ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 496
หากว่าเป็นเช่นนี้แล้วนั้น ก็คงจะไม่อาจล่วงเกินสกุลหูได้จริง ๆ
เมื่อคิดมาจนถึงตรงนี้ ฮองเฮาจึงได้ให้คนส่งจดหมายให้แก่ราชครู ให้กรมอาญาจัดการอย่างเป็นกลาง
ทางด้านกรมอาญา เมื่อได้รับคำสั่งลงมาแล้วนั้น แน่นอนว่าต้องจัดการลงไปอย่างยุติธรรม เรื่องนี้จึงจำต้องส่งมอบกลับไปยังจิงจ้าวหยิ่นที่ศาลาว่าการ
เมื่อดูไปดูมาแล้ว ลองมองกลับไปยังทางด้านของใต้เท้าเหลียง ใต้เท้าเหลียงนั้นปิดบังใบหน้าเอาไว้ ก่อนจะส่งเสียงร้องออกมา
กูไหน่หน่ายทั้งสองท่านล้วนมิอาจล่วงเกินได้ เซี่ยหว่านเอ๋อมีจวนมหาเสนาบดี สกุลหูมีทรัพย์สมบัติที่มั่งคั่ง
ยังคงเป็นผู้เชี่ยวชาญที่คิดอย่างรอบคอบ จึงได้เอ่ยออกมาว่า “ใต้เท้า ใยท่านจะต้องคิดให้มากมายเช่นนี้? ไม่ใช่บอกว่าจะจัดการอย่างเป็นธรรมไม่ใช่หรือ? ถ้าอย่างนั้นก็จัดการอย่างเป็นธรรมเถิด ท่านก็ทำตามพระราชเสาวนีย์เถิด”
ใต้เท้าเหลียงถูกผู้เชี่ยวชาญเอ่ยดึงสติเอาไว้ เมื่อดูจากการกระทำแล้ว สำหรับกฎระเบียบที่เกี่ยวข้องนั้น ทำร้ายผู้อื่นจนได้รับบาดเจ็บ แต่อาการไม่ร้ายแรง จะต้องตัดสินให้จำคุกห้าสิบวัน
จิ้นกั๋วกงได้มาหามหาเสนาบดีเซี่ย พร้อมทั้งเอ่ย “ข้าได้ทำไปสุดความสามารถแล้ว ก่อนหน้านี้ก็เคยเอ่ยเอาไว้ หากว่านางยินยอมที่จะเอ่ยขอโทษทดแทนความผิด เรื่องนี้ก็จะแล้วกันไป แต่ว่านางกลับเลือกที่จะปฏิเสธการเอ่ยคำขอโทษ จึงทำได้เพียงแต่ให้ศาลาว่าการเป็นผู้จัดการ”
มหาเสนาบดีเซี่ยเองก็รู้ดีว่าจิ้นกั๋วกงได้ลงแรงช่วยเหลือไปแล้ว หลังจากเอ่ยขอบคุณไปแล้วนั้น จึงได้ส่งเขาจากไป
เมื่อหมุนกายกลับมา หน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ มองดูฮูหยินผู้เฒ่าที่กำลังยิ้มเย็น “ราชวงศ์จะต้องการสะใภ้เช่นนี้ไปได้อย่างไรกัน? งานมงคลในครั้งนี้ คงจะเป็นไปไม่ได้เสียแล้ว!”
