ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที 555
เมื่อเซียวท่าเห็นว่าจื่ออันจัดการนักฆ่าได้สองคน จิตสังหารก็เริ่มพลุ่งพล่านขึ้นมา ความอยากแข่งขันกระหายชัยชนะนั้นได้กระตุ้นให้เขาระเบิดพลัง ซึ่งมันรุนแรงกว่าเดิมเล็กน้อย
นักฆ่าสองคนถูกจัดการไปแล้ว ย่อมต้องมีคนอื่นเข้ามาช่วยพวกเขาแน่
จื่ออันฉวยโอกาสนี้วิ่งไปทางปีกขวาของเรือ กระโดดตีลังกากลางอากาศ เพื่อตัดเชือกที่ผูกเรือชูชีพไว้
แต่มีนักฆ่าสองคนไล่ตามมา จื่ออันเกี่ยวขาไว้กับเสากระโดงเรือ นางตัดเชือกออกแล้วข้างหนึ่ง เรือห้อยลงแล้ว เหลืออีกข้างเดียวที่ถูกมัดไว้อยู่ จื่ออันเหาะไปคว้าเชือกอีกด้านหนึ่ง ทั้งร่างนางและเรือชูชีพต่างโคลงเคลงขนาบข้างกาบเรือ
เซียวท่าจัดการนักฆ่าแล้ววิ่งข้ามไป มีอีกหลายคนที่ไล่ตามเขามา เขาจึงออกแรงกระโดดขึ้นไป และตัดเชือกอีกข้างหนึ่ง ทั้งจื่ออันและเรือชูชีพตกลงไปในน้ำพร้อมกัน
จื่ออันนั้นว่ายน้ำเก่งมาก หลังจากตกลงไปในน้ำก็ลอยขึ้นมาทันที นางว่ายไปที่เรือชูชีพ และปีนขึ้นไปบนเรือ
นางเปิดขวดเกลือออกและตรวจดูยา โชคดีที่ห่อหนาแน่นมาก ขวดเกลือก็ปิดสนิทดี ไม่มีน้ำเข้าไป
เซียวท่าก็ปีนตามขึ้นไปด้วย เขาปลดไม้พายที่ผูกไว้ข้างเรือออก และพายเรืออย่างขะมักเขม้น เขาหายใจหอบและเอ่ยว่า “ข้าไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งนักฆ่าพวกนี้มา แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ชุดสุดท้ายแน่ เซี่ยจื่ออัน พวกเราอาจไม่มีชีวิตรอดกลับไปแล้วก็ได้”
จื่ออันมองไปที่ทะเลกว้างใหญ่ นางชี้ไปข้างหน้าและรู้สึกตกใจเหมือนถูกแช่แข็ง “ตรงนั้นมีเรือกี่ลำ ไม่ สิบกว่าลำ ไม่สิ มากกว่าสิบลำ”
เซียวท่าหยุดมือและมองไปตามนิ้วของจื่ออัน มีเรือหลายลำแล่นเข้ามาหาพวกเขา เขาหัวเราะเย้ยหยันภาพตรงหน้า “เอาล่ะ ตายก็ตาย สู้มัน ลุยเลย”
มีลูกธนูพุ่งมาจากด้านหลัง จนมีเสียงตัดผ่านลม และลูกธนูมันยิงเข้าขวดเกลือ และหนำซ้ำยังเป็นลูกธนูไฟ ขวดเกลือถูกเผาหลังจากถูกยิงในทันที
จื่ออันพูดด้วยความโกรธ “ความพยายามหลายวันมานี้สูญเปล่าหมดแล้ว”
“หนีเร็ว!” เซียวท่าดึงจื่ออันกระโดดลงไปในทะเล ก่อนที่ลูกธนูจะพุ่งมาถึง
ลูกธนูไฟพุ่งลงไปในน้ำและดับลงทีละดอก ทั้งสองไม่กล้าโผล่ขึ้นมาจากน้ำ พวกเขารีบว่ายดำน้ำออกไป แล้วโผล่ขึ้นมาสูดหายใจแล้วดำลงสู่ทะเลต่อ
