ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 560

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 560

ป้าชุ่ยยู่มองออกไปด้วยหัวใจที่แตกสลาย หลานชายของนางเพิ่งจะคลอดเมื่อปีที่แล้ว เจ้าเด็กชายตัวอวบอ้วน อย่าเอ่ยถึงว่ามีความน่ารักเพียงไหน เขาเป็นเด็กชายที่มีอายุเพียงแค่สองขวบเท่านั้น มาตอนนี้อยู่รวมแออัดกับผู้ป่วยโรคระบาดกลุ่มใหญ่ ดูสูญเสียความน่ารักที่เคยมีอยู่ก่อนหน้านี้ไปหมดแล้ว

แม่นมหยางมองไปยังนาง ก่อนเอ่ยด้วยความเฉยเมย “ผู้ป่วยเช่นนี้ ยังมีอยู่อีกมากมาย”

นางยื่นมือชี้ออกไป พื้นที่ด้านหลังสีดำเหล่านั้น ล้วนแต่เป็นศีรษะของคน

ป้าชุ่ยยู่ไม่ได้สนใจคนอื่น นางสนใจเพียงแต่คนในครอบครัวของตนเอง ท่าทางที่ว่างเปล่ามองไปยังแม่นมหยางแล้วเอ่ยออกมา “รบกวนเจ้าส่งข้าออกไป ข้าจะไปยังกรมอาญา”

แม่นมหยางเองก็ไม่ได้แสดงความดีอกดีใจออกมา ราวกับว่าไม่ได้รู้สึกประหลาดใจกับความอ่อนข้อของนางแต่อย่างใด “ไปเถิด”

ป้าชุ่ยยู่ไปยังกรมอาญา นำทุกสิ่งทุกอย่างที่นางรู้เอ่ยออกมาจนหมด

นางให้การถึงหมอของสำนักฮุ้ยหมิน ให้การถึงหมอหลวงหลิวในวังหลวง ให้การถึงมหาเสนาบดีเซี่ยและฮูหยินผู้เฒ่า

กรมอาญาทำตามเบาะแสที่ได้รับจากนาง ตามหาคนในครอบครัวของท่านหมอจากสำนักฮุ้ยหมินคนนั้น คนในครอบครัวของเขา หลังจากที่เขาตายไปก็ถูกส่งตัวออกไป กรมอาญาออกหมายจับไม่ถึงสองวัน ก็ถูกจับตัวกลับมาได้

เรื่องราวถูกแบ่งเป็นสองส่วน ทางด้านของเซียวท่านั้นหลังจากที่รอดพ้นจากอันตรายมาได้ ก็ได้ไปยังเกาะวิปลาสพร้อมกันกับหมอหลวงหยวนพ่าน ทำยาขึ้นตามปริมาณที่จื่ออันเคยบอกเอาไว้ก่อนหน้านี้

แต่เรื่องนี้ต้องเป็นความลับขั้นสูงสุด มู่หรงเจี๋ยสั่งการให้ปิดข่าวเอาไว้ เพราะฉะนั้นจนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่มีผู้ใดที่รู้ข่าว และโรคผีดิบได้รับการควบคุมเอาไว้แล้ว

รังของผู้ป่วยโรคผีดิบถูกทำลายลงจนหมด ตอนนี้จึงเหลือเพียงแค่ผู้ป่วยในหมู่บ้านศิลาเท่านั้น

มู่หรงเจี๋ยออกคำสั่ง ให้หมอทุกคนลงบันทึกเอาไว้ และทยอยกันเข้าสู่พื้นที่ภัยพิบัติเพื่อดูแลผู้ป่วยกันก่อน ผู้ป่วยโรคผีดิบตั้งแต่แรกเริ่ม จนกระทั่งมีอาการใช้เวลาประมาณร่วมสิบวัน ขอเพียงแต่ยังดื่มน้ำข้าวลงไปประทังชีวิตได้ ก็สามารถรอคอยยารักษาได้

ความดีความชอบของเซี่ยจื่ออัน บุตรสาวจวนมหาเสนาบดีนั้น ต่างเป็นที่ยกย่องกันในหมู่ของราษฎร

