ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 451

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 451

ชุ่ยยู่ที่เห็นว่านางโกรธมาก ก็ไม่กล้าละเลย จึงรีบไปตามฮูหยินผู้เฒ่ามา

ช่วงนี้ฮูหยินผู้เฒ่านอนไม่ค่อยจะหลับ ต้องพึ่งชาคลายกังวลถึงจะหลับได้ พอทำท่าว่าจะหลับ ชุ่ยยู่ก็เข้ามา ตะโกนเรียกนางเบา ๆ “ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ!’

ฮูหยินผู้เฒ่าลืมตาขึ้นในทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห “เรียกข้าในยามนี้ จักต้องมีเรื่องด่วนอันสมควร”

ป้าชุ่ยยู่กล่าวออกไปอย่างเกรงกลัว “ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ คุณหนูใหญ่มาแล้วเจ้าค่ะ นางบอกว่าจะไปร้องทุกข์”

ฮูหยินผู้เฒ่าโมโหเป็นอย่างยิ่ง “ฟั่นเฟือนหรืออย่างไร? ช่วงนี้ในจวนมหาเสนาบดียังมีเรื่องให้ผู้อื่นขบขันไม่พออีกหรือ? คดีวางเพลิงเพิ่งจะจบไป คนมากมายกำลังจับจ้องมาที่จวนของพวกเราอยู่? แต่ตอนนี้นางจะไปร้องทุกข์ ไม่ยอมให้จวนมหาเสนาบดีของข้าสงบสุขได้เลยหนา”

ป้าชุ่ยยู่กล่าวอย่างช่วยไม่ได้ “ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ ดูเหมือนว่าคุณหนูใหญ่จะโกรธมาก ท่านก็ช่วยไปคุยกับนางเสียหน่อยเถิด”

ฮูหยินผู้เฒ่าปัดมือ “ไม่ ข้าจะคุยกับนางในขณะที่ข้าโมโหโทโสเช่นนี้ได้อย่างไร จะแสดงความโกรธออกไปไม่ได้ ต้องเลี่ยงเหตุร้าย”

ทันทีที่พูดจบ นางก็โมโหขึ้นมาอีกครั้ง “นางต้องการทำอะไรกันแน่? คนก็ถูกโบยจนมีสภาพเช่นนี้แล้ว ข้ายังไม่ต่อว่านางเลย ไฉนนางถึงมาซักไซ้เอาความจากข้าในยามดึกดื่นมืดค่ำเสียได้ ตอนนี้นางคงคิดว่าตนเองเป็นพระชายาเอกของผู้สำเร็จราชการแล้วกระมัง”

นางกล่าวไม่ทันขาดคำ ก็มีบ่าวรับใช้ผู้หนึ่งเข้ามารายงาน “ฮูหยินผู้เฒ่า เกิดเหตุเพลิงไหม้ที่สวนดอกไม้ด้านหลัง กระท่อมไม้ที่ตานชิงเสี้ยนจู่จะย้ายเข้าไปอยู่ก็ถูกเผาไปด้วย อีกทั้งกำแพงที่สร้างขึ้นมาใหม่ ก็ถูกทำลายทิ้งเช่นกัน”

ฮูหยินผู้เฒ่าหน้าเขียวหน้าดำ จ้องไปที่ป้าชุ่ยยู่ “หลานยู่อยู่ไหน?”

ชุ่ยยู่ไม่กล้าบอกว่าเห็นนางออกไปแล้ว ได้แต่กล่าว “หลังจากที่ท่านหมอรักษาอาการบาดเจ็บให้นาง ก็พักอยู่ในห้องตลอดเจ้าค่ะ”

“เรียกนางออกมาก่อน” ฮูหยินผู้เฒ่านึกถึงการกระทำของหลานยู่ในวันนี้ ที่ไม่ยอมปล่อยวางอะไรเลย ทั้งยังมาโทษนางอีกที่ไม่ออกหน้าช่วยเหลือ หลานยู่ผู้นี้ช่างโง่เขลาเสียจริง

ชุ่ยยู่ให้เด็กรับใช้ไปส่งข่าวให้หลานยู่ ส่วนตนเองก็เปลี่ยนชุดให้กับฮูหยินผู้เฒ่า

เพิ่งสวมใส่ชุดเสร็จ หลานยู่ก็เข้ามาพอดี

เพราะนางถูกแซ่ฟาดจนได้รับบาดเจ็บจึงเดินกะโผลกกะเผลกมา ดวงตาแลดูจองหอง

“ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านเรียกพบบ่าวหรือเจ้าคะ?” หลานยู่เดินเขามาถาม

“เหตุเพลิงไหม้ที่สวนดอกไม้ด้านหลัง เป็นฝีมือเจ้าใช่หรือไม่?” ฮูหยินผู้เฒ่าอดกลั้นความโมโหเอาไว้ แสดงสีหน้าอ่อนโยนเท่าที่จะทำได้

หลานยู่เห็นว่าฮูหยินผู้เฒ่าไม่มีทีท่าว่าจะตำหนิแม้แต่น้อย จึงยอมรับออกไป “ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ ความจริงบ่าวกับคุณหนูรองเป็นคนทำเจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าจ้องมองนาง “หลานยู่ เจ้าอยู่กับข้ามากี่ปีแล้ว?”

หลานยู่ตอบอย่างไม่ต้องคิด “บ่าวอยู่ข้างกายท่านมาตั้งแต่อายุสิบสาม ตอนนี้ก็สามสิบสี่ปีแล้วเจ้าค่ะ”

“สามสิบสี่ปี เป็นระยะเวลานานหลายปีเลยทีเดียว เจ้ากับชุ่ยยู่ล้วนไม่ได้แต่งออกไป อยู่ข้างกายข้าเสมอมา หลายปีมานี้ ข้าไม่เคยทำเรื่องอันที่ไม่ยุติธรรมต่อพวกเจ้าเลย ใช่หรือไม่? “ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวถาม

หลานยู่กล่าวอย่างซาบซึ้งใจ “ฮูหยินผู้เฒ่าดีกับบ่าวและชุ่ยยู่มาโดยตลอด บ่าวรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณของท่านยิ่งนัก”

ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “หลานยู่ นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะปกป้องเจ้า หลังจากจบเรื่องนี้แล้ว เจ้าก็จงออกไปจากจวนเสียเถิด”

หลานยู่มีทีท่าที่ตกใจ ริมฝีปากสั่นเล็กน้อย “ฮูหยินผู้เฒ่าหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ?”

ฮูหยินผู้เฒ่าจัดชุดให้เป็นระเบียบ “ตอนนี้เซี่ยจื่ออันอยู่ที่ด้านนอก นางขู่ว่าจะไปร้องทุกข์ เจ้าว่าควรทำอย่างไรดี?”