ฮูหยินผู้เฒ่าหลับตาลง เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม้เน่าเสียมิอาจจะแกะสลักได้ ดูเหมือนว่าพวกเราจะสิ้นเปลืองแรงกายแรงใจไปโดยเปล่าประโยชน์เสียแล้ว”
“มาตอนนี้ทำอย่างไรกันดีขอรับ?” มหาเสนาบดีเซี่ยอดไม่ได้ที่จะวุ่นวายใจ เขายังไม่ยินยอมที่จะละทิ้งการเป็นกั๋วจิ้วดั่งที่วาดฝันเอาไว้ อีกทั้งการร่วมมือกับราชครูนั้นก็เป็นไปอย่างราบรื่น โรคผีดิบในครั้งนี้ก็ดูเหมือนว่ากำลังจะเห็นผลแล้ว เรื่องราวในครั้งนี้ เขาเองก็ควรที่จะได้รับความดีความชอบ
“ข้าจะลองไปปรึกษากับท่านราชครูดูเสียก่อน หวังว่าคงจะยังพอมีทางออก” ฮูหยินผู้เฒ่าเองก็ทนไม่ไหว ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้นางจะมีใจคิดที่จะพึ่งพากุ้ยไท่เฟย แต่ว่าโรคผีดิบนั้นได้มาถึงขั้นนี้แล้ว ยังอยู่สถานการณ์ที่ดียิ่งนัก
“หากว่าไม่ได้แล้วนั้น? ” มหาเสนาบดีเอ่ยถาม
ฮูหยินผู้เฒ่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้าให้ทางด้านจิ้นกั๋วกงรออีกสักสองวัน หากว่าไม่มีทางถอยแล้วจริง ๆ ค่อยทำการตัดสินใจกันอีกที”
“ท่านแม่คิดว่า?” มหาเสนาบดีเซี่ยพอที่จะคาดเดาความคิดของนางได้ลาง ๆ
ฮูหยินผู้เฒ่าเหลือบมองมายังเขา “หากว่าเซี่ยหว่านเอ๋อมิอาจจะแต่งให้กับองค์รัชทายาทแล้ว ทางด้านของราชครู เจ้าติดตามไปก็ไม่มีความหมายอันใด อย่างไรเสียก็เก็บข้อมูลเอาไว้บ้างก็แล้วกัน เก็บเอาไว้ในมือ เมื่อถึงตอนนั้น ทางด้านของกุ้ยไท่เฟยก็สามารถมีข้อตกลงที่ดีได้”
นำข้อมูลที่เกี่ยวกับราชครูไปนั้น ก็จะทำให้กุ้ยไท่เฟยมองต่างออกไป แต่ว่ามหาเสนาบดีเซี่ยยังคงคิดว่า ถ้าหากทางด้านขององค์รัชทายาทยังคงมีหวัง ก็อย่าได้เปลี่ยนฝ่าย
ป้าชุ่ยยู่เอ่ยถาม “ถ้าอย่างนั้นควรที่จะไปเยี่ยมคุณหนูรองในคุกหรือไม่เจ้าคะ?”
“ถึงแม้ว่างานอิเษกในครั้งนี้ เกินกว่าครึ่งดูเหมือนว่าจะล้มเหลวแล้วนั้น แต่ว่าก็ยังมิได้มีความเคลื่อนไหวใด ๆ ออกมา อย่างไรเสีย ยังไงก็ยังจะต้องไปเยี่ยมนาง” ฮูหยินผู้เฒ่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงมองไปยังมหาเสนาบดีเซี่ยพร้อมกับเอ่ยออกมา “เจ้าไปด้วยตนเองสักรอบนึง และเตือนนางออกไปสักเล็กน้อย อยู่ในคุกนั้นอย่าได้ก่อเรื่องขึ้นมา”
“ไม่รู้ว่าในตอนนี้ หากว่าบังคับให้นางเอ่ยขอโทษจะยังมีประโยชน์หรือไม่นะเจ้าคะ?” ป้าชุ่ยยู่เอ่ยถามออกมา
มหาเสนาบดีเซี่ยส่ายศีรษะ “ไม่มีประโยชน์อันใดแล้ว เมื่อมีการตัดสินออกมาแล้ว ก็จะต้องดำเนินการทันที แต่ต่อให้การขอโทษนั้นจะไม่มีประโยชน์ แต่ในช่วงที่ต้องเจรจาต่อรองกัน ก็ต้องให้โอกาสนางได้เอ่ยออกมา”
“เศษสวะ!” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยออกมาอย่างดูถูกดูแคลน
มหาเสนาบดีเซี่ยไปยังคุก เพื่อที่จะเยี่ยมเซี่ยหว่านเอ๋อ เซี่ยหว่านเอ๋อร้องไห้อ้อนวอน ส่งเสียงดังคร่ำครวญ ให้มหาเสนาบดีเซี่ยนำตัวนางออกไป
มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ในตอนนี้ ภายในวังนั้นโมโหเป็นอย่างมาก ตำแหน่งพระชายาองค์รัชทายาทของเจ้านี้จะยังรักษาเอาไว้ได้หรือไม่นั้นก็ยังมิอาจเอ่ยออกมาได้ หากว่าเจ้ายังจะก่อเรื่องต่อไปแล้วนั้น อย่าได้พูดถึงสิบวันเลย แม้แต่สิบเดือนเจ้าก็ออกไปไม่ได้”
“ท่านพ่อ ท่านต้องเชื่อข้านะเจ้าคะ หูฮวนสี่นั้นทุบตีข้าจริง ๆ ท่านลองดู บาดแผลทั่วทั้งกายข้านั้นล้วนแต่เป็นนางที่ทุบตี” เซี่ยหว่านเอ๋อร้องไห้พลางเอ่ยออกมา
