ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 515
เมื่อกลับไปยังเรือนเล็กของตระกูลเฉิน หนี่หรงทบทวนความทรงจำแล้วเอ่ยออกไป “ในวันนั้นเป็นเพราะว่าตื่นตระหนกและเร่งรีบ ดังนั้นเมื่อคว้าสมุนไพรขึ้นมาเคี้ยวได้ก็กดลงบนบาดแผล ดูเหมือนว่าจะมีเศษดินสกปรกจริง”
จื่ออันเอ่ย “ที่มีพิษอาจจะไม่ใช่สมุนไพร แต่เป็นเศษดินสกปรกเหล่านี้”
นางเทเศษดินสกปรกที่เพิ่งจะคว้าขึ้นมาออกจากขวดเมื่อครู่นี้ลง ในนั้นมีหินสีขาวก้อนเล็ก ๆ ผสมอยู่ในนั้นด้วย บีบลงไปเบา ๆ ก็แตกลงเป็นเสี่ยง ๆ “พวกเจ้าลองดู รู้หรือไม่ว่านี้คืออะไร?”
ทั้งสองคนหันกลับไปมอง แต่กลับไม่รู้ว่ามันคืออะไร
“นี่คืออะไร? ผงเหล่านี้มีพิษอย่างนั้นหรือ?” ซูชิงเอ่ยถาม
จื่ออันเอ่ยอธิบายออกมา “นี้คือหินอักษร เป็นหินหยาบที่เรียกกันว่าสารหนู มีพิษร้ายแรง”
“สารหนู?” หนี่หรงตะลึงไปชั่วครู่ “ความหมายของเจ้าก็คือ ในวันนั้นข้าใช้สารหนูเข้าไป เพราะฉะนั้นก็เลยไม่เป็นอะไร”
“สารหนูนอกจากว่าจะเป็นยาพิษแล้ว แต่ยังใช้เป็นยาได้ด้วย มีฤทธิ์ขจัดเสมหะ เชื้อมาลาเรีย ฆ่าแมลง มีผลกับเนื้อร้าย” จื่ออันเอ่ย
ซูชิงเอ่ย “ถึงแม้ว่าข้าจะเคยได้ยินเรื่องของการใช้สารหนูแทนยา ทว่าท่านหมอในราชวงศ์นี้ใช้กันน้อยมาก เป็นเพราะว่าหากปริมาณไม่รับการควบคุมที่ดีแล้ว ก็อาจจะส่งผลต่อชีวิตของผู้คนก็เป็นได้”
จื่ออันรู้ดีจากประวัติศาสต์ที่นางคุ้นเคยเป็นอย่างดี มีหลายราชวงศ์ที่ใช้สารหนูนี้เป็นยา เพียงแต่ว่ามันเป็นยาที่ถูกจำกัดการซื้อ ส่วนสารหนูที่มีอยู่ในร้านยาโดยมากแล้วจำต้องรายงานต่อเจ้าหน้าที่
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ในตัวยาของพวกหวางหยู ข้าจะเพิ่มสารหนูในจำนวนที่เหมาะสมลงไปเล็กน้อย” นางหันกลับไปมองยังซูชิง “เจ้าคอยจับตามองอยู่ที่นี่ หากว่าเมื่อมีการตอบสนองกลับ ก็ให้ไปแจ้งข้ายังพื้นที่ภัยพิบัติในทันที”
“ตกลง” ซูชิงเอ่ย
จื่ออันเริ่มศึกษาปริมาณยา เป็นเพราะว่ายังมีส่วนผสมยาชนิดอื่นอยู่อีก ดังนั้นปริมาณของยาจำเป็นต้องแม่นยำ
ระยะแรกเริ่มนั้นใช้เวลาสามวัน หลังจากสามวันแล้วก็มาดูผลที่ได้
หลังจากที่แบ่งยาเรียบร้อยแล้ว จื่ออันได้สำทับแก่ซูชิงว่าจะต้องทำตามปริมาณที่นางแบ่งเอาไว้อย่างเคร่งครัด ไม่อาจมากเกิน และไม่อาจน้อยเกินไป
สองสามวันนี้ให้ซูชิงคอยประจำการอยู่ที่นี่ แล้วให้คนไปเรียกเซียวท่าเข้ามา เพื่อให้เขานำจื่ออันกลับไปยังพื้นที่ภัยพิบัติ
