ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 449
หูฮวนสี่มองมายังจื่ออัน รู้สึกว่าพบเจอกันก็สายไปเสียแล้ว หญิงสาวเยี่ยงนี้ควรที่จะไปมาหาสู่กันให้มากกว่านี้
อีกเพียงครู่หนึ่งหลังจากนั้น หูซิ่งก็เดินเข้ามา เมื่อเข้ามาก็โค้งคำนับเอ่ยขอโทษ “อัยหย๋า ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ขอรับ ที่แท้วันนี้ก็ได้ซื้อสาวใช้มาคนหนึ่งจริงด้วย เพราะว่าสาวใช้คนนี้ที่ซื้อเข้ามานั้นไว้ให้ห้องครัวด้านหลังใช้สอย ดังนั้นฮัวเหนียงจึงไม่รู้เรื่อง ข้าเมื่อครู่ถึงได้รู้ว่าเป็นห้องครัวหลี่ต้าเหนียงซื้อไว้ ชื่อว่าเสี่ยวซุนใช่หรือไม่? ข้าได้สั่งให้คนนำนางขึ้นมาแล้ว”
จื่ออันเองก็ไม่ได้แสดงออกว่ายินดีมากนัก เพียงแต่เผยยิ้มแล้วเอ่ย “ขอบคุณคุณชายใหญ่มากจริง ๆ”
“คุณหนูใหญ่เกรงใจกันเกินไปแล้ว” หูซิ่งเอ่ยออกมา
ไม่นานนัก เสี่ยวซุนก็ถูกนำออกมา
ใบหน้านางเต็มไปด้วยน้ำตา ดูตื่นตระหนกตกใจ เสื้อผ้าฉีกขาด ใบหน้านั้นมีรอยประทับของฝ่ามือ ดูคล้ายกับโดนผู้อื่นตบเข้า
นางเดิมนั้นไม่ยินยอมที่จะเข้ามา คิดว่าบ่าวรับใช้นั้นจะลากนางเข้ามาต้อนรับลูกค้า จึงได้ล่าช้าออกไป เมื่อเข้ามาแล้วพบเข้ากับจื่ออัน ขณะนั้นก็ร้องไห้ออกมาแล้วถลาเข้าไป
จื่ออันถึงแม้จะปวดใจ แต่ก็มิอาจจะแสดงออกมาต่อหน้าหูซิ่งได้ ทำได้เพียงแต่เอ่ยดุออกมาอย่างโกรธเคือง “ผ่านบทเรียนครั้งนี้แล้ว คงจะภักดีขึ้นใช่ไหม？”
เสี่ยวซุนร้องไห้ไปพลางผงกศีรษะ “บ่าวได้รับบทเรียนแล้วเจ้าคะ”
นางถึงแม้ว่าจะไม่ฉลาดนัก แต่ก็ติดตามจื่ออันมาได้ช่วงระยะเวลาหนึ่งแล้ว รู้ว่าจื่ออันคงไม่ได้เอ่ยประโยคนี้ออกมาโดยไร้เหตุไร้ผล
จื่ออันมองมายังหูซิ่ง “ซื้อมาเป็นเงินเท่าใดกัน？ข้าบอกไว้แล้วว่าคืนให้สิบเท่า”
หูซิ่งยิ้มแล้วโบกมือ “เรื่องนี้คงจะไม่ต้องแล้ว คุณหนูใหญ่เป็นเพื่อนกับน้องสาวข้า ข้าก็จะคิดเสียว่าใช้โอกาสที่มีสั่งสอนผู้อื่นไปในตัว”
จื่ออันจึงได้เอ่ยออกมา “ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องขอบคุณคุณชายใหญ่แล้ว”
หูซิ่งเกรงว่าหูฮวนสี่จะเอ่ยถึงเรื่องสมุดบัญชีขึ้นมาอีกครั้ง จึงได้เอ่ย “เรียบร้อยแล้ว องค์หญิงและคุณหนูใหญ่ก็เชิญกลับเถอะขอรับ เปลี่ยนเป็นวันหน้าข้าขอเป็นเจ้าภาพเชิญทั้งสองท่านกินข้าวสักมื้อ วันนี้ในที่นี้นั้นไม่ค่อยจะเหมาะสมนัก สถานที่เองก็ไม่ค่อยดี”
