ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 545

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 545

มหาเสนาบดีเซี่ยมาถึงยังเรือนของซีเหมินเสี่ยวเยว่ ก็สั่งให้เด็กรับใช้รออยู่ด้านนอก ตนเองตามเด็กรับใช้เข้าไปด้านใน

ซีเหมินเสี่ยวเยว่ยืนรอต้อนรับอยู่ตรงระเบียง มหาเสนาบดีเซี่ยพบว่านางวันนี้ตั้งใจแต่งกาย สวมใส่ชุดกระโปรงผ้าซาตินรัดเอว แต่งหน้าปราณีตอย่างยิ่ง ใช้แป้งเสียจนมองไม่เห็นรอยแผล คิ้วโก่งงาม ริมฝีปากสีแดงเพลิง

ผ้าไหมดำสามพันเส้นถูกดึงไว้เป็นหางม้า ปักปิ่นปักผมสีทองหยดน้ำแบบเฉียง เกิดเสียงดังกระทบกันมีเสน่ห์อย่างยากที่จะเอ่ยออกมาได้

นางลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มอยู่ตรงระเบียงทางเดิน “ท่านมาแล้ว!”

มหาเสนาบดีเซี่ย แม้ว่าจะเห็นนางแต่งกายในวันนี้ ก็ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย เพียงแต่ยังนึกขึ้นมาว่ามีเรื่องที่ต้องร้องขอจากนาง จึงเอ่ยออกมาเสียงอ่อนโยน “ข้ามาแล้ว หลายวันมานี้สบายดีหรือไม่?”

“ดี เพียงแต่คิดถึงท่านมากเหลือเกิน” นางกระโจนไปเบื้องหน้า พุ่งเข้าใส่อ้อมแขนของเขา กลิ่นหอมของผงหอมโชยเข้าจมูกเขา เขาอดทนต่อความรังเกียจของเขา กอดนางเข้ามาอย่างอ่อนโยน

“ข้าเองก็คิดถึงเจ้า ทว่าเรื่องวุ่นวายพัวพันอยู่รอบกาย ไม่อาจมาเยี่ยมเจ้าได้”

“ข้าเองก็รู้ ลำบากท่านแล้ว” นางปล่อยเขาออกมา สายตาจ้องมองมายังเขาด้วยความรักใคร่ จากนั้นก็จูงมือเขาเข้าไปด้านใน “เข้ามาเถิด ข้าเตรียมอาหารและเหล้าเอาไว้ กินข้าวเป็นเพื่อนข้าเสียหน่อยเถิด”

มหาเสนาบดีเซี่ยตามนางเข้าไปข้างใน แต่กลับไม่ลืมเรื่องสำคัญ “สาวใช้คนนี้ของเจ้า บอกว่าเจ้ารู้ว่าเซี่ยจื่ออันอยู่ที่ไหน ใช่หรือไม่?”

ซีเหมินเสี่ยวเยว่ยิ้ม แล้วเอ่ยออกมา “ใช่แล้ว ข้ารู้ว่านางไปที่ใด”

“ไปที่ใดกัน?” มหาเสนาบดีเซี่ยรีบเอ่ยถามออกมา

นางประคองไหล่ของเขาให้นั่งลง ตนเองก็นั่งลงข้างกายเขา แล้วรินเหล้าให้เขา “รีบร้อนอะไรกัน? มาทานอะไรกับข้าก่อน”

มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยออกมา “ตอนนี้ข้าจะมีใจกินข้าวดื่มเหล้าที่ไหนกัน? หากว่าภายในสองวันนี้ยังหานางไม่เจอ ตำแหน่งมหาเสนาบดีของข้าก็ยากที่จะรักษาเอาไว้ได้แล้ว”

ซีเหมินเสี่ยวเยว่เอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน “อาหารอย่างไรแล้วก็ต้องกิน อีกอย่าง นางจะหนีไปที่ใดได้? กินข้าวกันมาก่อน กินข้าวเสร็จแล้วข้าจะรีบบอกท่าน”

