ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 561
มู่หรงเจี๋ยขึ้นไปยังเกาะวิปลาส เซียวท่าและหมอหลวงที่กำลังปรุงยากันอยู่นั้น เมื่อเห็นว่าเขามาแล้ว ต่างก็รีบเงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยถาม “หาพบหรือไม่?”
มู่หรงเจี๋ยส่ายศีรษะแล้วนั่งลง ก่อนจะมองดูยาในมือของเขา
แสงในดวงตาของเซียวท่าค่อย ๆ หรี่ลง “หาไม่พบอย่างนั้นหรือ?”
มู่หรงเจี๋ยไม่ส่งเสียงใด ใบหน้าเองก็ไม่มีอารมณ์ใดออกมา
ในใจของเซียวท่ารู้สึกแย่ขึ้นมา “ขอโทษจริง ๆ เป็นข้าที่ไม่ได้ปกป้องนางให้ดี”
มุมปากของมู่หรงเจี๋ยยกยิ้มเย้ยหยันออกมา คนที่สมควรขอโทษนางมากที่สุดควรจะเป็นเขา
เขาจินตนาการล่วงหน้าถึงอันตรายรูปแบบต่าง ๆ แต่เขาไว้ใจเฉินไท่จวินมากจนเกินไป นางบอกว่าส่งแม่ทัพตระกูลเฉินทั้งสิบสองออกไปแล้ว เขาก็รู้สึกสงบใจคิดว่าจื่ออันจะต้องกลับมาได้อย่างปลอดภัย
ทว่าเขากลับไม่รู้ว่า แม่ทัพตระกูลเฉินทั้งสิบสองเมื่อออกจากเมืองไปได้ไม่นาน ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา
เขาที่รับรู้ได้ถึงความเร่งด่วน แต่กลับไม่ยอมปล่อยความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงไป
เซียวท่ามองไปยังเขา “ก่อนที่นางจะถูกกระแสน้ำวนพัดพาลงไปนั้น ได้เอ่ยออกมาคำหนึ่ง ให้ข้าบอกกับท่านอ๋อง”
มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้นมา “นางว่าอย่างไร?”
เซียวท่าเอ่ยออกมาเสียงเบา “นางให้ข้าบอกกับท่านอ๋องว่า นางชอบท่าน”
ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาในดวงตาของเขา เขายิ้มออกมา ยิ้มอย่างไร้เดียงสา ลำคอแหบแห้งขึ้นมา “ข้าคิดว่า ชาตินี้ทั้งชาตินางคงจะไม่มีทางเอ่ยออกมาแล้ว”
“นางถูกลูกธนูยิงเข้า นางบอกว่าตนเองอาจจะไม่มีชีวิตอยู่ต่อไปได้แล้ว” จุดนี้ที่เซียวท่าไม่เคยเอ่ยออกมานั้น เพราะว่าทุกคนล้วนแต่ยังมีความหวังอยู่ในใจ เขาจึงอดไม่ได้ถ้าหากต้องเอ่ยออกมา
มู่หรงเจี๋ยค่อนข้างที่จะหายใจออกมาอย่างยากลำบาก “อะไรนะ?”