มู่หรงจ้วงจ้วงลุกขึ้นยืน “ตกลง รอกินอาหาารมื้อนี้จากคุณชายใหญ่แล้ว”
“ส่งเสด็จองค์หญิง!” หูซิ่งรีบร้อนคำนับ
หูฮวนสี่เหลือบมองยังเขา มีบางอย่างที่อยากจะพูดแต่กลับหยุดเอาไว้ เดิมเพียงแค่อยากกระทำออกมาให้หูซิ่งได้เห็น หูซิ่งรีบร้อนเอ่ย “น้องสาวเองรีบกลับไปกับองค์หญิงเถอะ ที่ไม่ใช่สถานที่ที่หญิงสาวที่ดีควรจะมา”
“อย่างนั้นก็ดี เรื่องของโรงเหล้าเดือนค้างฟ้านั้น วันหลังค่อยพูดกัน!” หูฮวนสี่เอ่ย แล้วจึงเดินออกไปพร้องกับจ้วงจ้วงและจื่ออัน
หลังจากออกมาแล้วนั้น หูฮวนสี่จึงได้ลาแยกตัวออกมา
จื่ออันและมู่หรงจ้วงจ้วงขึ้นมาบนรถม้า และนำเสี่ยวซุนเองลากขึ้นมาด้วย เมื่อขึ้นรถม้ากันเรียบร้อยแล้ว จื่ออันจึงได้ลูบคลำไปยังใบหน้าของเสี่ยวซุนพร้อมทั้งเอ่ยถาม “พวกเขานอกตบตีเจ้าแล้ว ยังมีคนรังแกเจ้าอีกหรือไม่?”
เสี่ยวซุนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสะอื้นไห้ “มีเพียงแค่ตบยังใบหน้าไม่กี่ครั้งเจ้าค่ะ แล้วก็ไม่มีอย่างอื่นแล้ว”
จื่ออันจึงได้วางใจลง ถูกตบตีใบหน้าเพียงไม่กี่ครั้งยังดี สิ่งที่กลัวที่สุดก็คือการถูกรังแก
“แล้วกุ้ยหยวนเล่า?” เสี่ยวซุนจู่ๆก็นึกขึ้นมาได้ “กุ้ยหยวนเองก็ถูกนำตัวไปด้วยเช่นกันเจ้าค่ะ ตามหาตัวกุ้ยหยวนเจอหรือไม่เจ้าคะ?”
“องค์หญิงได้สั่งให้คนออกไปตามหาตัวแล้ว เจ้าวางใจได้ กุ้ยหยวนเองก็ต้องไม่เป็นอะไร” จื่ออันเอ่ยปลอบประโลมออกมา แต่ในใจนั้นกลับยังคงกังวลอยู่เป็นอย่างมาก
เสี่ยวซุนร้องไห้แล้วเอ่ยออกมา “องค์หญิง เป็นหลานยู่…”
จื่ออันส่งเสียงออกมา “พอแล้ว ข้ารู้เรื่องแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรออกมาแล้ว”
แววตานางนั้นมีประกายของความเย็นชาอยู่ เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ นางไม่มีทางที่จะปล่อยหลานยู่ไปเป็นอันขาด
มู่หรงจ้วงจ้วงเหลือบมองใบหน้าที่น่าสงสารนั้นของเสี่ยวซุน ได้แต่ถอดหายใจออกมาเบา “จวนมหาเสนาบดีแห่งนี้ตกลงแล้วจะกลายเป็นปีศาจไปจนถึงเมื่อใดกัน? เจ้าเดิมสามารถที่จะแต่งออกไปได้แต่เนิ่น ๆ แต่ว่าป้าซือจูก็มาตายไปเสียอีก เจ้าเจ็ดจึงต้องไว้ทุกข์”
จื่ออันเผยยิ้มออกมา “ข้าแม้แต่นิดนั้นก็ไม่ได้ร้อนรน”
ผู้ที่เคยทำร้ายนาง ผู้ที่เคยทำร้ายเจ้าของร่างเดิมอย่างเซี่ยจื่ออันล้วนแต่ยังมีชีวิตความเป็นอยู่ดี นางไม่รีบร้อนที่จะแต่งออกไป
