ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 454
ฮูหยินผู้เฒ่าอยากจะโยนจื่ออันออกไปข้างนอกจริง ๆ การเซ้าซี้นี้ ทำให้นางรู้สึกเหนื่อยไปทั้งกายและใจ “ดี นอกจากเรื่องไปร้องทุกข์ นอกนั้นก็แล้วแต่เจ้าจะจัดการเลย”
จื่ออันที่รอคำพูดนี้อยู่ “ดียิ่งนัก ในเมื่อท่านพูดแล้ว เช่นนั้นฮูหยินผู้เฒ่าก็มอบตัวหลานยู่ให้แก่ข้าก็แล้วกัน”
“ข้าก็บอกไปแล้วอย่างไรเล่าว่า ให้เจ้าทุบตีนางได้อีกครั้ง” ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวออกไปอย่างไม่เต็มใจ
“ฮูหยินผู้เฒ่าเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้ต้องการจะทุบตีนาง หรือลงโทษนางเสียหน่อย ข้าแค่ต้องการให้ฮูหยินผู้เฒ่ามอบนางให้แก่ข้า” จื่ออันกล่าวแก้ไข
“หมายความว่าอย่างไร?” ฮูหยินผู้เฒ่าชะงักไปเล็กน้อย สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ จึงจ้องไปที่จื่ออันแล้วถาม
“มอบนางให้แก่ข้า…เดี๋ยวข้าจัดการเอง!”
ฮูหยินผู้เฒ่าตระหนักได้ในทันทีว่า เป้าหมายที่นางมาที่นี่ในคืนนี้หาใช่ต้องการไปร้องทุกข์ไม่ แต่นางต้องการตัวหลานยู่
นางจะฆ่าหลานยู่? กล้าเหรอ?
แม้ว่าหลานยู่จะอวดดีและโง่เขลา แต่ก็เป็นคนที่คอยรับใช้นางมาเป็นเวลาเนิ่นนานหลายปีแล้ว ฆ่าหลานยู่ก็เท่ากับเป็นการบอกบ่าวผู้ภักดีของนางที่อยู่ในจวนแห่งนี้ว่า ฮูหยินผู้เฒ่าผู้สูงส่ง ไม่อาจปกป้องบ่าวเพียงคนเดียวได้ ขนาดบ่าวอาวุโสข้างกายยังถูกฆ่าได้ ต่อไปภายภาคหน้า ใครจะยังภักดีอยู่อีก?
“ตีสุนัขยังต้องดูหน้าเจ้าของ เซี่ยจื่ออัน เจ้าคิดจริง ๆ เหรอว่าข้าเกรงจะกลัวเจ้า?” ฮูหยินผู้เฒ่าเลิกคิ้วขึ้นแล้วขึ้นเสียง
ผุดรอยยิ้มบางเบาขึ้นบนใบหน้าของจื่ออันเล็กน้อย “ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ยินยอมให้ไปร้องทุกข์ ทั้งยังไม่ส่งตัวผู้กระทำผิดให้แก่ข้าอีกด้วย เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่าน จะให้เรื่องนี้แล้วกันไปอย่างนั้นเหรอเจ้าคะ?”
ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวอย่างเยือกเย็น “ข้าก็บอกไปแล้ว เจ้าจะทุบตีนางอีกครั้งก็ได้”
จื่ออันส่ายหัว “ดูท่า ฮูหยินผู้เฒ่าจะไม่ยอมเสียอะไรเลยนะเจ้าคะ”
ในเวลานี้เองที่ หลานยู่ยกน้ำชาเข้ามา ตรงไปคุกเข่าลงต่อหน้าเซี่ยจื่ออัน “คุณหนูใหญ่ บ่าวรู้ว่าตนเองนั้นผิดมหันต์ คุณหนูใหญ่จะทุบตีหรือจะฆ่า บ่าวก็ยินยอมทั้งสิ้น ชาจอกนี้ถือเป็นการขอขมาต่อท่านเจ้าค่ะ”
เหตุไม่คาดฝันนี้ ทำให้จื่ออันตกใจได้จริง ๆ
ฮูหยินผู้เฒ่าขมวดคิ้วทันที มือทั้งสองจับที่เท้าแขนไว้ มีท่าทีเหมือนรีบร้อนจะลุกขึ้น
หลานยู่ติดตามนางมาเป็นเวลาสามสิบกว่าปี ฮูหยินผู้เฒ่าจึงรู้นิสัยใจคอของนางดี นางดูถูกเซี่ยจื่ออันมาโดยตลอด จนถึงตอนนี้ก็เกลียดเข้ากระดูกดำไปแล้ว ไม่มีทางจะคุกเข่าลงต่อหน้าเพื่อยกชาขอขมาเด็ดขาด
ในชามียาพิษ!
หลานยู่เสียสติไปแล้วหรืออย่างไร? กล้าวางยาฆ่าเซี่ยจื่ออันที่นี่ ไม่เท่ากับเป็นการถ่มน้ำลายรดฟ้าหรอกเหรอ?
ชุ่ยยู่เองก็ตระหนักรู้ได้ ไม่ว่าเรื่องอะไรฮูหยินผู้เฒ่าจะเป็นคนจัดการเอง ไม่จำเป็นที่เจ้าจะต้องเข้ามายุ่งเกี่ยว”
พูดจบ ก็จะหยิบชาออกไป
แต่ว่าหลานยู่กลับไม่ให้นางนำชาออกไป คุกเข่าลงต่อหน้าจื่ออันและจ้องมองนางอยู่เช่นเดิม “คุณหนูใหญ่ ได้โปรดให้อภัยบ่าวด้วยเจ้าค่ะ!”
จื่ออันมองออกและเข้าใจดี นางมองตาวเหล่าต้าแล้วพยักหน้า “นำชามาให้ข้า”
ถ้ามองไม่ผิด เมื่อครู่นี้เซี่ยหว่านเอ๋อก็อยู่ด้านนอกด้วย
วางยาฆ่านาง เป็นความผิดของหลานยู่ ไม่สามารถดึงเซี่ยหว่านเอ๋อเข้ามาเกี่ยวข้องได้ ถ้าจะต้องสืบสวนจริง ๆ ก็สืบสาวราวเรื่องได้ถึงฮูหยินผู้เฒ่านั้น
เซี่ยหว่านเอ๋อฉลาดถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? รู้จักใช้ประโยชน์จากคนข้างกายของฮูหยินผู้เฒ่าให้มาลงมือกับนาง
คิด ๆ ดูแล้ว เรื่องราวในครั้งนี้ นางคงมีส่วนเอี่ยวด้วยไม่น้อยเลยทีเดียว
