ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 516
อีกทั้ง ต่อให้มาจนถึงช่วงเวลาท้ายที่สุดแล้ว พบเพราะว่ามีหนอนบ่อนไส้อยู่ ก็ไม่สามารถถือว่าเป็นกองทหารชั้นยอดได้
เมื่อคิดแผนการมาอย่างครอบคลุมแล้ว จื่ออันรู้สึกได้ถึงความทะเยอทะยานที่อยู่เบื้องหลัง
เซียวท่าเอ่ย “เพราะฉะนั้น ในพื้นที่ภัยพิบัติคราวนี้ ท่านอ๋องอาจจะดูแลเจ้าไม่ได้มากนัก เจ้าจำต้องอาศัยตนเองแล้ว”
“ข้ารู้แล้ว เจ้าเองก็ไม่จำเป็นต้องอยู่กับข้า ไปช่วยเขาให้มากเถิด” จื่ออันเอ่ยออกมา
“ข้าสามารถจัดการมันได้ โชคดีที่พี่ใหญ่ของข้ากลับมายังเมืองหลวงแล้ว นำทหารและม้ากลับมาจำนวนหนึ่ง”
หลังจากที่เซี่ยจื่ออันเข้าไปยังพื้นที่ภัยพิบัติแล้ว ก็ถูกจับตามองมาโดยตลอด เรื่องราวของนางเองก็แพร่กระจายไปทั่วในหมู่ชาวบ้าน และแม้แต่มารดาของนางหยวนฉุ่ยยวี่เองก็ถูกนำมาสนทนาด้วย
หยวนฉุ่ยยวี่มีชื่อเสียงที่ยอดเยี่ยม ช่วยปกปิดเรื่องอื้อฉาวที่จื่ออันถูกยกเลิกหมั้นหมายมาแล้วได้บ้าง
ในบางครั้งเรื่องราวในโลกนี้ก็แปลกประหลาดจนเกินไป เซี่ยจื่ออันก่อนหน้านี้เป็นหญิงสาวที่ร้ายกาจ ภายในเมืองหลวงไม่มีผู้ใดที่อยากจะเกี่ยวข้องกับนางแม้แต่น้อย มาวันนี้นางใช้สถานะบุตรีของจวนมหาเสนาบดีเข้าสู่พื้นที่ภัยพิบัติ เพื่อรักษาโรคระบาด ทันใดนั้นก็กลายเป็นผู้กล้าขึ้นมา แต่ละคนเมื่อพบเข้ากับนางก็จะเกิดความภาคภูมิใจขึ้นมา
หลังจากนั้นสามวัน จื่ออันออกจากพื้นที่ภัยพิบัติกลับมายังเรือนเล็กของตระกูลเฉิน
สถานการณ์ของหวางหยูไม่ได้ดีขึ้น แต่ก็ถือได้ว่าคงที่ อาจจะเป็นเพราะว่าผลจากเข็มทยาน
พี่สะใภ้ใหญ่หวาง และทหารองค์รักษ์อาการดูดีขึ้น บาดแผลไม่ได้เน่า อีกทั้งดวงตาที่แดงก่ำก็ดูจะอ่อนลงเล็กน้อย ทว่ายังคงไม่หายดี
และนี่ก็ทำให้จื่ออันผิดหวังเป็นอย่างมาก เพราะว่าหนี่หรงในตอนนั้นใช้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น กลับไม่ได้เกิดอาการใด และในตอนที่ถูกกัดเข้าเป็นครั้งที่สอง ก็พิสูจน์ได้ว่าร่างกายมีการต้านทานไม่ให้เกิดอาการ
“หลังจากที่ใช้ยาไปแล้ว สถานการณ์ในสามวันมานี้มีการจดบันทึกไปหรือไม่?” จื่ออันเอ่ยถาม
“บันทึกเอาไว้แล้ว เจ้าลองดู” ซูชิงนำสมุดออกมา ก่อนจะส่งให้กับจื่ออัน
จื่ออันพลิกอ่านอยู่ครู่หนึ่ง ก็พบว่าไม่มีอะไรเป็นพิเศษ
นางตรวจดูหวางหยูอีกครั้ง ถึงพบว่าแม้อาการของหวางหยูจะคงที่ แต่ว่าสารหนูนี้สำหรับเขาแล้วไม่มีประโยชน์อัยใดเลย
หรือจะเป็นเพราะว่าปริมาณไม่พอเหมาะ? จื่ออันคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเพิ่มปริมาณลงไป เอ่ยกำชับซูชิงออกไป “คืนนี้ให้ยาอีกครั้ง พรุ่งนี้เช้าข้าจะมาใหม่”
“ตกลง!”
