ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 440
เพียงแต่หลังจากนั้นเกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย ทำให้องค์รัชทายาทและนางมีภาพจำที่เลวร้ายลง ทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นเพราะเซี่ยจื่ออัน
นางเกลียดเซี่ยจื่ออันเป็นอย่างมากจริง ๆ
“ใช่แล้ว องค์รัชทายาทแน่นอนว่าจะต้องชอบพอเจ้า แต่ว่าเซี่ยหว่านเอ๋อ ความชอบพอของผู้ชายนั้นเป็นเพียงแค่ชั่วครั้งชั่วคราว มีเพียงแค่ตนเองเท่านั้นที่จะทำให้ตนมีเกียรติยศและความร่ำรวยไปได้ตลอดการ แม่ในตอนนั้นก็เป็นเพราะว่าเชื่อใจท่านพ่อของเจ้ามากเกินไป คิดว่าเขาตลอดชีวิตนี้จะดีต่อข้า ดังนั้นจึงได้ปล่อยให้หยวนซื่อมีชีวิตอยู่ หากว่ารู้ได้ตั้งแต่ต้น ข้าคงจะกำจัดหยวนซื่อและเซี่ยจื่ออันทิ้งไป ตั้งแต่ตอนที่แต่งเข้ามายังจวนมหาเสนาบดีในปีที่สองนั้น”
ฮูหยินหลิงหลงเอ่ยออกมา แววตาปรากฏความโกรธเกลียดขุ่นเคืองขึ้นมา นางเสียใจจริง ๆ ที่ไม่ได้จัดการตั้งแต่ต้น
นางพบว่าเซี่ยหว่านเอ๋อจู่ๆก็ไม่อยากที่จะฟังความคิดเห็นของนางต่อ ถอนหายใจออกมาเบาๆ “ไปเถอะ ไปช่วยหลานยู่กลับมา อย่าได้ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่ามีข้อขุ่นเคืองกับเจ้า”
เซี่ยหว่านเอ๋อทำได้เพียงลุกขึ้นยืน นางรู้ว่าในตอนนี้นั้นมิอาจล่วงเกินฮูหยินผู้เฒ่าได้
นางเดินไปได้สองก้าว ก็หันกลับมามองฮูหยินหลิงหลงอีกครั้ง “ท่านแม่ ท่านก่อนหน้านี้เอ่ยมาว่าเฉินเอ้อร์เป็นบิดาของข้า ประโยคนี้ ตกลงแล้วเป็นเรื่องจริงหรือว่าเรื่องโกหกกัน?”
ฮูหยินหลิงหลงมองมายังนาง ค่อย ๆ เผยรอยยิ้มขึ้นมา “แน่นอนว่าโกหกเจ้า ใครใช้ให้เจ้าในตอนนั้นทำกับข้าอย่างหมดเยื่อใยขนาดนั้น?”
เซี่ยหว่านเอ๋อเบิกตากว้างขึ้น เอ่ยอย่างโมโห “ท่านรู้หรือไม่ว่าข้ามีปัญหามานานเท่าใด? ท่านทำไมถึงได้นำเรื่องแบบนี้มาเอ่ยล้อเล่นกัน?”
ฮูหยินหลิงหลงเอ่ยเกลี่ยกล่อม “ได้ เป็นแม่ที่ทำไม่ถูก แม่ขอโทษเจ้าแล้วกัน รีบไปเถิด”
เซี่ยหว่านเอ๋อใจล่วงหล่นลงไปบนพื้น แต่ว่าความโกรธยังคงไม่หายไป “ข้ากลับมาค่อยมาคิดบัญชีกับท่าน”
พูดจบ ก็นำสาวใช้เดินออกไป
เมื่อมาถึงยังเรือนเซี่ยจื่อหย่วน นางก็ได้ยินหลานยู่ส่งเสียงกรีดร้อง นางรีบเร่งเข้าไป พบตาวเหล่าต้าถือแส้ตีลงไปหลานยู่พอดี นางส่งเสียงอย่างโกรธโมโห “หยุดมือเดี่ยวนี้!”
