ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 505

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 505

จื่ออันยังคงคิดที่จะถามต่อ แต่ว่ามู่หรงนั้นแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่ต้องการที่จะเอ่ยถึงปัญหานี้ต่อไป เขาค่อนข้างที่จะกังวลเกี่ยวปัญหาอื่นมากกว่า “เจ้าหลายวันมานี้ตกลงว่าศึกษาไปจนถึงขั้นใดแล้ว? มีความชัดเจนขึ้นมาบ้างหรือไม่?

จื่ออันเอ่ย “เหมือนจะมีเบาะแสบางอย่างแล้ว ข้าจะออกมาหาของบางอย่าง”

“หาอะไรกัน?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยถาม

จื่ออันเอ่ยอธิบายออกมา “ท่านยังจำได้หรือไม่ว่าก่อนหน้านี้นั้น หนี่หรงเองเคยถูกกัดมาก่อน? แต่ว่าเขาไม่มีอาการป่วยไข้ ตามที่เขาเอ่ยออกมาแล้ว ก่อนหน้านั้นเขากลับไปยังนอกเมือง แล้วได้ใช้ยาสมุนไพรบางอย่าง สุดท้ายแล้วก็โดนพิษนี้เข้า ยังจำได้ใช่หรือไม่?”

“มีเรื่องเช่นนี้อยู่จริง แต่ว่าพวกเราเองก็มิอาจแน่ใจได้ว่าเขานั้นโดนผู้ป่วยโรคผีดิบกัดเข้าจริงหรือไม่นี่” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา

จื่ออันเอ่ยออกมา “คงจะใช่เป็นแน่ ครั้งนี้เขาก็โดนกัดเข้าอีกครั้ง แต่ว่าร่างกายนั้นมีภูมิต้านทานอยู่ จึงทำให้ไม่มีอาการป่วยไข้ ผู้ที่โดนกัดพร้อมกันกับเขาอย่างทหารองครักษ์ และพี่สะใภ้ใหญ่หวางนั้น ได้เริ่มมีอาการป่วยไข้ออกมาแล้ว”

“หนี่หรงไม่มีอาการป่วยไข้หรือ?” มู่หรงเจี๋ยตกตะลึงไปอยู่ชั่วครู่ หลายวันมานี้เขาไม่ได้พบจื่ออันมาโดยตลอด สาเหตุหลักนั้นเป็นเพราะไม่อยากพบกับหนี่หรงที่มีอาการป่วย

“ใช่แล้ว การเต้นของหัวใจ และชีพจรของเขาปกติเป็นอย่างมาก”

“แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก?” มู่หรงเจี๋ยงุนงง

“วันนั้นพวกเราต่างก็มองเห็นกันว่าเขาเองก็โดนหวางหยูกัดเข้าให้ แต่ทำไมถึงได้ไม่มีอาการป่วยไข้กัน?”

“นี่ไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอันใด มีโรคบางชนิดเมื่อมีอาการป่วยมาแล้วหนึ่งครั้ง ก็จะมีภูมิต้านทานขึ้นมา”

“ดังนั้น พวกเราในตอนนี้ สิ่งที่จะต้องออกไปหาก็คือสมุนไพรที่หนี่หรงใช้ในวันนั้น?”

“แล้วทำไมถึงได้ไม่นำตัวหนี่หรงออกมาด้วยกันเล่า? เพราะว่ามีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่รู้ว่าใช้ยาสมุนไพรอันใดไป”

“หนี่หรงเองออกมาก่อนแล้วรอบหนึ่ง” จื่ออันเอ่ย

หนี่หรงวันนี้ตั้งแต่เช้าก็ออกไปยังนอกเมือง กลับไปยังบนเขาลูกเล็กนั้น เขาจริง ๆ แล้วลืมไปแล้วว่าตนนั้นเก็บยาสมุนไพรชนิดใดมา เพราะว่าในตอนนั้นรีบร้อนที่จะรักษาอาการอย่างเร่งด่วน จึงได้เก็บมา ปิดบาดแผลไว้เผื่อที่จะห้ามเลือด จนสุดท้ายจึงได้ปรากฏอาการหัวใจเต็นรัวเร็ว วิงเวียนศีรษะ เขาก็ลืมมันไปเสีย

