ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 563

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 563

จวนมหาเสนาบดี

เมื่อดวงตาของฮูหยินผู้เฒ่าปรากฏเส้นเลือดสีแดงออกมานั้น มหาเสนาบดีเซี่ยก็ได้สั่งคนให้จับนางมัดเอาไว้

ฮูหยินผู้เฒ่าจ้องมองมหาเสนาบดีเซี่ยด้วยความโกรธ ดิ้นรนออกมาไม่หยุด “ไม่ ข้ายังไม่ได้มีอาการกำเริบ เจ้าลูกอกตัญญู แม้แต่มารดาของเจ้าก็ยังกล้าทำให้ขุ่นเคือง? เจ้าไม่กลัวว่าฟ้าจะผ่าเอาหรืออย่างไร?”

มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยออกมาอย่างเศร้าใจ “ท่านแม่ ลูกไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ท่านเป็นเช่นนี้ เพียงแต่จำเป็นต้องทำ หากไม่มัดท่านเอาไว้ เมื่อท่านมีอาการแล้วกระโจนออกไป ก็จะต้องถูกพาตัวไปยังพื้นที่ภัยพิบัติ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยออกมาอย่างโกรธเคือง “เช่นนั้นทำไมเจ้าไม่รีบไปตามหาเซี่ยจื่ออันกลับมา? ตามหานางกลับมาเสีย”

มหาเสนาบดีไม่รู้ว่าเซียวท่าได้ใบสั่งยามาแล้ว และตอนนี้กำลังศึกษาสูตรยาอยู่บนเกาะวิปลาส มู่หรงเจี๋ยปิดบังเรื่องนี้เอาไว้ หนึ่งเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนชั่วร้ายมาทำลายเข้า สองเพื่อพุ่งเป้าไปยังนาง

มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ย “ได้สั่งคนให้ออกไปตามหาแล้ว ตอนนี้ทางด้านจี้ชุนมีคนมากมายลงน้ำออกไปตามหานางกัน วัน ๆ หนึ่งมีเรือขนาดใหญ่ที่ออกไปมากกว่าสิบ แต่คาดว่านางคงจะตายไปแล้ว”

และนี่ล้วนแต่เป็นสิ่งใครต่างก็คาดคิดเอาไว้ หลายเดือนมานี้ พวกเขาพยายามอย่างที่สุดที่จะฆ่าเซี่ยจื่ออัน ท้ายที่สุดเมื่อลงมือสำเร็จแล้ว พวกเขายังต้องไปช่วยนางอีกครั้ง

มหาเสนาบดีเซี่ยที่เพิ่งจะมัดฮูหยินผู้เฒ่าเอาไว้เสร็จและออกไปนั้น ก็พบกับเด็กรับใช้ที่นำเจ้าหน้าที่จากกรมอาญาเข้ามา

“มหาเสนาบดีเซี่ย ล่วงเกินแล้ว ขอเชิญท่านไปยังกรมอาญากับผู้น้อยสักประเดี๋ยวเถิด” เจ้าหน้าที่เอ่ยออกมาอย่างไม่เกรงใจ

มหาเสนาบดีเซี่ยเมื่อเห็นว่าคนของกรมอาญามากันหลายคน อีกทั้ง ทั้งหมดล้วนแต่มีอาวุธมาด้วย ก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่กลับยังคงแสร้งสงบเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ “ทำไมพวกเจ้าถึงได้ไม่รายงานก็บุกเข้ามาเสียแล้ว ในสายตายังเห็นข้าเป็นมหาเสนาบดีอยู่อีกหรือไม่?”

