มีเพียงแต่สัญญาว่าจะอภิเษกแต่ไร้วี่แววของวันอภิเษก จึงเกิดความกังวลใจอย่างเลี่ยงไม่ได้เพคะ”
กุ้ยไท่เฟยกล่าว “ได้ ข้ารับปากเจ้า ในวันที่ข่าวแพร่ออกไป จะเป็นวันที่หวงไท่โฮ่วมีพระราชเสาวนีย์ลงมา”
ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าว “เพคะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หม่อมฉันจะรอฟังข่าวจากท่านอย่างใจเย็น”
พูดจบก็ลุกขึ้นคำนับแล้วขอตัวกลับไป
ออกมาจากร้านจู้เสียนแล้ว ป้าชุ่ยยู่กล่าวถาม “ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านคิดว่าคำพูดของกุ้ยไท่เฟยเชื่อถือได้หรือไม่เจ้าคะ?”
ฮูหยินผู้เฒ่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง “น่าเชื่อถือหรือไม่ก็ตาม เรื่องนี้ก็ต้องรีบจัดการ วันนี้มหาเสนาบดีไปที่ไหน? ถ้าเขากลับมาก็มารายงานข้าด้วย”
“เจ้าค่ะ!” ป้าชุ่ยยู่กล่าว
ฮูหยินผู้เฒ่าสั่งต่อ “จริงสิ บอกหลานยู่ด้วยว่า สองสามวันนี้อย่าไปยุ่งกับคนของเรือนเซี่ยจื่อหย่วน จะได้ไม่เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น”
ป้าชุ่ยยู่ชะงักไปเล็กน้อย “เรื่องนี้…”
ฮูหยินผู้เฒ่าจ้องนางในทันที “เป็นอะไรไป?”
ป้าชุ่ยยู่ลดเสียงลงกล่าว “ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ วันนี้ป้าหลานยู่บอกว่าจะให้บทเรียนกับคุณหนูใหญ่เสียหน่อยเจ้าค่ะ”
“ให้บทเรียนอะไรกัน?” ฮูหยินผู้เฒ่าโมโหมาก “ข้าเคยบอกแล้วไง หากไม่มีคำสั่ง ใครก็ห้ามไปยุ่งกับทางเรือนเซี่ยจื่อหย่วน”
ป้าชุ่ยยู่อดไม่ได้ที่จะแก้ตัวแทนนาง “ฮูหนินผู้เฒ่า ได้โปรดระงับโทสะก่อนเจ้าค่ะ ป้าหลานยู่ก็แค่อยากช่วยท่านระบายความโกรธก็เท่านั้น”
“สร้างปัญหาให้ข้าจริง ๆ” ฮูหยินผู้เฒ่าเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว “บอกมาว่านางทำอะไร?”
“ไม่ได้ลงมือกับคุณหนูใหญ่โดยตรงหรอกเจ้าค่ะ แต่ส่งกุ้ยหยวนกับเสี่ยวซุนออกไปข้างนอก ให้บทเรียนกับพวกเขาเล็กน้อย” ชุ่ยยู่เดินตามออกมา “หลานยู่ทำอะไรรู้หนักเบาดี นางจงใจลงมือกับพวกเขาข้างนอก แบบนี้ถึงแม้ว่าคุณหนูใหญ่จะสงสัย แต่ก็ไม่มีหลักฐาน”
ฮูหยินผู้เฒ่าก็ยังคงโมโหมากอยู่ดี หลังจากขึ้นบนรถม้าไปแล้วก็ได้กล่าวเตือนชุ่ยยู่ “ต่อไปถ้าไม่มีคำสั่งจากข้า ใครก็ห้ามไปหาเรื่องทางเรือนเซี่ยจื่อหย่วนทั้งนั้น จะได้ไม่ทำลายงานใหญ่ของข้า”
“เจ้าค่ะ บ่าวทราบแล้ว แล้วจะช่วยเตือนหลานยู่ให้นะเจ้าคะ” ชุ่ยยู่ปาดเหงื่อที่หน้าผาก ความจริงนางได้เตือนสติป้าหลานยู่ไปแล้ว แต่ป้าหลานยู่บอกว่าจะต้องระบายความโกรธออกไปบ้าง ในเมื่อเซี่ยจื่ออันคอยปกป้องบ่าวรับใช้ ปกป้องกุ้ยหยวนผู้นั้น ก็ต้องให้นางลิ้มรสความเจ็บปวดสักหน่อย
แต่ว่าป้าชุ่ยยู่คิดว่าคุณหนูใหญ่คงจะไม่โมโหอะไรมากเพียงเพราะบ่าวรับใช้ อีกทั้ง หากไม่มีพวกเขาคอยรับใช้แล้วก็สามารถเปลี่ยนคนใหม่ได้ วันนั้นที่ช่วยกุ้ยหยวน นางก็แค่ต้องการแสดงความมีเมตตาและมีคุณธรรมต่อหน้าฝูงชนก็เท่านั้น
ตอนที่จื่ออันกลับมาถึงจวน ก็เป็นเวลาใกล้ค่ำแล้ว
เฉินหลิวหลิ่วก็ยังไม่ได้กลับจวน กลับมาที่จวนมหาเสนาบดีพร้อมกับจื่ออันและจ้วงจ้วง
จื่ออันพูดด้วยรอยยิ้ม “พวกท่านไม่ทำการทำงาน เอาแต่ติดตามข้า ไม่มีเรื่องอย่างอื่นให้ไปทำบ้างหรืออย่างไร?”
จ้วงจ้วงยักไหล่ “ข้าจะทำอะไรได้? เจ้าเจ็ดบอกว่าถ้าข้าว่างก็ช่วยจับตาดูจวนมหาเสนาบดีให้หน่อย ข้ามีเวลาว่างมากซะด้วยสิ ถ้าไม่มาจับตาดูที่จวนนี้ ยังจะทำอะไรได้อีก?”
หลิวหลิ่วกล่าว “จวนมหาเสนาบดีครึกครื้นจะตาย มีฉากดี ๆ ให้ดูเสมอ สนุกสนานจริง ๆ”
จื่ออันอดขำไม่ได้ “ดูเหมือนว่าเจ้าจะอยากให้เกิดเรื่องกับข้าเสียจริงนะ ฉากดี ๆ ล้วนอยู่รอบตัวข้า จะเกิดขึ้นตอนไหนก็ได้ ทว่าก็ไม่ใช่เรื่องดี”
“แต่เรื่องเลวร้ายทุกอย่างท้ายที่สุดแล้วก็กลายเป็นเรื่องดี ดูเจ้าสิ เดิมทีก็เป็นสาวน้อยผู้น่าสารที่ไม่มีใครรักใครเอ็นดูเลย ผ่านการขัดเกลาจากจวนมหาเสนาบดี ตอนนนี้เหมือนเกิดใหม่ เปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนละคน”
จื่ออันกล่าว “ถ้าตามที่เจ้าพูด ข้าจะต้องรู้สึกขอบคุณจวนมหาเสนาบดีใช่หรือไม่?”
ทั้งสามคนเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับพูดจาหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน แม้ว่าจื่ออันจะพูดเช่นนี้ แต่ว่าในใจนางก็รู้สึกได้ว่าสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้ก็ดีกว่าตอนที่เพิ่งจะมาถึงมากมายนัก
