ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 564
ฮูหยินผู้เฒ่ามองไปยังนาง “กรมอาญา? เจ้าไปทำอะไรที่กรมอาญา?”
“ฮูหยินผู้เฒ่าไม่รู้อย่างนั้นหรือ? ท่านอ๋องออกคำสั่งให้กรมอาญาตรวจสอบเรื่องของโรคผีดิบ บ่าวไปยังกรมอาญา นำทุกอย่างที่รู้บอกออกมาจนหมด” ป้าชุ่ยยู่เอ่ยเย้ยหยันออกมา
“แม้แต่เจ้าก็ยังหักหลังข้า?” ฮูหยินผู้เฒ่าอ้าปากค้าง จ้องมองไปยังป้าชุ่ยยู่อย่างไม่อยากเชื่อสายตา
ใบหน้าของชุ่ยยู่ซีดขาว “ใช่แล้ว บ่าวเองก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมีวันหนึ่งที่จะต้องหักหลังท่าน และก็เหมือนกับบ่าวเช่นกัน ที่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะทำร้ายคนในครอบครัวของบ่าว”
“เจ้า……” ฮูหยินผู้เฒ่ากลอกตาไปมา จู่ ๆ ก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น “กระทำการใหญ่จะไม่สนใจเรื่องเล็ก ครอบครัวของเจ้าเองก็ไม่ได้ทำดีกับเจ้า หลายปีมานี้ เจ้าทำเพื่อพวกเขาไปมากเท่าไหร่ พวกเขาไม่เคยตอบแทนเจ้าเลยแม้แต่น้อย แล้วจะมีอันใดให้น่าเสียดายกัน? แต่หลายปีมานี้ ข้าปฏิบัติกับเจ้าอย่างไร ในใจของเจ้าชัดแจ้งดี?”
“นี่เป็นความสัมพันธ์ในครอบครัว ฮูหยินผู้เฒ่าคงจะไม่มีทางเข้าใจ ก็เหมือนกับที่ท่านทำกับคุณหนูใหญ่ ทำกับตานชิงเสี้ยนจู่เช่นนั้น ท่านเพียงแต่มองเห็นผลประโยชน์ที่อยู่ในนั้น ไม่มองเห็นแม้แต่ความสัมพันธ์ทางเลือดเนื้อ จะเอ่ยอะไรกับท่านก็ล้วนแต่เป็นสิ่งไม่จำเป็น”
ชุ่ยยู่ลุกขึ้นยืน ก่อนจะหมุนกายจากไป
ฮูหยินผู้เฒ่าคำรามอย่างกรุ่นโกรธ “เจ้ากล้าไป? ข้าจะฆ่าเจ้า”
ชุ่ยยู่หันกลับมา มองไปยังฮูหยินผู้เฒ่าที่เย่อหยิ่งมากว่าครึ่งค่อนชีวิตอย่างส่อเสียด มาตอนนี้ทำได้เพียงแต่นอนอยู่บนเตียง แล้วร้องตะโกนออกมา “ท่านฆ่าบ่าวไม่ได้ จวนมหาเสนาบดีตอนนี้ไม่เหมือนกับวันก่อนแล้ว มหาเสนาบดีเองก็ถูกนำตัวออกไปแล้ว ในตอนที่บ่าวกลับมานั้น มองเห็นฮูหยินหลิงหลงและคุณหนูรองหอบห่อผ้าหนีไป เด็กรับใช้เองก็กระจัดกระจายไป ยังมี ข้าลืมบอกกับฮูหยินผู้เฒ่าไป ทางการรู้แล้วว่าท่านเป็นโรคผีดิบ ไม่นานนัก คงจะมีคนส่งท่านไปพื้นที่ภัยพิบัติ ท่านก็ลองดูด้วยตาของตนเองว่า สิ่งที่ท่านทำเพื่อการส่วนตนนั้น ก่อให้เกิดหายนะเช่นไร!”
