ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 453
พอบ่าวรับใช้ยกน้ำชามาให้ ฮูหยินผู้เฒ่าจึงยกขึ้นมาจิบเล็กน้อย นางมองจื่ออันผ่านความอึมครึม ก็รู้ได้ถึงเป้าหมายของนาง ไปร้องทุกข์ก็จะยิ่งดึงดูดความสนใจของคนจำนวนมาก เช่นนั้นทุกคนก็จะจับจ้องมาที่จวนมหาเสนาบดี เท่ากับจวนถูกควบคุมดูแล
ฮูหยินผู้เฒ่าสงบสติอารมณ์ “หลานยู่ก็ถูกเจ้าลงโทษไปแล้ว เรื่องนี้ก็ให้แล้ว ๆ กันไปเถิด ข้าจะให้คนส่งของไปให้ทางเรือนเซี่ยจื่อหย่วน เพื่อแทนคำขอโทษจากหลานยู่ เจ้าคิดว่าดีหรือไม่?”
จื่ออันยิ้มเย้ยหยัน “ไม่ดีเจ้าค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่า เรือนเซี่ยจื่อหย่วนแม้ว่าจะไม่มั่งคั่งเหมือนเรือนอื่น ๆ ในจวนมหาเสนาบดี ทว่าของที่จำเป็นก็มีครบหมดแล้ว ไม่ต้องการของมีค่าอื่นใดอีก”
ป้าหลานยู่ที่ได้ยินคำพูดก้าวร้าวของจื่ออัน ก็รู้สึกไม่อยากอ่อนข้อให้เลยแม้แต่น้อย “เจ้าก็ทุบตีข้าไปแล้วนี่? หากต้องไต่สวน ฮูหยินผู้เฒ่าก็ไต่สวนเจ้าได้เช่นกัน”
“เจ้าเป็นคนก่อเรื่องก่อน ไม่รู้หรืออย่างไร?” จื่ออันกวาดสายตามองไปที่นางอย่างเย็นชา “อีกเรื่อง ข้าคุยกับฮูหยินผู้เฒ่า เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย? กลับไปยืนด้านข้างซะ”
ฮูหยินผู้เฒ่ามองใบหน้าที่เกรี้ยวกราดของหลานยู่ “พอได้แล้ว เจ้าออกไปเถิด”
หลานยู่กล่าวอย่างไม่เต็มใจ “ฮูหยินผู้เฒ่า แม้ว่านางจะไปร้องทุกช์ พวกเราก็จะไม่เป็นอะไรอยู่ดี เพราะนางไม่มีหลักฐานที่จะพิสูจน์ว่าข้าเป็นคนทำ ไม่ว่านางจะพูดอย่างไร ทางศาลไม่มีทางเชื่อนางหรอกเจ้าค่ะ”
ฮูหยินผู้เฒ่าตบโต๊ะแล้วขึ้นเสียง “ไสหัวออกไปซะ!”
หลานยู่ที่ถูกฮูหยินผู้เฒ่าตะคอกก็ตัวสั่นเทาอย่างช่วยไม่ได้ ไม่กล้าล้ำเส้นอีก ออกไปด้วยท่าทีที่ไม่เต็มใจ
ฮูหยินผู้เฒ่ามองจื่ออัน “เรื่องที่จะไปร้องทุกข์ ข้าคิดว่าคงจะไม่ได้ หากยังรู้สึกขุ่นเคืองใจ จะทุบตีนางอีกสักรอบก็ย่อมได้”
เมื่อป้าหลานยู่ที่อยู่หน้าประตูได้ยินคำพูดนี้ ก็แทบไม่อยากจะเชื่อหูของตนเองเลย ที่เมื่อสักครู่ฮูหยินผู้เฒ่าบอกว่าจะปกป้องนางครั้งนี้ ทว่าตอนนี้กลับให้เซี่ยจื่ออันทุบตีนางเพื่อระบายความโกรธเสียแล้ว?
จื่ออันกล่าว “ฮูหยินผู้เฒ่าก็น่าจะรู้ เมื่อครู่นี้ที่สวนดอกไม้ด้านหลังเกิดเพลิงไหม้ เผาไม้ของข้าไปเป็นจำนวนมาก อีกอย่างกำแพงที่ล้อมรอบก็พังทลายจนหมด”
ฮูหยินผู้เฒ่าถอนหายใจแรง “เจ้าจะคิดบัญชีนี้กับข้าหรืออย่างไร?”