แต่ว่ามีเพียงความแน่นอนเดียว นั้นเป็นเพราะว่าเขาถูกพิษเข้า

จื่ออันและมู่หรงเจี๋ยเมื่อไปถึงแล้วนั้น หนี่หรงนั้นได้เก็บมามากมายแล้ววางไว้ตามข้างทาง เพียงแค่มีความสงสัยว่าจะใช่เท่านั้น เขาไม่ได้แน่ใจนัก

เมื่อพบว่าจื่ออันและมู่หรงเจี๋ยมาถึง เขาลุกขึ้นยืนและเอ่ยออกมา “ท่านอ๋องเองก็มาด้วยหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“อืม” มู่หรงเจี๋ยมองมายังหนี่หรง พบว่าเขาไม่ได้มีอาการท่าทางป่วยจริง ๆ ภายในใจจึงได้สงบลง

จื่ออันมองอยู่ครู่หนึ่ง จึงเอ่ย “สมุนไพรเหล่านี้ไม่มีพิษ”

หนี่หรงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ไม่มีจริงหรือ? ข้าเหมือนกับว่าจะเก็บทุกชนิดของที่นี่มาหมดแล้ว”

จื่ออันเอ่ย “ลองหากันดูอีกทีเถอะ”

ทั้งสามคนหามาตลอดทางจนถึงเนินเขาเล็ก ๆ หนี่หรงเองก็เอ่ยออกมาไม่ชัดเจนนักว่าตกลงแล้วเก็บยาสมุนไพรมาจากที่ใดกัน ดังนั้นขอบเขตจึงต้องกว้างขึ้นอีกเล็กน้อย

แต่ว่าก็เป็นดั่งคำของหนี่หรง เขาเหมือนกับว่าจะเก็บยาสมุนไพรทุกชนิดของที่นี่มาแล้ว จื่ออันและมู่หรงเจี๋ยหาอีกครั้ง ก็ยังหาไม่เจอชนิดอื่น

อีกทั้งที่นี่ไม่มีสมุนไพรที่มีพิษ นอกเสียจากต้นหยดน้ำเจ้าแม่กวนอิมที่อยู่ใต้เชิงเขาแล้ว

แต่ว่าหนี่หรงบอกว่าไม่เคยใช้ต้นหยดน้ำเจ้าแม่กวนอิมมาก่อน เพราะเขารู้ว่ามันมีพิษ

นี่ก็แปลกประหลาดมากจริง ๆ นอกเสียจากว่าสมุนไพรชนิดนี้มีเพียงแค่ต้นเดียว? แล้วก็บังเอิญถูกหนี่หรงเก็บมาใช้กับบาดแผล?

“หรือว่าจะเป็นสมุนไพรหลายชนิดรวมกันทำให้เกิดเป็นพิษขึ้นมา?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยข้อสงสัยออกมา

“อาจจะเป็นไปได้” จื่ออันมองอย่างละเอียดอีกครั้ง สมุนไพรเหล่านี้ค่อนข้างที่จะหาได้โดยทั่วไป เช่น ต้นดอกหญ้า ต้นอีหรุด ต้นแปลนทิน สามารถทำเป็นยาได้ แต่สรรพคุณพื้นฐานนั้นไม่มีพิษ

แต่ว่าความคิดเห็นของมู่หรงเจี๋ยก็มีประโยชน์ มีสมุนไพรยาบางชนิดเมื่อถูกผสมเข้าด้วยกันแล้ว ก็จะทำให้เกิดเป็นพิษขึ้นมาได้

“พวกเรานำมันกลับไปศึกษาให้แน่ชัดขึ้นอีกสักหน่อย บางทีอาจจะเจออะไรเข้าก็เป็นได้” จื่ออันเอ่ยออกมา