เจ้าหน้าที่เอ่ยมา “มหาเสนาบดีเซี่ย ขออภัยแล้ว ท่านอ๋องมีคำสั่ง ว่าจะต้องเชิญมหาเสนาบดีไปยังกรมอาญาเพื่อร่วมมือตรวจสอบ หากว่าที่ผู้น้อยกระทำการล่วงเกินลงไป ได้โปรดอภัยให้ด้วย”

“ตรวจสอบเรื่องอะไรกัน?” มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยถาม ทว่าในใจของเขากระจ่างดีว่าคงจะเป็นเรื่องของผู้ป่วยโรคผีดิบ แต่ว่านี่เป็นเพียงการคาดเดาของผู้คนเท่านั้น ผู้สำเร็จการราชแทนถือสิทธิ์อะไรมาใช้คำของผู้คนที่มุ่งร้ายมาคาดเดาโทษของเขา? ช่างน่าขบขันสิ้นดี

“ผู้น้อยไม่ทราบ ผู้น้อยเพียงแต่ทำตามคำสั่ง”

มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยอย่างเรียบเฉยว่า “ตกลง ข้าจะไปกับพวกเจ้า”

เดิมนั้นเขาไม่ต้องการจะไป แต่ก็เกรงว่าหากเกิดความขัดแย้งในจวนขึ้นมา จะมีคนรู้เรื่องที่ท่านแม่ติดโรคระบาดผีดิบเข้า

เพียงแต่เขาเองก็ไม่เป็นกังวลนัก เพราะว่าเรื่องนี้ ไม่มีทางที่จะมีหลักฐานอะไรใด ท่านหมอที่นำคุณชายตระกูลหลิวกลับมาก็ตายไปแล้ว บนเกาะวิปลาสเองก็เตรียมความพร้อมเอาไว้แล้ว หากว่าไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด จะจัดการกับเขาที่เป็นมหาเสนาบดีของราชสำนัก ก็คงจะไม่ใช่เรื่องง่ายนัก

คำให้การโง่เขลาเช่นนั้นของมู่หรงเจี๋ย ก็คิดอย่างง่ายดายจนเกินไป

มหาเสนาบดีไม่รู้เลยว่าการไปในครั้งนี้ ก็จะไม่ได้กลับมาอีกเลย

ตั้งแต่ที่โรคผีดิบเกิดขึ้นจนถึงกระทั่งตอนนี้ หลักฐานต่าง ๆ มากมาย คำให้การต่าง ๆ ล้วนแต่รอเขาอยู่ที่กรมอาญาแล้ว มู่หรงเจี๋ยเพียงแต่ไม่ลงมือ เมื่อลงมือแล้ว เขาก็ไม่มีทางได้พลิกฟื้นกลับมาอีกเลย

และหลังจากที่มหาเสนาบดีเข้าไปแล้ว ฮูหยินหลิงหลงที่เขารักมานานหลายปีก็เก็บเสื้อผ้าของนางและเซี่ยหว่านเอ๋อหนีไป

ฮูหยินผู้เฒ่ากลายมาเป็นผู้ที่ออกคำสั่งหลัก หลังจากที่ป้าชุ่ยยู่ให้การแล้ว ก็กลับมายังจวนมหาเสนาบดี

ฮูหยินผู้เฒ่าที่ถูกมัดเอาไว้อยู่บนเตียง ไม่ได้ล่วงรู้เลยว่ามหาเสนาบดีเซี่ยถูกนำตัวไป และยิ่งไม่รู้ว่าเฉินหลิงหลงหนีไปแล้ว

เมื่อเห็นว่าชุ่ยยู่กลับมาแล้ว นางที่ใกล้จะเป็นบ้านั้น จึงเอ่ยออกมา “เจ้าไสหัวไปไหนมา?”

ชุ่ยยู่ลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง เงยดวงตาที่ดูเหนื่อยล้าและบวมแดงขึ้นมา จ้องมองนิ่งไปยังฮูหยินผู้เฒ่า

“บ่าวไปยังพื้นที่ภัยพิบัติมา และก็ไปกรมอาญา” ป้าชุ่ยยู่บอกออกมาอย่างสงบนิ่ง