ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 570
เมื่อไหร่กันนะ ที่นางชอบ เขาเองก็ชื่นชอบ?
ความเจ็บปวดพุ่งกระทบเข้าโจมตีจิตใจของเขาอย่างที่ไม่มีการเตือนล่วงหน้า ในหัวของเขาว่างเปล่า
เขาและเซียวเซียวล้วนแต่ดื่มเหล้าจนเมามายไป
เมื่อดื่มเหล้าเข้าจนเกิดความโศกเศร้า ความรู้สึกนี้ไม่ดีนัก ท่ามกลางความเมามายมู่หรงเจี๋ยเตะไปยังเซียวเซียวหนึ่งครั้ง เซียวเซียวที่นอนอยู่บนโต๊ะ เมื่อเงยหน้าขึ้น ดวงตาก็แดงก่ำ
“ข้าจะไปหานาง!” เซียวเซียวบังคับตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป
เซียวเซียวยืนอยู่ด้านนอกจวนองค์หญิงอยู่นานแล้ว ท้ายที่สุดก็ยังไม่ได้เข้าไป เมื่อถูกลมยามค่ำคืนพัดมาเป็นระลอก ๆ ในหัวก็ได้สติกลับมามากแล้ว ก่อนจะยิ้มขมขื่นแล้วเดินโซเซออกไป
มู่หรงเจี๋ยที่ฟุบอยู่บนโต๊ะ ก็พบว่ามีคนเข้ามาอย่างเงียบ ๆ
เขาคว้ากระบี่ที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา แล้วดึงออกจากฝักอย่างรวดเร็ว กระบี่พาดลงบนคอของคนผู้นั้น
ไม่มีผู้ใดสามารถเข้าห้องของเขาได้ นอกจากหนี่หรง หนี่หรงถูกเขาส่งออกไปแล้ว
ต่อให้เขาจะมึนเมา และต่อให้จะอยู่ภายในจวน เขาก็ยังคงจำต้องรักษาความระมัดระวังขั้นสูงเอาไว้ และนี่เป็นความโศกเศร้าของเขา
คนที่มานั้นคืออาเฉอ นางยื่นมือออกไปผลักกระบี่ของเขาออก เอ่ยเสียงเรียบเฉยออกมา “ไม่ได้เจอกันนานถึงเพียงนี้ ก็มาทำเช่นนี้กับแม่เฒ่าอาเฉอแล้วอย่างนั้นหรือ?”
มู่หรงเจี๋ยเสียบกระบี่กลับไป เอ่ยออกมาอย่างไม่ยินดี “อยากจะมาบอกให้ข้ายินยอมหรือ? ไม่มีทาง”
อาเฉอนั่งลง กลางอากาศมีกลิ่นเหล้าลอยมาอย่างแรง “ใช้เหล้าบรรเทาความเศร้าอย่างนั้นหรือ? ให้หญิงชราได้รู้ว่าท่านจะรู้สึกดีขึ้น”
“ตอนนี้นางยังอยากให้ข้ารู้สึกดีด้วยอย่างนั้นหรือ?” มู่หรงเจี๋ยวางกระบี่ลงอย่างแรง “คนที่นางจะให้ข้าแต่งงานด้วยคือใครกัน?”
“ท่านอยากจะแต่งกับใคร?” อาเฉอเอ่ยถาม
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา “ไม่ต้องการแต่งกับใคร ข้าไม่อยากจะแต่งงาน”
อาเฉอส่ายศีรษะ “ท่านมีคนที่อยากจะแต่งงานด้วย แต่ทำไม่ได้ หญิงชราให้ข้ามาบอกกับท่าน หากว่าท่านยอมแต่งงานแต่ดี ๆ นางจะช่วยตามหาเซี่ยจื่ออันกลับมา”
มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้นมาทันที “จื่ออันยังไม่ตาย?”
“ข้อตกลงนี้มีความสุขหรือไม่?” อาเฉอจ้องมองมาแล้วเอ่ยถาม
มู่หรงเจี๋ยพยักหน้าออกมา “มีความสุข ขอเพียงแค่นางรักษาสัญญา”
“นางเคยไม่รักษาสัญญาเมื่อใดกัน?” อาเฉอเอ่ยถาม อย่างไรก็ตาม เมื่อคำพูดนี้เอ่ยออกมาแล้ว คนที่ควรจะหน้าแดงอับอายก็ไม่ใช่นาง
มู่หรงเจี๋ยยิ้มเย็นออกมา “พวกเราไม่สู้เปลี่ยนมาถามคำถามนี้ด้วยวิธีอื่นกัน นางเคยรักษาสัญญาเมื่อใดกัน?”
อาเฉอเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก “ทุกคนล้วนแต่รู้เรื่องดีอยู่แล้ว ยังจะเอ่ยถึงอีกก็ไม่มีความหมายแล้ว แต่ว่าแม่เฒ่าอาเฉอสามารถรับประกันกับท่านได้ว่า ขอเพียงแค่ท่านยอมแต่งงาน เซี่ยจื่ออันจะต้องมีชีวิตกลับมา”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา “แต่หากว่าหลังจากที่ข้าแต่งงานไปแล้ว เซี่ยจื่ออันไม่ได้กลับมา หลังจากแต่งงานวันที่สองข้าก็จะหย่าเสีย”
“ตกลง!” อาเฉอเอ่ยจบ ก็หยิบเหล้าที่ไม่ได้ดื่มจนหมดขึ้นมา ก่อนจะหมุนกายเอ่ยออกมา “เหล้าชั้นดีของเฉินพู่ผู้เฒ่า? ข้าเอาไปแล้ว”
เมื่อเดินมาจนถึงประตูแล้ว หางตาก็มองเห็นเหยือกเหล้าที่วางอยู่ตรงมุมกำแพงอยู่หลายเหยือก ก็หันกลับไปถือขึ้นมาเหยือกหนึ่ง “ท่านดื่มได้ไม่มากนัก”
มู่หรงเจี๋ยกัดฟันออกมาด้วยความโกรธเกลียด “หัวขโมย!”
“ไร้สาระ!” อาเฉอก้าวออกไป
มู่หรงเจี๋ยนั่งลง ความรู้สึกวิงเวียนศีรษะหายไปบางส่วน ทว่ายังคงกังวลอยู่เช่นเดิม
เขาไม่ใช่ว่าจะไม่เชื่อคำของอาเฉอ แต่ว่านางยังจะมีชีวิตอยู่จริงอย่างนั้นหรือ?
คนที่เขาส่งออกไป นานถึงเพียงนี้แล้วก็ยังไม่มีข่าวคราวใด เขาพูดกับทุกคนว่านางยังไม่ตาย แต่ที่จริงแล้ว ในใจเขารับรู้ตั้งแต่แรกว่านางไม่มีทางที่จะมีชีวิตอยู่ได้อีก
ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ เช่นนี้ยังจะมีหวังอยู่อีกหรือ? หากว่าหลังจากแต่งงานไปแล้ว นางยังไม่กลับมา แล้วจะจัดการกับหัวใจที่ตื่นเต้นเช่นนี้อย่างไรดี?