ถึงแม้ว่าทางด้านนั้นไม่อาจจะมีแผนการอะไรเกิดขึ้นได้อีก ทว่าหากระมัดระวังเอาไว้ก่อนก็จะเป็นการดีที่สุด
หลังจากที่เซียวท่ามาถึงแล้ว ไม่ได้มีการเอ่ยทักทายอันใด ซูชิงก็นำจื่ออันจากไป
“ท่านอ๋องสบายดีหรือไม่?” จื่ออันเอ่ยถามเซียวท่าออกมาตอนที่อยู่บนรถม้า
“ท่านอ๋องอยู่ในค่ายทหาร ค่ายทหารเกิดเรื่องขึ้น” เซียวท่าเอ่ยออกมา
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” จื่ออันเอ่ยถามออกมาอย่างรีบร้อน
เซียวท่าเอ่ย “ไม่มีอะไร ไม่จำต้องเป็นกังวลไป”
จื่ออันเมื่อพบว่าเซียวท่าไม่มีทางเอ่ยออกมา ก็รู้ได้ในทันทีว่าเรื่องราวจะต้องหนักหนา
“มีการส่งคนออกไปตรวจสอบเรื่องมีผู้สูญหายหรือไม่?” จื่ออันเอ่ยถามออกมาอีก
“ตอนนี้ได้ให้ทางกรมอาญาเป็นผู้ตรวจสอบ คงจะเป็นภายในสองวันนี้ที่รู้ผล”
หลังจากที่เงียบเสียงลงครู่หนึ่ง เซียวท่าก็เอ่ยขึ้นมาต่อว่า “ในค่ายทหารนั้นเกิดเรื่องทะเลาะวิวาทกัน”
“ทะเลาะวิวาท?” นี้ทำให้จื่ออันประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง กฎเกณฑ์ของค่ายทหารนั้นเคร่งครัด การทะเลาะวิวาทหากว่าหนักหนาแล้วมีโทษถึงตาย ต้องใช้กฎทหารมาจัดการ
เซียวท่าเอ่ยออกมาอย่างเบาสบาย “มีคนคอยยุแยง แบ่งพรรคแบ่งพวกกัน ในตอนนี้ภายในค่ายทหารแตกออกเป็นสองพรรค เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน”
“ทหารกองรักษาการณ์เหล่านี้ ล้วนแต่เป็นคนของท่านอ๋อง แล้วทำไมถึงได้ถูกคนแบ่งแยกออกไปได้? อีกทั้งยังเกิดเป็นพรรคขึ้นมา?”
ดวงตาของเซียวท่าดูมืดครึ้ม “ตามการคาดการณ์ในตอนต้นนั้น มีแม่ทัพสองนายลอบไปพึ่งพาราชครูเหลียง จงใจใช้เรื่องโรคผีดิบมาก่อกวนให้เกิดการวิวาทกันขึ้นมา คราวนี้ผู้ที่เข้าร่วมการวิวาทนั้นมีหลายร้อยคน”
จื่ออันตื่นตะลึง “หากว่าทำตามกฎทหารแล้ว ควรจะจัดการอย่างไร?”
“ตามกฎทหารแล้ว ทั้งหลายร้อยคนนี้ทั้งหมดจะต้องถูกโบยห้าสิบครั้ง”
“ไม่เพียงแต่เท่านี้ ในค่ายทหารเกิดเหตุการณ์ทะเลาะวิวาทขึ้นมา กองทหารกลุ่มนี้จะหยุดลงเพื่อทำการปรับปรุงแก้ไข หากว่าไม่ได้รับการอนุญาตจากสำนักตรวจราชการทหารแล้ว ไม่อาจที่จะเคลื่อนย้ายได้” เซียวท่าเอ่ยออกมาอีก
จื่ออันข้าใจแล้ว ในตอนนี้ทหารที่อยู่ภายใต้ผู้สำเร็จราชการแทน เพราะว่าจำต้องหยุดทำการตรวจสอบ จึงไม่อาจเคลื่อนไหวได้โดยชอบ เป็นการจำกัดอำนาจของมู่หรงเจี๋ยได้ในระดับหนึ่ง