ไม่เพียงแต่พรรคเฉาปังเท่านั้น ยังมีผู้คนที่มีทักษะทางน้ำอีกมากมาย ล้วนแต่ช่วยกันตามหาร่างของเซี่ยจื่ออันตามชายฝั่งทะเลของจี้ชุน

หวงไท่โฮ่วเองก็ทรงเสด็จไปทอดพระเนตรด้วยตนเอง เมื่อเห็นว่าผู้คนพยายามอย่างยิ่งที่จะตามหาเซี่ยจื่ออันแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะตรัสออกมาอย่างซาบซึ้งใจ “ซุนกงกง สามารถได้ใจของราษฎรไปเช่นนี้ เกรงว่าตั้งแต่ก่อตั้งต้าโจวขึ้นมา ก็ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน?”

ซุนกงกงถอนหายใจออกมาเบา ๆ “เพียงแต่น่าเสียดาย คนดีมักจะอายุไม่ยืนพ่ะย่ะค่ะ”

หวงไท่โฮ่วหันกลับมามองยังเขา “อาเจี๋ยเองก็อยู่ที่จี้ชุนด้วยใช่หรือไม่?”

“หลังจากที่ท่านอ๋องสั่งการในเมืองหลวงเอาไว้แล้ว ก็ประทับอยู่ที่จี้ชุนตลอด และเขาก็นำคนเข้าไปค้นหาในทะเลด้วยตนเองอีกด้วย”

“ให้เขาหาต่ออีกสองสามวันเถิด หากตามหาไม่พบอย่างไรแล้วก็ต้องกลับมาเอง เขาเป็นคนที่รู้จักหนักเบา รู้ว่าทุกวันนี้ราชสำนักยังมิอาจขาดเขาได้” หวงไท่โฮ่วตรัสออกมา

“พ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้กรมอาญากำลังตรวจสอบเรื่องของโรคผีดิบ อีกทั้งกรมอาญากำลังต่อสู้อยู่กับจวนมหาเสนาบดีอยู่ ยังต้องรอให้ท่านอ๋องมาเป็นคนตรัสสินใจพ่ะย่ะค่ะ”

“โชคดีที่ก่อนหน้านั้น การทุบตีตานชิงเสี้ยนจู่ได้กระตุ้นความไม่พอใจของราษฎรขึ้นมา ทางด้านกรมอาญาจะตัดสินความผิดของเขาก็ไม่ยากนัก”

หวงไท่โฮ่วมองไปยังทะเลอันกว้างใหญ่ ในใจรู้สึกไม่สบายใจนัก “ก่อนหน้านั้นบรรพชนให้ข้าใช้งานนางใหม่อีกครั้ง ในใจของข้าก็รู้สึกค่อนข้างจะขัดแย้งกัน รู้สึกว่านางถูกคนประเมินจนสูงเกินไป แต่มาตอนนี้แล้ว เป็นข้าที่ประเมินนางต่ำไป เซี่ยหวายจุนช่างทำให้ข้าผิดหวังนัก ช่างเป็นคนที่ละโมบเกินไปจริง ๆ”

ซุนกงกงเอ่ยออกมาเสียงเบา “ไท่โฮ่ว หากว่าคราวนี้โรคระบาดไม่ได้รับการควบคุมแล้ว เมืองหลวงของต้าโจวก็คงจะตกอยู่ในความโกลาหลอย่างสิ้นเชิง เมืองหลวงเกิดความสับสนวุ่นวายขึ้น ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นจะเป็นอย่างไร? ผู้สำเร็จราชการแทนก็จะต้องถูกฟ้องร้องถอดถอนให้ลงจากตำแหน่ง เมื่อถึงเวลานั้น แล้วใครจะก้าวขึ้นมา? เบื้องหลังของมหาเสนาบดีเซี่ยเป็นใครกัน?”

ไท่โฮ่วพยักหน้า “ข้ารู้ดี และเพราะเหตุนี้ ข้าถึงได้รู้สึกขอบคุณที่เซี่ยจื่ออันที่ทำทุกสิ่งทุกอย่างให้กับต้าโจว”

นางเงียบลงครู่หนึ่ง “หวังว่าเซี่ยจื่ออันจะยังมีชีวิตกลับมาได้ ขอสวรรค์ช่วยคุ้มครองคนดีด้วยเถอะ”