“เพียงแค่ตรวจสอบ ก็จะรู้แล้วว่าใครเป็นคนทำ เรื่องที่ทางจวนมหาเสนาบดีกับข้าเป็นปรปักษ์ต่อกันนั้นชัดเจนอยู่แล้ว ย่อมจะไม่ใช่คนของข้า แต่เป็นคนของฮูหยินผู้เฒ่า”
“ใครจะรู้อาจเป็นเจ้าเองก็ได้ที่สั่งคนให้ไปวางเพลิง ทำลายกำแพงเองแล้วโยนความผิดให้กับข้า?” ฮูหยินผู้เฒ่าก็หาได้โง่ไม่ หากยอมรับในตอนนี้เซี่ยจื่ออันก็จะยิ่งได้ใจ
จื่ออันยิ้มอย่างเยือกเย็น “ท่านย่า การคาดเดาของท่านปราศจากเหตุผล เช่นนั้นก็เชิญคนจากศาลมาไต่สวนเรื่องนี้จะดีกว่า”
ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกหดหู่ใจ “เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่ต้องเจรจากันอีกต่อไปอีก”
อันที่จริงฮูหยินผู้เฒ่าก็รู้สึกท้อใจยิ่งนัก ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่นางกับเซี่ยจื่ออันมาถึงขั้นที่ต้องเจรจาต่อรองกัน? เมื่อก่อนในจวนแห่งนี้ คำพูดนางถือเป็นคำสั่ง ใครหรือจะกล้าไม่เชื่อฟัง?
ความท้อแท้ใจอย่างช่วยไม่ได้นี้ของฮูหยินผู้เฒ่า สำหรับหลานยู่แล้วมันไร้ประโยชน์สิ้นดี นางรับไม่ได้กับการประนีประนอมของฮูหยินผู้เฒ่าจริง ๆ
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เซี่ยหว่านเอ๋อมาถึงหน้าประตู นางโบกมือเรียกหลานยู่ให้เข้าไปหา พูดให้นางคลายกังวลเบา ๆ “เจ้าก็อย่าได้โทษท่านย่าเลย ตอนนี้ท่านย่าจำต้องหวั่นเกรงนาง นอกเสียจากนางจะตายไปเสีย มิเช่นนั้นฮูหยินผู้เฒ่าก็ยังต้องยำเกรงนางอยู่”
หลานยู่ตกใจเล็กน้อย เงยหน้ามองเซี่ยหว่านเอ๋อ “ความหมายของคุณหนูรองก็คือ?”
เซี่ยหว่านเอ๋อสะบัดมือ “ก็ไม่มีอะไร เพียงแค่พูดให้เจ้าคลายกังวลก็เท่านั้น หากเจ้าอยากยุติความขัดแย้งจริง ๆ เจ้าก็ต้องยกน้ำชาเข้าไป โขกหัวยอมรับผิด หรือจะรอให้นางแสดงความมีเมตตาต่อเจ้าดี”
หลานยู่กระซิบเบา “คุณหนูรอง ขอข้าพูดอะไรกับท่านเป็นการส่วนตัวหน่อยได้ไหมเจ้าคะ?”
เซี่ยหว่านเอ๋อยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ปลาติดเบ็ดแล้ว
ฮูหยินผู้เฒ่าที่เห็นเซี่ยจื่ออันไม่ยอมผ่อนปรน ก็อดไม่ได้ที่จะโมโหขึ้นมา “เซี่ยจื่ออัน เจ้าอย่าได้รังแกกันให้มากนักเลย”
ตาวเหล่าต้าเมื่อเห็นว่าฮูหยินผู้เฒ่าขึ้นเสียงดัง ดวงตาก็เย็นเยียบ ยืนขึ้นแล้วก้าวไปข้างหน้า “ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านก็อย่ารังแกกันให้มากนักเลย”
ฮูหยินผู้เฒ่าจ้องตาวเหล่าต้า “บ่าวในเรือนของเจ้า หยาบคายแบบนี้ทุกคนไหม?”
จื่ออันยิ้มเบา ๆ “ช่วยไม่ได้เจ้าค่ะ ก็บ่าวของท่านหยาบคายกับข้าก่อน บ่าวของข้าก็ไม่ใช่ผู้ที่จะยอมอ่อนข้อให้ผู้ใดง่าย ๆ ต้องปกป้องเจ้านายเหมือนกัน จริงไหมเจ้าคะ?”
