ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 513
โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่เอ่ยออกมาอย่างดุร้าย “ข้าเคยเอ่ยเอาไว้ก่อนหน้าแล้ว หากว่าเจ้ากล้าที่จะโลเลไปมา ทางนี้ก็อยู่กับญาติผู้พี่ของข้า อีกด้านหนึ่งก็อยู่กับซูชิง ข้าเองไม่มีทางที่จะปล่อยเจ้าไป”
จื่ออันมองมายังนางอย่างค่อนข้างที่จะมึนงง ความหมายของคำพูดนางคืออะไรกัน? นางถึงกับให้นางอยู่กับมู่หรงเจี๋ยให้ดี? ไม่ใช่ว่านางชื่อชอบในมู่หรงเจี๋ยหรอกหรือ?
“เจ้าเอ่ยออกมาให้ชัดเจนสักเล็กน้อยเถิด” จื่ออันเอ่ยออกมา
โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่มีท่าทีกรุ่นโกรธ “ยังไม่ชัดเจนเพียงพออีกหรือ? กลวิธีของสตรีสูงศักดิ์เช่นเจ้า ข้ารู้เป็นอย่างดี ดูเจ้าเล่ห์ ชอบวางแผนการ ซูชิงจิตใจบริสุทธิ์ ก็เลยถูกเจ้าล่อลวงเข้าโดยง่าย แต่ว่าข้าไม่ใช่ ข้ามองเห็นกลลวงของเจ้ามาแต่ก่อนแล้ว หากว่าเจ้าคิดจะหลอกลวงซูชิงแล้ว ก็จำต้องผ่านด่านข้าไปให้ได้เสียก่อน”
มาคราวนี้จื่ออันจึงถือได้ว่าเข้าใจแล้ว “เจ้าไม่ได้ชื่นชอบในญาติผู้พี่ของเจ้าหรอกหรือ?”
โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ตะลึงไปครู่หนึ่ง “ใครบอกกับเจ้าว่าข้าชื่นชอบญาติผู้พี่ของข้า?”
“ซูชิง อ่าห์!”
“หึ นั่นมันเป็นก่อนหน้านั้น ก่อนหน้านั้นข้าเคยชื่นชอบญาติผู้พี่มาก่อน ทว่าเป็นตอนนั้นอ่อนเยาว์ไม่รู้เรื่องราว หลังจากที่รู้ลักษณะนิสัยของเขาแล้ว ข้าก็เลยเปลี่ยนใจ” โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่เอ่ยออกมา
“ลักษณะนิสัยของเขาเป็นอย่างไรกัน? ไม่ใช่ว่าดีมากหรอกหรือ?” จื่ออันอดไม่ได้ที่ปกป้องคนที่อยู่ในใจขึ้นมา
“ดีมาก? เจ้าบอกว่าลักษณะนิสัยของเขาดีมากหรือ?” โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ราวกับว่าได้ยินเรื่องน่าขบขันที่สุดในใต้หล้านี้แล้ว
“ก็ดีมาก ฉลาด หลักแหลม จิตใจละเอียดอ่อนดั่งผงธุลี…”
“เจ้าหยุดก่อน” โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่เอื้อมมือออกไปขัดขวาง “ข้าจำต้องถามให้ชัดเจน ที่พวกเราเอ่ยถึงนั้นคือญาติผู้พี่มาตลอด เป็นผู้สำเร็จราชการแทนมู่หรงเจี๋ยใช่หรือไม่?”
“เป็นเขา!”
โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่มึนงงอยู่ครู่หนึ่ง “ทว่าที่เจ้าเอ่ยถึงฉลาด หลักแหลม จิตใจละเอียดอ่อนอะไรนั่นล้วนแต่ไม่ใช่เขาทั้งสิ้น เขาทั้งครอบงำ ดุร้าย ป่าเถื่อน มีพิษสง ใบหน้ามักจะดูขึงขัง เจ้าแน่ใจว่าที่เจ้าเอ่ยออกมานั้นคือ มู่หรงเจี๋ย?”