ตาวเหล่าต้าฟังเพียงแต่คำสั่งของเซี่ยจื่ออันเท่านั้น สำหรับการมาถึงและน้ำเสียงกรุ่นโกรธของเซี่ยหว่านเอ๋อสามารถที่เอ่ยออกมานั้นถูกเมินเฉยไม่ใส่ใจ ยังคงทุบตีต่อไป
หลานยู่อดทนมาแล้วหลายแส้ คนใกล้จะเป็นลมสลบไปแล้ว กำลังร้องขอความช่วยเหลือ เมื่อพบว่าเซี่ยหว่านเอ๋อเข้ามา จึงรีบเร่งร้องของความช่วยเหลือ “คุณหนูรองช่วยบ่าวด้วยเจ้าค่ะ”
มู่หรงจ้วงจ้วงยิ้มเย็นเอ่ยออกมา “ดูท่าแล้ว หลานยู่คงจะเป็นบ่าวที่มีพรสวรรค์ที่สุดแล้วกระมัง คุณหนูใหญ่ในจวนไม่ได้เป็นที่รักใคร่ ดังนั้นคำพูดของคุณหนูใหญ่ ล้วนหยิ่งผยองและไม่สนใจ แต่ว่าเมื่อคุณหนูรองเข้ามานั้น จึงได้เอ่ยเรียกแทนตนว่าบ่าวทันที หน้าช่างเปลี่ยนเร็วจริงเชียว”
เซี่ยหว่านเอ๋อพบว่ามู่หรงจ้วงจ้วงอยู่ด้วย ก็ไม่ดีนักที่จะทำเกินไป นางเข้ามาทำความเคารพ แล้วเอ่ยถามจื่ออัน “หลานยู่เป็นคนข้างกายของท่านย่า ท่านพี่แขวนเอาไว้อย่างนี้ แล้วทุบตีคงจะไม่ค่อยดีนัก”
จื่ออันรู้สึกว่าการที่เซี่ยหว่านเอ๋อจู่ ๆ ก็ปรากฎตัวขึ้นนั้นเหนือความคาดหมาย โดยเฉพาะช่วงนี้ที่ทั้งสองคนนั้นไม่ได้ไปมาหาสู่กัน เซี่ยหว่านเอ๋อมัวแต่ใส่ใจที่ทำให้ได้ใจองค์รัชทายาทคืนมา ไม่มีเวลาที่จะมาสร้างความลำบากให้แก่นางอีก
จื่ออันรู้จักลักษณะนิสัยของเซี่ยหว่านเอ๋อเป็นอย่างดี นางไม่มีทางที่จะจิตใจดีมาช่วยเหลือหลานยู่แบบนี้ มีเพียงความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวก็คือ เรื่องนี้เป็นนางที่บ่งการอยู่
ดูเหมือนว่าหากแขวนเอาไว้เช่นนี้ก็ไม่มีประโยชน์อันใด หลานยู่ปากแข็งกระด้าง จะต้องลงมือต่อไปอย่างไม่ลดละถึงจะดี
ดังนั้นนางยิ้ม แล้วมองไปยังเซี่ยหว่านเอ๋อพลางเอ่ยขึ้นมา “น้องหญิงพูดมาก็มีเหตุผล แขวนเอาไว้อย่างนี้จริง ๆ แล้วไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ เสี่ยวตาวเอานางลงมา”
พูดจบ ก็โยนก็โยนกริชไปยังตาวเหล่าต้า
ตาวเหล่าต้ารับคำสั่ง กระโดดพุ่งตัวขึ้นมาตัดเชือกจนขาด หลานยู่ก็ตกลงมาบนพื้น
จื่ออันมองยังหลานยู่อย่างอดทน แล้วเอ่ยถามออกมา “เสี่ยวซุนและกุ้ยหยวนอยู่ที่ใดกัน?”
หลานยู่เมื่อพบว่าเซี่ยหว่านเอ๋อมาแล้ว ชั่วขณะนั้นก็เปลี่ยนเป็นไม่กลัวเกรงขึ้นมา “คุณหนูใหญ่ทำไมถึงได้สร้างความลำบากให้แก่พวกเราเหล่าทาสรับใช้กันด้วย? พวกเขาไปที่ใดกันข้าจะรู้ได้อย่างไร? หรือว่าหากคนของเซี่ยจื่อหย่วนแอบอู้งานกันต่างก็ต้องมาตามหากับข้าหรือ?”