ฮูหยินผู้เฒ่าเบิกตากว้าง สายตาเต็มไปด้วยความสะพรึงกลัวอย่างไม่อยากเชื่อ นางไม่อยากเชื่อเลยว่าจวนมหาเสนาบดีจะหายไปเช่นนี้ นางไม่อยากเชื่อเลยว่าที่นางพยายามอย่างยิ่ง ที่จัดการแผนผังตระกูลมาทั้งชีวิต จะถูกทำลายลงไปเช่นนี้
ชุ่ยยู่ไปแล้ว นางเก็บของตนเอง แล้วก็จากจวนมหาเสนาบดีไป
หลังจากที่ชุ่ยยู่จากไปไม่นาน ทางการก็มา
เจ้าหน้าที่ของทางการสองนายตรวจสอบบาดแผลของนาง ผลักนางเข้าไปในกรงเหมือนกลับสุนัข ดวงตาของนางแดงก่ำ ส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา และสูญเสียท่าทีสูงส่งที่มีอยู่ก่อนหน้านี้ไปแล้ว
เมื่อเข้าไปยังพื้นที่ภัยพิบัติ นางเป็นเหมือนกับผู้ป่วยโรคผีดิบมากมาย ถูกจำกัดให้อยู่ในพื้นที่โล่ง หมู่บ้านศิลานั้นไม่ได้มีห้องว่างเหลือสำหรับผู้ป่วยโรคผีดิบแล้ว ทำได้เพียงปล่อยเอาไว้ในพื้นที่โล่ง
ฮูหยินผู้เฒ่ายังไม่ทันมีอาการระบาดออกอย่างถึงที่สุด นางมองเห็นด้วยตาของตนเอง มีเสียงร้องโหยหวนดังขึ้นข้างหู และยังมีกลิ่นซากศพ เหม็นเน่าเสียจนนางอยากจะอาเจียนออกมา
หลังจากที่พักอยู่ตรงพื้นที่โล่งอยู่ครึ่งวัน มู่หรงเจี๋ยก็ออกคำสั่งส่งนางไปพื้นที่ปลอดเชื้อ และมัดเอาไว้เพียงลำพัง
ชาวบ้านเองก็รับรู้กันแล้วว่า โรคผีดิบนั่นเป็นจวนมหาเสนาบดีที่กระทำขึ้นมา ชาวบ้านที่มีคนในครอบครัวตายไป ต่างพากันเกลียดนางเข้ากระดูก
ฮูหยินผู้เฒ่าถูกมัดเอาไว้บนท่อนไม้กลม มองไปยังมือของราษฎรที่เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ ในมือล้วนแต่ถือก้อนหินเอาไว้ แล้วพุ่งเข้าไปหานาง ก้อนหินบนตกลงบนหัวนางราวกับพายุฝน ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดสดไหลซึม
นางไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงแต่ทนรับกับทุกสิ่ง
ในขณะที่นางกำลังจะตายนั้น แม่ทัพหลี่ก็นำคนเข้ามาขับไล่ราษฎร
มู่หรงจ้วงจ้วงย่อกายลง ในมือถือผ้าขาวเอาไว้ มองไปยังฮูหยินผู้เฒ่าที่ยังหลงเหลือลมหายใจอยู่ “ฮูหยินผู้เฒ่า ข้าจะบอกข่าวดีกับท่านสองข้อก็แล้วกัน ข้อแรก จื่ออันยังไม่ตาย พวกข้าตามหาพบแล้ว ข้อที่สอง ยารักษาโรคผีดิบกำลังอยู่ระหว่างทางที่จะส่งมาเมืองหลวง พรุ่งนี้เช้าก็คงจะมาถึง ท่านอดทนก่อน ขอเพียงแค่ท่านอดทนถึงพรุ่งนี้เช้า ท่านก็จะได้รับยาแล้ว”
ฮูหยินผู้เฒ่าคำรามออกมาเหมือนกับหมู ใบหน้าของนางที่ถูกทุบตีเปื้อนเลือดจนมองไม่เห็นรูปร่างเดิม มีเพียงแค่ดวงตาคู่นั้นเท่านั้น ที่ยังคงเผยความโกรธเกลียดและความสะพรึงกลัวออกมา
นางรอไม่ไหวแล้ว
ผ้าขาวในมือของจ้วงจ้วงปิดทับบนหน้าของนาง เพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น ก็สิ้นลมเสียแล้ว
ผ้าขาวผืนนั้น ปกปิดใบหน้าอันอัปลักษณ์ของนางเอาไว้ได้ แต่คงไม่อาจจะปกปิดความอัปลักษณ์ทั้งชีวิตของนางเอาไว้ได้
ความรุ่งเรืองของจวนมหาเสนาบดี ก็ทรุดโทรมกลายเป็นซากปรักหักพังไปพร้อมกับการตายของฮูหยินผู้เฒ่า และการรับโทษของมหาเสนาบดีเซี่ย