จื่ออันหัวเราะออกมาเบา ๆ “นั่นมันแค่เป็นครั้งคราวไป ทว่าโดยมากแล้วก็ดีมากอยู่”
โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่เหลือบมองไปยังนาง “เจ้าชื่นชอบเขามาก? เช่นนั้น เมื่อครู่นี้เอ่ยอะไรว่าเขาขอแต่งงานมาหลายครั้ง อีกทั้งยังบีบบังคับข่มขู่เจ้า ล้วนแต่หลอกลวงทั้งสิ้น?”
จื่ออันห่อไหล่ลง ก่อนจะก้มศีรษะลงอย่างสลดใจ “หลอกลวงทั้งสิ้น ข้านึกว่าท่านชื่นชอบเขา ดังนั้นเลยจงใจที่จะเอ่ยออกมาข่มขู่ท่าน”
โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ความเป็นศัตรูหายไปจนสิ้น “ข้าชื่นชอบเขา ก็เท่ากับตามหาเรื่องให้ถูกข่มเหงเข้า”
“ไม่ถูกต้อง” จื่ออันไม่ได้ถูกทำให้ไขว้เขวได้โดยง่าย “ในตอนที่ซูชิง หรือว่าข้าเอ่ยถึงคู่หมั้นของมู่หรงเจี๋ยนั้น ท่านก็เริ่มมีความเป็นศัตรูกับข้าแล้ว”
“นั่นเป็นเพราะว่าข้ามองเห็นซูชิงประคองเจ้า จากนั้นเมื่อครู่นี้เจ้าก็ยังดื่มสุราจอกเดียวกับเขาอีก…” โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่เอ่ยออกมาโดยที่ไม่เขินอาย “ข้าชื่นชอบซูชิง”
จื่ออันส่งเสียงอ่าห์ออกมา “ซูชิงรู้หรือไม่?”
“เจ้าคิดว่าเจ้าห่านโง่นี้จะรู้หรือไม่? ข้าลอบแสดงออกมาหลายคราวแล้ว ทว่าเขาก็ยังไม่ยอมเข้าใจ หรือบางทีก็เข้าใจ แต่ว่าเขาไม่ชื่นชอบข้า รู้สึกว่าข้าแต่งงานไปแล้วก็เลยรังเกียจกระมัง?” โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่เอ่ยออกมา ทว่าไม่ได้มีความโศกเศร้าอยู่แม้แต่น้อย
“ทำไมท่านถึงไม่สารภาพออกไปตรง ๆ?” จื่ออันเอ่ยถาม
โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ส่ายหน้า “นี่คงไม่ดีกระมัง? หากว่าเขาเกิดไม่ชอบข้าขึ้นมา ภายหน้าข้าคงไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเขาแล้ว”
จื่ออันรู้ว่าสมัยนี้ยังคงอนุรักษ์นิยมอยู่ หญิงสาวที่สารภาพออกไปกับชายหนุ่มนั้นมิใช่ว่าจะไม่มี ทว่าค่อนข้างน้อยนิด
เช่นเซี่ยหว่านเอ๋อที่หน้าทนประเภทนี้เองก็มีอยู่ไม่น้อย ทว่าเช่นนั้นคงไม่เรียกว่าสารภาพแล้ว? ทำได้ถือว่าเป็นการพัวพันวอแวไม่ลดละ
แต่ว่าเมื่อรู้แล้วว่าโหรวเอ๋อไม่ใช่ภัยคุกคามของตนเอง ในใจของจื่ออันเหมือนมีหินก้อนใหญ่หลุดออกไป ช่วงระยะเวลาหลายวันมานี้ล้วนแต่กังวลถึงโหรวเอ๋อ วันเวลาถือได้ว่าผ่านไปไม่ง่ายเลย
ส่วนเรื่องของนางและซูชิง นั่นเป็นเรื่องของพวกเขาสองคน นางไม่อาจควบคุมอะไรได้ อย่างไรแล้ว ไม่คุกคามมาถึงตัวนางเองก็พอ