คลื่นมีขนาดใหญ่ และมันผลักพวกเขาไปข้างหน้า พวกเขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังว่ายไปทางไหน ลูกธนูไฟที่ยิงไล่ตามหลังพวกเขามา ในที่สุดตอนที่โผล่ขึ้นจากน้ำเพื่อพักหายใจ แขนของจื่ออันก็ถูกธนูยิงเข้า ทำให้แขนนางไม่มีแรงว่ายน้ำ และจมลงในที่สุด
เซียวท่าที่ดำน้ำนำหน้านางไป เมื่อเห็นน้ำทะเลด้านหลังกลายเป็นสีแดง เซียวท่ากระวนกระวายเหมือนมีอะไรบางอย่าง พวกนักฆ่าที่อยู่ข้างหลังยังคงไล่ตามมา แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาใช้ลูกธนูหมดแล้ว พวกเขากระโดดลงมาในน้ำ และยังว่ายตามมาอยู่
ทั้งสองหายใจหอบ จื่ออันฝืนทนความเจ็บปวดและพูดว่า “เซียวท่า ไม่ต้องสนใจข้า เจ้ารีบหนีเอาชีวิตรอดกลับไปบอกท่านอ๋อง ให้เขาส่งคนไปที่เกาะวิปลาส เพื่อรับสูตรยาแก้พิษ”
“หุบปาก ในเมื่อมาด้วยกัน เราก็ต้องกลับด้วยกัน” เซียวท่าพูดอย่างเกรี้ยวกราด
ร่างของจื่ออันค่อย ๆ จมลง “ไม่ได้ ถ้าเจ้ายังพาข้าไปแบบนี้ พวกเราทั้งคู่จะตายที่นี่ และโรคผีดิบก็จะไม่หายไป เจ้าหนีไปซะ ปล่อยข้าไว้ที่นี่ไป นี่เป็นเรื่องใหญ่”
เมื่อเห็นนางพยายามจะสลัดเขาให้หลุดไป เซียวท่าก็โกรธจนอยากจะเขกหัวนางลงไปสักที “หุบปากซะ”
จื่ออันหันไปมองเห็นว่านักฆ่าพวกนั้นกำลังจะตามทัน และเรือที่อยู่ข้างหน้านางก็ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ นางรู้ว่าชีวิตของนางกำลังตกอยู่ในอันตราย นางสูดน้ำมูกอยากจะร้องไห้ออกมา มู่หรงเจี๋ย ข้าคิดถึงเจ้า
นางชูมือขึ้น หมุนแหวนแห่งจิตวิญญาณเพื่อปลดปล่อยพลังงาน พลังงานก่อตัวขึ้นเป็นกระแสน้ำวน นางใช้แรงทั้งหมดผลักเซียวท่าออกไป และพูดอย่างรวดเร็วว่า “บอกมู่หรงเจี๋ยด้วยว่า ข้าชอบเขา!”
ร่างของนางถูกกระแสน้ำวนพัดหมุนอย่างรวดเร็ว แรงน้ำวนมหาศาลทำให้นางเวียนหัว นางผ่อนคลายร่างกายของนาง ปล่อยให้กระแสน้ำวนพัดพานางไป
เซียวท่าที่ทรงตัวได้ และก็ไม่เห็นนางแล้ว เขาร้องตะโกนด้วยความตกใจ “เซี่ยจื่ออัน เซี่ยจื่ออัน!”
แต่ทะเลอันกว้างใหญ่ เซี่ยจื่ออันอยู่ที่ไหน?
พวกนักฆ่าที่ไล่หลังเขามา เซียวท่าไม่สามารถจะว่ายน้ำกลับไปหาจื่ออันได้ เขาว่ายออกไปอย่างสิ้นหวัง โดยหวังว่าจะมีชีวิตรอดกลับมา และบอกสูตรลับในการรักษาโรคผีดิบให้ท่านอ๋องทรงทราบ
เมื่อไม่มีจื่ออันเป็นโซ่ตรวน เขาก็ว่ายน้ำได้รวดเร็ว ทิ้งห่างจากนักฆ่าที่อยู่ข้างหลังเขาไปไกล
อย่างไรก็ตาม เรือที่อยู่ข้างหน้าเขากำลังใกล้เข้ามา แขนเขาไม่มีแรงเหลืออีกแล้ว เขาเห็นคนบนเรือกำลังกระโดดลงมาในน้ำ และมีคนอีกหลายสิบคนกำลังว่ายมาหาเขา
