ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 459
การตายของหลานยู่ ดูเหมือนจะไม่ได้จุดประกายไฟแห่งโทสะแต่อย่างใด ทว่านางได้ปลุกเร้าความเกลียดชัง ทำให้ทั้งสองฝ่ายไม่อาจลบล้างมันออกจากใจได้
จื่ออันคิดว่ากุ้ยหยวนจะอยู่ที่จวนมหาเสนาบดีแห่งนี้ต่อไปอีกไม่ได้ ดังนั้นตอนที่นางอยู่จวนอ๋องเหลียง ก็ได้ถามเขาว่าจะรับกุ้ยหยวนเอาไว้เป็นบ่าวรับใช้ได้หรือไม่
อ๋องเหลียงส่ายหัว “หากเจ้าหวังให้เขามีอนาคตที่สดใส ก็ควรจะไปหาเสด็จอา ให้เขาเก็บเกี่ยวประสบการณ์ในกองทัพเสียหน่อย”
“กองทัพ?” ความจริงแล้วจื่ออันก็เคยคิดเช่นนี้ แต่ก็เกรงว่ากุ้ยหยวนจะใช้ชีวิตอยู่ในกองทัพไม่ได้
“ใช่” อ๋องเหลียงกล่าว
จื่ออันพยักหน้า “หม่อมฉันจะลองถามเขาดูเพคะ”
อ๋องเหลียงมองนางอย่างแปลกใจ “เขาเป็นเพียงเด็กรับใช้ของเจ้า จำเป็นต้องถามเขาก่อนด้วยหรือ? จัดการเองโดยตรงเลยสิ อย่างไรเสียเจ้าก็ทำเพื่อเขา”
จื่ออันมองอ๋องเหลียง “เขาคือเด็กรับใช้ของหม่อมฉันก็จริง ทว่าก็เป็นคนที่มีอิสระในเวลาเดียวกันด้วย เขามีความคิดเป็นของตัวเอง และสิ่งที่เขาอยากทำ หากเขาไม่อยากเข้าร่วมกองทัพ แต่หม่อมฉันบีบบังคับให้เขาไป เขาก็ต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างไม่มีความสุขเพคะ”
อ๋องเหลียงมองนางอย่างมึนงง “คนที่มีอิสระ?”
“ไม่ใช่เหรอเพคะ? ทุก ๆ คนย่อมจะมีความคิดเป็นของตัวเอง มีเรื่องที่ตนเองอยากทำ เมื่อก่อนนี้เขาไม่มีทางเลือก เพราะขายตัวเป็นทาสให้จวนมหาเสนาบดี แต่ว่าตอนนี้เขาเป็นอิสระแล้ว เขาสามารถแสวงหาชีวิตที่ต้องการได้”
อ๋องเหลียงครุ่นคิดถึงความหมายในคำพูดของนาง “แสวงหาชีวิตที่ต้องการ?”
“ท่านอ๋องมีสิ่งใดที่ต้องแสวงหาหรือไม่เพคะ?” จื่ออันวางห่อใส่เข็มลง แล้วกล่าวถาม
อ๋องเหลียงส่ายหัว “ไม่มี”
“ไม่มี? ทุกคนต่างก็น่าจะมีกันทั้งนั้น”
“เช่นนั้นเจ้าแสวงหาชีวิตแบบใดกันเล่า?” อ๋องเหลียงเอ่ยถามนาง
“ชีวิตที่สามารถฆ่าทุกคนที่เคยทำร้ายหม่อมฉันได้ จากนั้นก็ได้อยู่กับคนที่หม่อมฉันรักไปชั่วชีวิต” จื่ออันกล่าวอย่างรวบรัดและชัดเจน
อ๋องเหลียงหัวเราะเสียยกใหญ่ “เจ้านี่มันหน้าไม่อายจริง ๆ”
ทว่าจื่ออันกลับจริงจังมาก “หม่อมฉันคิดว่ามันก็เรื่องปกตินะเพคะ? ทำร้ายคนของหม่อมฉัน ไม่เคยคิดที่จะให้ทางรอดแก่หม่อมฉันเลย ดังนั้นหม่อมฉันจึงคิดที่จะฆ่าพวกเขา มันผิดด้วยหรือเพคะ? และสำหรับคนที่หม่อมฉันรัก หากต้องการจะอยู่กับเขาไปชั่วชีวิต มันก็หาใช่เรื่องที่ผิดนี่เพคะ?”
