ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 517
มู่หรงเจี๋ยส่งเสียงหัวเราะออกมา “ใช่แล้ว เขาไม่อาจจะปิดบังคำพูดต่อคนของตนเองเอาไว้ได้”
จื่ออันดึงให้เขานั่งลง “อาการปวดศีรษะกำเริบขึ้นหรือ?”
“ระยะนี้กำเริบขึ้นบ่อยครั้ง” เขาไม่ได้ปฏิเสธออกไป
“ยุ่งยากมากหรือไม่?” จื่ออันนั่งลงข้างกายของเขา จับแขนของเขาขึ้นมา แล้วเริ่มจับชีพจร นี่เป็นเพียงแค่การจับชีพจรธรรมดาทั่วไปเท่านั้น เพื่อให้ง่ายต่อการฝังเข็ม
ทว่านางกลับค่อย ๆ ขมวดคิ้วขึ้นมา
“ไม่ถือว่ายุ่งยาก ตอนนี้เคลื่อนย้ายทหารและม้าออกมาจากจิ้งโจวแล้ว ไม่กี่วันนี้คงจะมาถึง” มู่หรงเจี๋ยเอ่ย
“ต้องใช้เวลากี่วัน?” จื่ออันยังคงไม่ปล่อยมือของเขา ทว่ากลับรู้สึกเหม่อลอยออกมาเล็กน้อย
“ประมาณสิบวันได้กระมัง”
จื่ออันจับมืออีกข้างหนึ่งของเขา จับชีพจรต่อไป คราวนี้รวดเร็วขึ้น จากนั้นก็นำกระเป๋าเข็มออกมา เอ่ยถาม “ช่วงนี้นอกจากปวดศีรษะแล้ว ยังรู้สึกไม่สบายอย่างอื่นอีกหรือไม่?”
“นอกจากนอนไม่หลับ ก็ไม่มีอะไรแล้ว ที่ปวดศีรษะก็คงจะเป็นเพราะว่าพักผ่อนไม่เพียงพอเลยเกิดขึ้น”
จื่ออันส่งเสียงอืมออกมา “แน่นหน้าอกหรือไม่? บางคราวอยู่ดี ๆ ก็รู้สึกขึ้นมามีบ้างหรือไม่?”
“เป็นบางคราว”
จื่ออันไม่ได้ส่งเสียงออกมาต่อ เริ่มฝังเข็มให้กับเขา
หลังจากที่ฝังเข็มแล้ว มู่หรงเจี๋ยรู้สึกได้ว่าอาการของเขาดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขายิ้มแล้วเอ่ยกับจื่ออัน “บางคราวข้าก็รู้สึกว่า แต่งท่านหมอเข้าบ้านไปก็ไม่เลวเหมือนกัน”
หลังจากที่จื่ออันดึงเข็มออกมาแล้วนั่งลง “ข้าพบเข้ากับโหรวเอ๋อในพื้นที่ภัยพิบัติแล้ว”
“ซูชิงบอกกับข้าแล้ว นางสนใจในการแพทย์มาโดยตลอด”
“นางชื่นชอบซูชิง ท่านรู้หรือไม่?” จื่ออันเอ่ยถาม
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างไม่เห็นด้วย “นั่นเป็นเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น คนที่นางชื่นชอบเปลี่ยนไปมาไม่หยุด ไม่มีทางเกินครึ่งปี”
“เป็นไปไม่ได้กระมัง?” จื่ออันเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่บอกกับนางเองว่า นางชื่นชอบซูชิงมานานแล้ว
ทว่าชื่นชอบซูชิงแล้วทำไมภายหลังนางถึงได้แต่งกับผู้อื่นกัน? หรือว่าจะเป็นหลังจากที่แต่งกับผู้อื่นไปแล้ว ถึงได้ค้นพบว่าตนเองชื่นชอบซูชิงก็เลยหย่าร้าง?
“มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้กัน? ก่อนหน้านั้นนางยังเคยบอกว่าชื่นชอบข้า”
จื่ออันเอ่ยถามออกมาอย่างไม่ใส่ใจ “เช่นนั้นท่านเคยชื่นชอบนางหรือไม่?”
“จะเป็นไปได้อย่างไร?”
“ได้ยินซูชิงบอกว่า อ๋องหนานหวายชื่นชอบนาง เป็นเรื่องจริงหรือ?”
“เขาชอบโหรวเอ๋อ เป็นเพราะว่าโหรวเอ๋อชอบข้า ไม่ใช่การชื่นชอบที่บริสุทธิ์ใจอะไร” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย เมื่อเอ่ยถึงน้องชายของตน เขามักจะเกิดความรู้สึกรังเกียจ และรักอย่างที่ไม่อาจจะเอ่ยออกมาได้ อารมณ์นี้สะท้อนออกมาในแววตาของเขาโดยตรง แม้แต่จื่ออันเองก็สามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจน
รังเกียจเขา แต่กลับรักเขา เท่ากับว่าเกลียดเหล็กจนไม่อาจหลอมเหล็กขึ้นมาได้
จื่ออันเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปอย่างเงียบ ๆ “ระยะนี้รับประทานอาหารได้ปกติหรือไม่? รู้สึกคลื่นไส้บ้างไหม?”
“ไม่มี” มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้นมามองยังนาง ก่อนจะเอ่ยถามออกมาอย่างสงสัย “หรือเจ้ารู้สึกว่าชีพจรของข้าดูไม่ปกติ?”
“ไม่มี เพียงแต่เป็นกังวลว่าท่านจะยุ่งเสียจนไม่ใส่ใจตนเอง ไม่มีอะไรหรอก” จื่ออันเอ่ยยิ้มปลอบออกไป
“ช่วงนี้ยุ่งมากจริง มีแต่เรื่องไม่สำคัญพัวพันเต็มไปหมด ใช่แล้ว เจ้าให้ตรวจสอบผู้คนที่สูญหายไป พบอะไรเข้าแล้วหรือ?”
จื่ออันกลับมาอยู่ในท่าทีที่จริงจังก่อนจะเอ่ย “ไม่ผิด ข้าสงสัยว่าพวกเขาจะแอบซ่อนผู้ป่วยโรคผีดิบเอาไว้ จากนั้นก็แอบไปปล่อยเอาไว้ในพื้นที่อื่น ผู้ป่วยโรคผีดิบตั้งแต่ที่มีอาการไปจนถึงล้มตายลงไปใช้เวลาสิบถึงสิบห้าวัน ข้ารู้สึกได้ว่าพวกเขาจะต้องไม่หยุดจับคนที่มีชีวิตไปเปลี่ยนให้กลายเป็นผู้ป่วยโรคผีดิบ”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา “เรื่องนี้เดิมทีข้าเองก็เคยคิดมาก่อน และก็สั่งให้คนไปตรวจสอบมาก่อนแล้ว ทว่าผู้ที่สูญหายไปในเมืองหลวงมีอยู่น้อยมาก คาดว่าพวกเขาคงจะไปจับมาจากพื้นที่อื่น เจ้าวางใจได้ ข้าได้ออกหนังสือให้แต่ละพื้นที่ทำการตรวจสอบแล้ว”