มหาเสนาบดีเซี่ยมองยังอาหารเลิศรสที่วางอยู่เต็มโต๊ะ ทว่ากลับไม่มีความอยากอาหารแม้แต่น้อย นอกเสียจากจะถูกเรื่องของเซี่ยจื่ออันรบกวนอารมณ์แล้ว ยังเป็นเพราะว่าเขาได้พบหน้ากับคุณหนูตระกูลหลินแล้ว

คุณหนูตระกูลหลินไม่นับว่างามหมดจด ทว่าดูบริสุทธิ์ยิ่งนัก ในตอนที่ยิ้มออกมาก็เหมือนกับดอกไม้ป่า เพียงแค่เหลือบมอง ก็ทำให้คนรู้สึกสงบใจลงได้

เขาต้องการหญิงสาวที่ไม่ผ่านเรื่องทางโลกมามากเช่นนี้ยิ่งนัก เพื่อมาจู่โจมเข้าใส่กับชีวิตที่น่าเบื่อของเขา นางอ่อนเยาว์ นางงดงาม นางเป็นวัยแรกแย้ม ล้วนแต่เป็นสิ่งที่ใจของเขาโหยหา

มาวันนี้เมื่อมองย้อนกลับไป ช่างไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตนเองถึงได้อยู่กับเฉินหลิงหลง อีกทั้งยังรักนางมาหลายปี

“ไม่กินแล้ว เจ้ารีบเอ่ยออกมา ข้าจะรีบไป” ในที่สุดมหาเสนาบดีเซี่ยก็ทนความขยะแขยงในใจไม่ได้ จึงเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย

รอยยิ้มของซีเหมินเสี่ยวเยว่แข็งข้างอยู่ตรงริมฝีปาก วางตะเกียบลง แววตาเผยร่องรอยของความเศร้าออกมา “มาตอนนี้แม้แต่กินข้าวเป็นเพื่อนข้าสักมื้อก็ไม่ยินยอมแล้วอย่างนั้นหรือ? ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านไปเสียเถิด ภายหลังก็ไม่จำเป็นต้องมาอีกแล้ว”

มหาเสนาบดีเซี่ย เมื่อพบนางก็เปลี่ยนจากอ่อนโยนกลายเป็นเฉยเมย ในใจรู้สึกรำคาญ ทว่ากรุ่นโกรธไม่ได้ เพราะยังไม่รู้จากปากนางว่าเซี่ยจื่ออันไปที่ใด แล้วจะจากไปได้อย่างไร?

“ตกลง เป็นข้าที่ผิดไป ข้ายอมรับผิด ข้าจะกินข้าวกับเจ้า” เขาเอ่ยปลอบเสียงอ่อน

ซีเหมินเสี่ยวเยว่เหลือบมองไปด้านข้าง “ข้าเองก็ไม่อยากจะบังคับท่าน ข้ารู้ว่าท่านไม่ได้ชอบข้าแล้ว ข้าเองไม่ได้ต้องการจะพัวพันกับท่านไม่ยอมปล่อย”

มหาเสนาบดีเซี่ยจับมือนางเอาไว้ “เป็นข้าที่ผิด ข้ายอมรับผิด ดีไหม? ภายหลังจะไม่ทำแล้ว”

ซีเหมินเสี่ยวเยว่ถึงได้เปลี่ยนจากความโกรธให้กลายเป็นยินดี “เช่นนั้นท่านว่า ท่านยังชอบข้าหรือไม่?”

มหาเสนาบดีเซี่ยมองไปยังใบหน้าของนางที่ตกแต่งเต็มไปด้วยแป้ง ที่จริงนางเด็กอยู่มาก ทว่ามักจะทำให้คนรู้สึกได้ถึงความหัวโบราณอยู่เสมอ