ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 504
“ไปเดินเล่น ท่านอ๋องอยากจะไปด้วยหรือไม่เพคะ?” จื่ออันเงยหน้าขึ้นมา ยิ้มออกมาจนเผยให้เห็นฟันขาว
“ได้” มู่หรงเจี๋ยเอ่ย “ข้าเองก็มีเรื่องที่ต้องเอ่ยกับเจ้า”
“เรื่องคำสั่งทหารหรือเพคะ?” จื่ออันนำม้าออกมา เอ่ยถาม
“เจ้ารู้เรื่องแล้วหรือ?”
“เซียวท่ามาเร็วกว่าท่านก้าวหนึ่ง เขาเอ่ยออกมาแล้วเพคะ”
จื่ออันหมุนกายขึ้นม้า มองมายังเขาอย่างประชดประชัน เผยยิ้มออกมา “ก็ดีนี่เพคะ ข้าไม่อยู่ แต่ก็ยังช่วยข้าขอประทานคำสั่งทหาร”
มู่หรงเจี๋ยเองก็หมุนกายขึ้นม้า “เจ้าไม่อยู่ในเหตุการณ์ กลับเป็นเรื่องดี”
“เอ่ยออกมาเยี่ยงนี้ก็ไม่ผิดนักเพคะ ไปกันเถอะ” จื่ออันหวดแส้ม้าลงไป แล้วจึงขี่ม้าออกไป
มู่หรงเจี๋ยยังคงนึกถึงรอยยิ้มของนางเมื่อครู่นี้ นางขี่ออกไปไกลมากแล้ว
มู่หรงเจี๋ยรีบเร่งตามออกไป จนตามออกมาทันกัน “เจ้ามีความมั่นใจหรือไม่？”
จื่ออันแสร้งทำเป็นมีลับลมคมใน “ท่านลองเดาดู?”
“ซูชิงเมื่อคืนนี้ได้มาเอ่ยกับข้าแล้ว บอกว่าเจ้าช่วงนี้ทำการศึกษาวิธีรักษาอยู่ตลอดเวลา อีกทั้งยังดูเหมือนว่าจะได้ผล”
“ซูชิง.หากว่าไม่ได้เอ่ยออกไปกับท่านเยี่ยงนี้ ท่านยังจะเห็นด้วยตกลงประทานคำสั่งทหารฉบับนี้ลงมาหรือไม่เพคะ?” จื่ออันค่อย ๆ เอียงศีรษะลงมาช้า ๆ เพื่อถามเขา
มู่หรงเจี๋ยเอ่ย “ทำไม่ถึงจะไม่เห็นด้วยเล่า? หากว่ารักษามิได้ เป็นเจ้าที่ตายไปไม่ใช่ข้าเสียหน่อย”
จื่ออันเอ่ยออกมา “ใช่สิเพคะ หากว่าข้าตายไปแล้ว ท่านก็คงสามารถอยู่กับแม่นางโหรวเอ๋อของท่านได้น่ะสิ”
นางเอ่ยออกมา แหล่ตามองยังสีหน้าของเขา นางได้ยินชื่อโหรวเอ๋อนี้มานานมากแล้ว แต่กลับไม่รู้ว่าเป็นผู้ใดกัน
ก่อนหน้าเคยลองสอบถามเบื้องต้น แต่กลับไม่มีคำตอบใดออกมา คราวนี้จึงได้เอ่ยออกมาอย่างตรงไปตรงมา
มู่หรงเจี๋ยส่งเสียงอ่าห์ออกมา “โหรวเอ๋อ?”
“ท่านกับแม่นางโหรวเอ๋อตกลงแล้วมีความสัมพันธ์อันใดกันแน่?” จื่ออันอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกมา
“มีความสัมพันธ์อันใดกัน?” มู่หรงเจี๋ยมองยังนางด้วยสายตาแปลกประหลาด.“เจ้ารู้จักโหรวเอ๋อหรือไม่?”
“ไม่รู้จักเพคะ”
“ถ้าอย่างนั้นแล้วทำไมเจ้าถึงได้เอ่ยถึงกัน?”
“หม่อมฉันสงสัยเพคะ” นางหันหน้ามาเอ่ยถาม
“ท่านเอ่ยออกมาเถิด ท่านและนางตกลงแล้วมีความสัมพันธ์อันใดกัน?”
“มีความสัมพันธ์อันใดกันได้อีก? นางเป็นญาติผู้น้องของข้า” มู่หรงเจี๋ยเอ่ย
จื่ออันรู้ว่าญาติผู้น้อง และญาติผู้พี่ของที่นี่นั้นสามารถนับกันผ่านการแต่งงานได้ นางส่งเสียงอืมออกมา ไม่ได้รู้สึกว่าผ่านพ้นวิกฤตไปนัก
“แต่งงานแล้วหรือยัง?” จื่ออันเอ่ยถาม
“แต่งงานไปแล้ว”
“อ้อ!” จื่ออันเผยยิ้มกว้างออกมา แต่งงานแล้วก็ไม่มีอันตรายใด
“แต่ว่า ก็หย่าขาดแล้ว” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
จื่ออันเส้นผมเหมือนจะชี้ตั้งขึ้นชั่วคราว “หย่าขาดแล้ว? ทำไมถึงได้หย่าขาดกันเล่า”
“ผู้ใดจะรู้กัน?” มู่หรงเจี๋ยแสดงออกมาว่าไม่ได้กังวลถึงปัญหานี่
“เป็นญาติฝั่งป้าหรือญาติฝั่งอากัน？”
“เป็นบุตรสาวของท่านลุง ถูกแต่งตั้งให้เป็นโหรวเหย๋าเสี้ยนจู่” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยตอบคำถาม
โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่?
จื่ออันนึกย้อนถึงเมื่อก่อนที่ซูชิงเคยเอ่ยออกมาว่า ผู้ที่ทำให้มู่หรงเจี๋ยและอ๋องหนานหวายนั้นมีความขัดแย้งกันก็คือโหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ผู้นี้นี่เอง ความหมายโดยประมาณของซูชิงก็คือ อ๋องหนานหวายชอบโหรวเหย๋า แต่โหรวเหย๋านั้นชอบมู่หรงเจี๋ย
