ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 577
เกี้ยวสีแดงตัวใหญ่ถูกยกเข้ามาจากตรอก ม่านแดงมีแถบสีเงินอยู่ด้านบนพร้อมกับสีเหลืองปิดทับ เป็นเกี้ยวที่ใช้หรับผู้ที่มีตำแหน่งเป็นชินอ๋อง ประตูเกี้ยวนั้นทำมาจากไม้มะฮอกกานี ดูสูงส่งและหรูหราเป็นอย่างมาก
เกี้ยวนี้ดูใหญ่เป็นอย่างมาก จำต้องใช้คนถึงสิบสองคนในการยกเกี้ยว เมื่อทุกคนมองไปอย่างระมัดระวังแล้ว ก็พบว่าทั้งสิบสองคนที่ยกเกี้ยวอยู่นั้นดูคุ้นตายิ่งนัก? เมื่อมองไปอย่างละเอียดแล้ว ก็ทำให้อดอึ้งตะลึงไม่ได้ นี่ไม่ใช่แม่ทัพทั้งสิบสองของตระกูลเฉินหรอกหรือ?
เกี้ยวที่ใช้คนยกแปดคนนั้น ก็ถือได้ว่าอยู่ในระดับสูงมากแล้ว แต่ตอนนี้กลับใช้แรงของแม่ทัพทั้งสิบสองเพื่อยกนาง ตกลงแล้วเจ้าสาวผู้นี้เป็นใครกันแน่?
นอกจากแม่ทัพทั้งสิบสองที่ยกเกี้ยวเข้ามานั้น ก็ไม่มีผู้ใดติดตามมาแล้ว แม้แต่ขบวนส่งตัวเจ้าสาวก็ยังไม่มี ไม่มีแม้แต่สาวใช้หรือเด็กรับใช้ ช่างประหลาดจริง ๆ
มู่หรงเจี๋ยที่ยืนอยู่ตรงประตู กรุ่นโกรธเสียจนใบหน้าเขียวคล้ำ ให้พวกเขาทั้งสิบสองคนไปปกป้องคุ้มครองจื่ออัน แต่กลับไม่รู้ว่าไปที่ใดกัน มาตอนนี้ยังจะยกเกี้ยวเจ้าสาวเข้ามาอีก
และในเวลานี้ หัวหน้ากรมกิจการภายในถึงได้พบว่า ตนเองลืมเรื่องใหญ่โตไปแล้ว นั่นก็คือไม่มีซี่เหนียง
นี่ช่างเป็นความโชคร้ายจริง ๆ
แขกเหรื่อเองก็สังเกตเห็นถึงความไม่ถูกต้องเข้า เมื่อมองออกไปรอบ ๆ กลับไม่พบว่ามีซี่เหนียงเดินออกมาบอกให้ท่านอ๋องไปเตะยังประตูเกี้ยว
หัวหน้าของกรมกิจการภายใน และเสนาบดีกรมข้าราชบริพานต่างก็รีบวิ่งออกไปโดยรอบ และเมื่อเกี้ยวนั้นใกล้เข้ามาแล้ว แล้วจะไปหาซี่เหนียงมาจากที่ใดกัน?
ในขณะที่กำลังร้อนรนอยู่นั้น ก็พบเหลียงซื่อเดินออกมา “ขอเชิญเจ้าบ่าวออกมาเตะประตูเกี้ยวด้วย”
เหลียงซื่อวันนี้นั้นมาร่วมดื่มเหล้ามงคลพร้อมกับบิดา และนำของขวัญมามอบให้
ถึงแม้ว่านางจะไม่เคยเป็นซี่เหนียงมาก่อน แต่ก็เคยเป็นผู้ที่จัดงานแต่งงานในจวนจิ้นกั๋วกงมาแล้วหลายครา และรู้ขั้นตอนต่าง ๆ พอประมาณ
มู่หรงเจี๋ยเตะไปยังประตูเกี้ยวอย่างไม่เต็มใจ เหลียงซื่อเดินเข้ามาเปิดม่านออก กลับพบว่าภายในเกี้ยวนั้นว่างเปล่าไม่มีผู้ใดอยู่
เหลียงซื่อตื่นตกใจขึ้นมา เอ่ยถามแม่ทัพเฉิน “เจ้าสาวเล่า?”
แม่ทัพตระกูลเฉินทั้งสิบสองพากันมองหน้ากัน ราวกับว่าข้าก็ไม่รู้เช่นกัน
ทันใดนั้นจวนอ๋องก็เกิดความวุ่นวายขึ้นมาในทันที เจ้าสาวหายไปแล้ว เช่นนั้นแล้วงานเลี้ยงแต่งงานในครั้งนี้เล่า?