อ๋องเหลียงนั่งลง เปลี่ยนท่าทีเป็นจริงจังทันที ใช่แล้ว ทำไมเขาถึงคิดว่าเรื่องที่เซี่ยจื่ออันพูดมาเป็นเรื่องที่น่าไม่อายได้นะ? นางจะคิดเช่นนี้ก็ย่อมได้ อีกทั้งนางมีสิทธิ์ที่จะทำอย่างนี้แน่นอนอยู่แล้ว
จื่ออันกล่าวต่อไป “ทำร้ายคนของตัวเอง หรือว่าจะให้ปล่อยผ่านไปถึงจะเรียกว่าใจกว้าง? ส่วนเรื่องคนที่เรารัก เป็นไปได้หรือหากคอยมองอยู่ไกล ๆ แล้วเขาจะปลอดภัย? ปลอดภัยกับผีสิไม่ว่า ก็แค่คนขี้ขลาดก็เท่านั้น”
อ๋องเหลียงมองดูนาง นัยน์ตาแลดูมีความกระตือรือร้น ดึงมือของนางมา ดวงตาจดจ้องจื่ออันอย่างเอาจริงเอาจัง “ข้ามีเรื่องจะบอกเจ้า”
จื่ออันรู้สึกใจหาย ดึงมือกลับไปอย่างเก้ ก่อนหน้านี้หม่อมฉันเคยบอกกับท่านแล้ว…ว่าอันที่จริงมันก็เป็นเรื่องของความรู้สึก บังคับกันไม่ได้”
อ๋องเหลียงโวย “เก็บหน้าที่แดงของเจ้ากลับไปด้วย ข้าไม่ได้สนใจเจ้า แค่จะถามเจ้าว่า ก่อนหน้านี้เสด็จแม่บอกกับข้าว่า เจ้าสามารถรักษาส่วนนั้นของข้าได้ เป็นความจริงหรือไม่?”
จื่ออันชะงักไปเล็กน้อย เรื่องนี้ฮองเฮาก็พูดให้เขาฟังจนเข้าใจทั้งหมดแล้วหรือ?
แต่ว่าก่อนหน้านี้เขาเหมือนจะไม่รู้เรื่องมาโดยตลอด นางจึงไม่รู้ว่าจะเปิดปากพูดอย่างไร เพียงคิดถึงเรื่องการรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของเขาก็เท่านั้น จากนั้นก็ค่อยรักษาด้านอื่น ๆ
“เมื่อก่อนขนาดหม่อมฉันจะรักษาขาให้แก่ท่าน ท่านก็ยังไม่เชื่อใจเลย” จื่ออันกล่าว นางไม่กล้าที่จะตอบรับไปตามตรง เพราะว่า เรื่องนี้มันละเอียดอ่อนมากจริง ๆ และก็ไม่รู้ด้วยว่า ฮองเฮาบอกกับเขาว่าอย่างไร ตามแผนแล้ว นางจะต้องรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของเขาจนกว่าจะเป็นปกติ ถึงจะสามารถเสนอเรื่องนี้ออกไปได้
“อาการบาดเจ็บที่ขามีคนมารักษาหลายคนแล้ว แต่ว่าไม่เกิดผลอันใด แต่ตรงส่วนนั้นยังไม่เคยมีใครรักษามาก่อน”
จื่ออันกล่าวอย่างไม่รีบร้อน “อันที่จริงหม่อมฉันก็ไม่รู้ว่าพระอาการของท่านอ๋องหนักหนาเพียงใด”
“เจ้าตรวจดูก็ได้นี่!” อ๋องเหลียงกล่าวออกมาอย่างเต็มปากเต็มคำ
จื่ออันสะอึกเล็กน้อย “พูดมันก็ง่ายอยู่หรอก แต่ว่า…”