เมื่อพยายามทดลองเช่นนี้ซ้ำไปซ้ำมาถึงสองสามครั้ง ล้วนแต่ไม่พบอะไร เห็นได้แต่เพียงว่าสารหนูและการฝังเข็มนั้นเหมือนกัน ช่วยชะลอให้อาการป่วยของพวกเขาคงที่ได้เท่านั้น
หรือว่าจะไม่ใช่สารหนู? หรือจะเป็นยาสมุนไพรก่อนหน้านั้น?
เพียงแต่ว่ายาสมุนไพรเหล่านั้นล้วนแต่ถูกตรวจสอบแล้ว และต่อให้จะนำมาผสมกันก็ไม่ทำให้เกิดพิษขึ้นมา
นางแยกแยะถึงวิธีการที่หนี่หรงใช้จัดการในตอนที่ถูกกัดขึ้นมาอีกครั้ง
ถูกพิษ ดื่มน้ำเข้าไปจนอาเจียนออกมา ทำความสะอาดบาดแผลในปริมาณมาก ล้วนแต่เป็นวิธีการทั่วไปที่ใช้จัดการกับบาดแผลภายนอกและอาการถูกพิษ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ
จื่ออันเห็นได้ชัดว่ารู้สึกสลดใจ เพิ่งจะได้เห็นแสงสว่างของรุ่งอรุณ ทว่าทันใดนั้นก็ดับสลายลง
ช่วงบ่ายมู่หรงเจี๋ยก็เข้ามาเช่นกัน เขารู้ว่าจื่ออันออกมาจากพื้นที่ภัยพิบัติถึงได้มา
เห็นได้ชัดว่าเขาดูเหนื่อยล้า ระยะเวลาเพียงไม่กี่วัน ทั้งกายคนก็ดูเหมือนว่าจะผอมลง
ก่อนหน้านั้นที่เซียวท่าบอกว่าเขานอนหลับได้ไม่ดีนัก คาดว่าอาการปวดหัวคงจะกำเริบขึ้นมาอีกแล้ว
“สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?” เมื่อเขาเข้ามาก็เอ่ยถามออกไป
จื่ออันนำเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นบอกกล่าวเขาไป เมื่อมู่หรงเจี๋ยฟังจนจบแล้ว ก็ค่อย ๆ ขมวดคิ้วขึ้นมา “เช่นนี้ก็กล่าวได้ว่าทางด้านของเจ้าไม่มีอะไรคืบหน้าเลย?”
“ยังถอยหลังไปอีกก้าวหนึ่ง” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างหดหู่ใจ
มู่หรงเจี๋ยเมื่อเห็นว่านางมีท่าทีที่เศร้าหมอง ก็เอ่ยปลอบโยนออกมา “เจ้าอย่าได้รีบร้อนไป ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ศึกษา จะต้องมีวิธีการเป็นแน่”
“อืม รู้แล้ว” จื่ออันเข้าไปพร้อมกับเขา “ทางด้านของท่านป็นอย่างไรบ้าง? จัดการเรียบร้อยแล้วหรือไม่?”
มู่หรงเจี๋ยหันหลังเหลือบมองไปยังเซียวท่า “เขาบอกกับเจ้าแล้วหรือ?”
“ให้อภัยเขาที่ปากมาก ที่ไม่อาจจะปิดบังคำพูดเอาไว้ได้เถิด”