ทุกคนล้วนแต่พากันคิดว่าเป็นอุบายของไท่หวงไท่โฮ่ว ทว่าไท่หวงไท่โฮ่วกลับถูกใส่ร้ายเข้า นางกำลังมองอยู่จากที่ไกลอย่างโกรธจัด “คนเล่า?”
อาเฉอเองก็ตะลึงไป “คนเล่า?”
“ข้าถามเจ้า?”
“ท่านถามข้า แล้วข้าจะไปถามใคร?” อาเฉอมีท่าทีราวกับว่ายอมรับความผิดเอาไว้
ไท่หวงไท่โฮ่วหรี่ตาลงจ้องมองไปยังทุกคน สุดท้ายแล้วจ้องมองไปยังใบหน้าของมู่หรงเจี๋ย “ไม่ถูกต้อง เจ้าเด็กคนนี้ไม่ได้มีท่าทีประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย เป็นเขาที่ลงมืออย่างนั้นหรือ?”
“ลองดูเถิด” อาเฉอมองออกไป แล้วพยักหน้าพร้อมกับเอ่ยออกมา “ดูเหมือนว่าจะเป็นเขา”
ไท่หวงไท่โฮ่วโมโหเป็นอย่างมาก “บอกให้เจ้าตามไปตลอดทาง เจ้าไม่ยอมตาม หวังแต่เพียงเจ้าตุ๊กตาทั้งสิบสองนั่น ยังมีอีก ต่อให้จะวางยาสลบไปแล้วก็ไม่ควรคลายเชือกบ่วงบาศออก มัดมาตลอดทางง่ายต่อการดูแลยิ่งกว่า”
“จะมีเจ้าสาวที่ไหนที่ถูกมัดเอาไว้? นี่ช่างดูไม่มีมนุษยธรรมจริง ๆ” อาเฉอเอ่ยออกมา
“ตอนนี้เจ้าสาวไม่มีแล้ว แล้วจะกราบไหว้ฟ้าดินได้อย่างไร?” ไท่หวงไท่โฮ่วเดิมนั้น ตั้งใจเอาไว้ว่าจะรอในตอนกราบไหว้ฟ้าดิน แล้วจะเปิดตัวออกมาอย่างงดงาม มาตอนนี้จะไปตามหาคนมากราบไหว้ฟ้าดินอย่างไรกัน?
“หรือไม่ ไปหาแม่ไก่มากราบไหว้ฟ้าดินก่อน จากนั้นก็ค่อยไปตามหานางกลับมา” อาเฉอเอ่ยแนะนำออกมา
“……ไสหัวไปเสีย!”
อาเฉอมองไปยังนางอย่างไม่ยินดียินร้าย “ใครให้ท่านสร้างเรื่องกัน? จริง ๆ แล้วท่านสามารถบอกกับเซี่ยจื่ออันและเจ้าเจ็ดได้ คนอื่นไม่จำต้องบอกกล่าว คนที่อยู่ในเหตุการณ์เองก็ไม่อาจจะบอกได้อย่างนั้นหรือ? เป็นท่านเองที่หลอกพวกเขา”
“เจ้าเอ่ยออกมาได้ช่างไร้เดียงสาเสียจริง แผนการนี้เป็นเจ้าเองที่คิดออกมา” ไท่หวงไท่โฮ่วเอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธ
คงเป็นมู่หรงเจี๋ยที่ลักพาตัวไปจริง ตั้งแต่เช้าของวันนี้ เขาก็ได้สั่งให้ทหารลาดตระเวนคอยเฝ้าสังเกต เมื่อมีเกี้ยวปรากฎออกมา นอกเมืองเองก็จัดเตรียมยอดฝีมือเอาไว้ไม่น้อย
ในตอนที่เกี้ยวอยู่นอกเมืองนั้น ก็มีรถม้าคันหนึ่งพุ่งเข้ามา และเกือบจะชนเกี้ยวเข้าให้ จนทำให้เกิดความวุ่นวายเข้า และคนก็ถูกพาตัวไปในตอนนั้นนั่นเอง
สามารถแย่งชิงคนไปจากมือของแม่ทัพทั้งสิบสองไปโดยที่ไม่ทันได้รู้ตัวนั้น คนผู้นี้แน่นอนว่าจะต้องมีที่มาไม่ธรรมดา
มุมปากของมู่หรงเจี๋ยอดไม่ได้ที่ยิ้มเย้ยหยันออกมา บรรพชน ท่านให้ข้าแต่งงาน ข้าก็ร่วมมือด้วยเป็นอย่างดี ในเมื่อแต่งงานแล้ว ก็จำต้องรักษาสัญญา ท่านจะต้องนำตัวจื่ออันกลับมา เพราะงานแต่งงานในครั้งนี้จะต้องเป็นของข้าและจื่ออัน