“ใช่แล้ว ในตอนที่พวกเรากำลังหลบหนีเอาชีวิตรอดนั้น นักฆ่ายิงธนูออกมา มือขวาของนางถูกลูกธนูเข้า ข้าพานางว่ายน้ำ นางกลัวที่จะเป็นตัวถ่วงของข้า เมื่อพบกับกระแสน้ำวนนางก็เลยผลักข้าออกไป ก่อนที่นางจะถูกกระแสน้ำวนดูดลงไปนั้น นางบอกกับข้า ให้ข้าเอาใบสั่งยานี้กลับไป จากนั้นก็บอกกับข้าว่า นางชอบท่าน” เขาจนถึงตอนนี้ยังคิดไม่เข้าใจ ว่าทำไมจู่ ๆ ถึงได้เกิดกระแสน้ำวนขึ้น
ความหวังในใจของมู่หรงเจี๋ยแตกลงเป็นเสี่ยง ๆ อย่างสิ้นเชิง ขึ้นภูเขาไม่อันตรายเท่าอยู่ในน้ำ ในทะเลนั้นอันตรายถึงเพียงใด ไม่ต้องเอ่ยถึงว่าไม่ได้รับบาดเจ็บ ต่อให้ไม่ได้รับบาดเจ็บ การมีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไม่ง่ายเลย
นางไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อได้แล้ว
การรับรู้นี้ ทำให้มู่หรงเจี๋ยรู้สึกเจ็บปวดในใจอย่างรุนแรง
เขาลุกขึ้นยืน เดินออกไปโดยที่ไม่หันกลับมามอง
เซียวท่าลุกขึ้นยืน “ท่านอ๋องไม่ต้องตามหาแล้ว มีคนตามหานางตั้งมากมาย หากว่านางยังมีชีวิตอยู่ ช้าเร็วจะต้องหาพบ ท่านกลับไปเถิด เมืองหลวงยังคงต้องการท่านอยู่”
มู่หรงเจี๋ยไม่ได้หันกลับมา แสงตะวันลับขอบฟ้าโอบล้อมกายเขาเอาไว้ แสงสีทองปกคลุมความโศกเศร้าทั่วกายเขา
เมืองเปี๋ยเหลียง
ที่ระยะห่างไปจากเมืองจี้ชุนประมาณสามสิบลี้ ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยชาวประมง และแทบจะดูเหมือนว่าล้วนอาศัยการออกทะเลจับปลาเพื่อเลี้ยงชีพ
ตรงข้ามกับชายฝั่งของเมืองเปี๋ยเหลียง มีเกาะเล็ก ๆ อยู่เกาะหนึ่ง บนเกาะนั้นอันตรายอย่างยิ่ง เต็มไปด้วยงูพิษ คนทั่วไปมักจะไม่ขึ้นฝั่งบนเกาะแห่งนี้
แขนของนางถูกพันเอาไว้ด้วยผ้าโปร่งแสง และคาดว่าตรงแขนจะได้รับบาดเจ็บ
สามวันก่อนหน้านั้น ในตอนที่นางฟื้นขึ้นมา ก็มาอยู่บนเกาะเล็ก ๆ แห่งนี้แล้ว เมื่อนางลืมตาขึ้นมา อีกเพียงนิดเดียวก็เกือบตกใจเสียจนสิ้นสติ
นางเอนกายนอนอยู่บนพื้นเรียบ รอบทิศนั้นล้อมรอบไปด้วยงูพิษหลากหลายสีสัน
ทว่างูพิษนี้ไม่ได้จู่โจมมายังนาง เพียงแต่ล้อมรอบนางเอาไว้อย่างเงียบ ๆ จากทั่วสารทิศ นางกลั้นลมหายใจแล้วลุกขึ้นนั่ง และมองเห็นหญิงคนหนึ่งที่นั่งหันหลังให้กับนางกำลังย่างปลาอยู่
หลังจากนั้นสามวัน การย่างปลาก็กลายเป็นงานของนาง
ในตอนที่นางไม่ยินยอมนั้น หญิงคนนั้นมักจะเอ่ยออกมา “ข้าช่วยเจ้าเอาไว้ ต่อไปเจ้าจะต้องกลายเป็นบ่าวรับใช้ของข้า หากว่าเจ้าไม่ยอมแล้ว ข้าก็จะให้งูพิษพวกนี้กินเจ้าเสีย”
นางไม่คิดว่างูพิษเหล่านี้จะกินคนเข้าไปได้ ในตอนที่เห็นหญิงสาวคนนั้นผิวปากออกมา ก็มีงูเหลือมตัวอวบอ้วนขนาดเท่าเอวเข้ามาสองสามตัว นางจึงเชื่อสนิทใจ
